จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 315

หลินหยุนลืมตา กวาดมองกู้ซิวหรั่นและบรรดาเศรษฐีหนุ่มของเจียงหนานด้วยสีหน้าเย็นชา ขณะที่เห็นเซี่ยหยู่เวยและเจิ้งเทียนหมิงกับคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลัง ชะงักเล็กน้อย

แต่ ก็เคลื่อนจากไปอย่างรวดเร็ว

“แกอยากพูดอะไร?” เสียงหลินหยุนนิ่งเรียบ ทั้งๆที่กำลังมองดูกู้ซิวหรั่น แต่ ลักษณะท่าทางนั่นเหมือนกู้ซิวหรั่นที่อยู่ด้านหน้าเป็นอากาศโดยสิ้นเชิง

มองข้าม มองข้ามโดยสิ้นเชิง!

เพียงครู่หนึ่ง ในใจกู้ซิวหรั่นก็เกิดความรู้สึกถูกเหยียดหยามอย่างยิ่งใหญ่

กู้ซิวหรั่นหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง อดกลั้นความเดือดดาลเต็มเปี่ยม หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วกล่าว: “หลินหยุน แกคิดว่าอาศัยความหลงใหลที่คุณหนูอีหลิงมีต่อแก แกก็ไม่ต้องกลัวฟ้ากลัวดินได้แล้วหรือ? แกคนไร้ชื่อเสียงพรรคนี้ เดิมทีก็ไม่เข้าใจประเพณีที่สืบทอดกันมาของตระกูลใหญ่ๆเหล่านี้”

“หากว่าเป็นเมื่อก่อน อีหลิงอาจจะยังสามารถอยู่กับแกได้ แต่ ตอนนี้อีหลิงเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลอีแห่งเจียงหนาน เหมือนตระกูลอีตระกูลใหญ่โตที่มีอำนาจสั่นสะเทือนของเจียงหนานแบบนี้ ในฐานะที่อีหลิงเป็นลูกสาวของคุณอีแห่งเจียงหนาน จะสามารถอยู่กับแกคนไร้ชื่อเสียงผู้หนึ่งได้ยังไงกัน?”

“ดังนั้น แกตัดใจซะ ไสหัวกลับหลินโจวไปเถอะ!”

คำพูดเหล่านี้ พูดคำในใจของเศรษฐีหนุ่มเจียงหนานเหล่านี้ออกมา และพูดถึงความลำบากของลูกหลานในตระกูลใหญ่เหล่านี้

ในฐานะลูกชายลูกสาวของตระกูลใหญ่ การแต่งงานของพวกเขาล้วนต้องเกี่ยวข้องกันกับผลประโยชน์ของตระกูลเสมอ

“ถูก เจ้าหนุ่ม กลับหลินโจวของแกไป ที่นี่คือเจียงหนาน พวกเราคนเจียงหนานไม่ต้องรับแก!” เศรษฐีหนุ่มเจียงหนานผู้หนึ่งพูดเสียงดังด้วยใบหน้าดูหมิ่น

“ใช่ กลับหลินโจวของแกไป คนไร้ชื่อเสียงผู้หนึ่ง ยังคิดจะหลอกคุณหนูใหญ่ของตระกูลอีแห่งเจียงหนานของพวกเราไปอีก ฝันไปเถอะ!”

“ไสหัวกลับหลินโจวไป รีบไปซะ!”

บรรดาเศรษฐีหนุ่มของเจียงหนานศัตรูคู่แค้นคนเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะมีเจตนามิดีมิร้ายต่ออีหลิงแฝงอยู่ต่างกันไป แต่ตอนนี้ช่วงเวลาคับขัน ต้องต่อกรกับคนนอกโดยพร้อมเพรียง ไล่คนที่มาจากที่อื่นของอีหลิงไปก่อน

สำหรับอีหลิงสุดท้ายแล้วเป็นของใคร นั่นเป็นปัญหาภายในกลุ่มของพวกเขาเศรษฐีหนุ่มแห่งเจียงหนาน

หลินหยุนเหลือบมองบรรดาผู้คนแวบหนึ่งอย่างเฉยเมยไร้ค่า ยิ้มแล้วกล่าวด้วยความสงบง่ายๆ: “เมื่อไหร่ที่ ตระกูลอี สับเปลี่ยนเป็นพวกแกเหล่านี้มาทำการตัดสินใจแล้ว?”

“วันนี้วันเกิดอีหลิง ฉันไม่อยากทำเรื่องที่ไม่มีความสุข พวกแกหลบไปไกลๆหน่อย อย่ามากวนฉัน

พูดจบ หลินหยุนปิดตาพักสงบจิตใจต่อ น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางนั่น เหมือนกำลังไล่ฝูงแมลงวันเช่นนั้น

“นี่ เจ้าหมอนี้ชั่งหยิ่งยโสเกินไปแล้ว!”

“หยามกันเกินไปแล้ว!”

“แม่งเอ้ย เจ้าหมอนี่มาถึงเจียงหนานของพวกเราคนเดียว ยังคิดจะมาหลอกคุณหนูใหญ่ตระกูลอีแห่งเจียงหนานของพวกเราไปอีก! ตอนนี้ต่อหน้าพวกเราบรรดาชายหนุ่มผู้สง่าของเจียงหนาน คิดไม่ถึงว่ายังกล้าหยิ่งยโสขนาดนี้!”

“แกเอาพวกฉันชายหนุ่มวีรบุรุษแห่งเจียงหนานเหล่านี้ทำเป็นของจัดแสดงหรือ?”

“ซ้อมมัน! ทุบตีจนแม่บังเกิดเกล้าก็จำมันไม่ได้!”

“ถูก ซ้อมมัน!”

วัยรุ่น วู่วามง่ายเป็นที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นพวกเศรษฐีหนุ่มเหล่านี้เดิมทีก็อวดดีไม่มีที่เปรียบ

เซี่ยหยู่เวยชำเลืองมองที่พิงอยู่บนพนักเก้าอี้ หลินหยุนที่หลับตาพักจิตใจ บนใบหน้ามีความชั่วร้ายล้ำลึกแวบผ่าน: “หลินหยุนเอ๊ยหลินหยุน จุดอ่อนการอวดดีถือดีของเธอ เมื่อไหร่ถึงจะเปลี่ยนได้ ที่นี่คือเจียงหนาน ไม่ใช่หลินโจว แม้ว่าระดับคนที่แทบจะเป็นวีรบุรุษ มาถึงเจียงหนานก็ไม่กล้าอวดดีขนาดนี้!”

“เธอรนหาที่ตายจริงๆ!”

ในขณะที่เหล่าบรรดาเศรษฐีหนุ่มต้องการจะพุ่งขึ้นไป คุณชายโจวที่มองดูอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆมาโดยตลอด ยื่นมือห้ามไว้กะทันหัน

“ทุกคนอย่าเพิ่งลงมือ”

“เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่กล้านอนเพียงบนพื้นเท่านั้น คู่ควรให้พวกเราคนมากมายขนาดนี้ลงมือด้วยที่ไหนกัน? แบบนั้นไม่ใช่ว่าให้เกียรติเขาเกินไปแล้วหรือ?”

“ฮ่าๆ ถูก นี่ก็แค่คนไร้ประโยชน์! คู่ควรเพียงแค่นอนบนพื้น คนไร้ประโยชน์!” คนกลุ่มหนึ่ง เยาะเย้ยเสียงดังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามดูถูก

คุณชายโจวมีฐานะสูงที่สุดในหมู่เศรษฐีหนุ่มเหล่านี้ ทุกคนค่อนข้างเชื่อฟังเขา

บรรดาผู้คนประหลาดใจมาก!

คุณชายโจวที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กล่าวเสียงดังด้วยความโมโหทันที: “คุณชายหวาง พวกคุณทั้งสองกำลังทำอะไร!”

“พวกคุณทำให้วีรบุรุษหนุ่มแห่งเจียงหนานของพวกเราอับอายขายหน้ากันหมดแล้ว!”

คุณชายหวางสองคนมีความลำบากที่พูดไม่ออก ตอนนี้ทั้งร่างสั่นเทา เหงื่อเย็นผุดตลอด แม้คำพูดก็พูดไม่ออก

กู้ซิวหรั่นตกใจ เขาไม่เชื่อว่าคุณชายหวางสองคนจะคุกเข่าต่อหน้าหลินหยุนอย่างไร้เหตุผล หลินหยุนจะต้องใช้วิธีการพิเศษอะไรแน่นอน

“เจ้าหมอนี่ ดูเหมือนว่าฉันประเมินมันต่ำไปแล้ว”

กู้ซิวหรั่นขึ้นไปด้านหน้า กระซิบเบาๆข้างหูคุณชายโจว: “คุณชายโจว เจ้าหมอนี่มีความประหลาด ทุกคนอย่าได้ลงมือมั่วซั่วเด็ดขาด!”

เวลานี้คุณชายโจวก็ดึงสติกลับมาได้ เก็บสายตาตกตะลึง จ้องมองหลินหยุนด้วยหน้าตาขึงขัง: “หลินหยุน ปล่อยพวกคุณชายหวาง!”

หลินหยุนยกแก้วชาบนโต๊ะขึ้น รินชาให้ตัวเองแก้วหนึ่ง จิบชาเบาๆ กล่าวอย่างง่ายๆสบายๆ: “แกบอกให้ปล่อยก็ปล่อย งั้นก็ฉันจะเสียหน้าเป็นอย่างมาก”

คุณชายโจวหรี่ตาลง ในสายตาปรากฏท่าทางความอันตรายออกมา กล่าวอย่างหนักหน่วง: “งั้นแกคิดจะเอายังไง? อย่าลืม ที่นี่เป็นบ้านของคุณอี！พวกเขาทั้งสองตระกูลมีการคบค้าสมาคมทำธุรกิจกันมากมายกับตระกูลอี หากว่าแกกล้าแตะต้องพวกเขา คุณอีไม่ปล่อยแกง่ายๆแน่!”

หลินหยุนเหลือบมองคุณชายโจวอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง กล่าวด้วยสีหน้าสงบ: “งั้นแกก็ไปเรียกอีหยุ่นมาเอาคนที่ฉันสิ!”

“จองหอง!”

“อวดดีไร้ยางอาย!”

“ฐานะของคุณอีสูงส่งเพียงใด ไม่ใช่ว่าแกจะพบก็พบได้!”

บรรดาผู้คนทั้งหมดตำหนิว่ากล่าวเสียงดัง

คุณชายโจวมองดูหลินหยุนอย่างเย็นชา กล่าวอย่างหนักแน่น: “เจ้าหนุ่ม วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูอีหลิง ฉันก็ไม่อยากทำเรื่องให้วุ่นวายใหญ่โต แบบนี้ พวกเราถอยคนละก้าว แกปล่อยพวกคุณชายหวาง พวกฉันก็จะไม่หาเรื่องแก เป็นไง?”