จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 340

หลินหยุนค่อยๆเดินไปถึงตรงหน้าอีหลิง ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ตกใจเใช่ไหม?”

อีหลิงยิ้มหวาน และคอที่คล้ายหงส์ก็ส่ายเบาๆ “ไม่นี่ ฉันรู้ว่าถ้านายอยู่ ก็ต้องช่วยฉันอย่างแน่นอน”

ประโยคสั้นๆ เผยให้เห็นถึงความไว้วางใจอันน่าทึ่งของอีหลิงที่มีต่อหลินหยุน

หัวใจของหลินหยุนอบอุ่นขึ้น และรู้สึกเสียใจที่เมื่อกี้มัวเเต่ลงโทษอีหยุ่น ไม่ได้รีบจัดการอีเฉินเย่า ก็เลยทำให้อีหลิงหวาดกลัว

“ในเมื่อเธอเชื่อใจฉัน ถ้างั้นฉันขอรับรอง ขอเพียงมีฉัน ตั้งเเต่บัดนี้เป็นต้นไปจะไม่มีใครกล้ารังแกเธออีก”

อีหลิงพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว “ฉันเชื่อ”

กู้ซิวหรั่นฉวยโอกาสตอนที่หลินหยุนไม่สังเกตเห็น ค่อยๆเดินเงียบๆไปถึงด้านหลังของฝูงชน เเล้วเดินไปทางประตู คิดจะหลบหนีไป

เเต่ดูเหมือนว่าหลินหยุนจะมีตาอยู่ข้างหลัง ขณะที่กู้ซิวหรั่นกำลังจะเดินไปถึงประตู ก็มีเสียงเบาๆดังขึ้น “ฉันให้นายไปแล้วเหรอ?”

ทุกคนตกใจ และต่างจ้องมองหน้ากัน ท้ายที่สุด สายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่กู้ซิวหรั่นที่ยืนอยู่ที่ประตู

ทันใดนั้นกู้ซิวหรั่นก็รู้สึกได้ถึงสายตานับไม่ถ้วนเพ็งเล็งมาที่เขา ในขณะนั้น เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นสาวสวยที่ไม่ใส่เสื้อผ้า และถูกมองดูโดยผู้ชายที่โสดมาหลายสิบปี

กู้ซิวหรั่นอยากวิ่งออกไปอย่างนี้ โดยไม่หันหลังกลับ

เเต่ว่าอย่างไรก็ตาม สติบอกเขาว่า เขาหนีไม่พ้นหรอก

ขนาดอีเฉินเย่าแข็งแกร่งขนาดนี้ โดยอยู่ห่างจากหลินหยุนสิบกว่าเมตร แต่ยังกระโดดออกจากหน้าต่างไม่ผ่านด้วยซ้ำ

และเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ถ้าเทียบกับอีเฉินเย่าห่างกันเป็นแสนไมล์ แม้ว่าประตูจะอยู่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งเมตร แต่ในใจเขารู้ดีว่า แค่เมตรเดียว ก็แตกต่างราวฟ้ากับดิน

ทันใดนั้นกู้ซิวหรั่นก็เด็ดเดี่ยวอีกครั้ง หันกลับมา อดทนกับความกลัวในใจ และมองหลินหยุนอย่างเย็นชา “นายต้องการอะไร?”

หลินหยุนมองดูเขา สายตาเรียบเฉย และไร้ความรู้สึก “เมื่อกี้หลายต่อหลายครั้งที่นายยั่วยุให้ทุกคนโจมตีฉัน และถึงขั้นจะให้ฉันตาย ตอนนี้จากไปเช่นนี้ ฉันก็เสียหน้าสิ?”

กู้ซิวหรั่นกลืนน้ำลายอย่างรวดเร็ว ใจสั่น และขาของเขาทั้งสองข้างก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ถ้าหลินหยุนโกรธ และตะโกนใส่เขา หรือเข้ามาทุบตีเขา บางทีเขาอาจจะไม่กลัวขนาดนี้

เเต่ว่า ท่าทางของหลินหยุนยิ่งนิ่งเฉย ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าหลินหยุนไม่แยแสเขา

ก็เหมือนคนๆหนึ่ง เผชิญกับมดตัวหนึ่ง ความตายของมดนั้น จะไปห่วงใยทำไม?

ความเด็ดเดี่ยวของกู้ซิวหรั่นยืนหยัดเพียงไม่กี่วินาที และยอมแพ้ทันที “หลินหยุน ฉันยอมรับว่าเรื่องก่อนหน้านี้ฉันผิดเอง ฉันขอโทษนาย และยินยอมชดใช้ค่าเสียหายให้นาย นายแจ้งราคามาเลย?”

“ค่าเสียหาย?” หลินหยุนยกมุมปากยิ้มเยาะเย้ย “ “ไม่ใช่ทุกคนมีสิทธิ์ชดใช้ค่าเสียหายให้ฉันได้”

“ไปตายซะ!”

เสียงขอหลินหยุนเรียบเฉย เรียบเฉยจนน่ากลัว

นั่นคือหนึ่งชีวิต!

เขาพูดด้วยเสียงที่ไม่ค่อยใส่ใจ!

กู้ซิวหรั่นตกใจ จนคุกเข่าลง “อย่าฆ่าฉัน ฉันสำนึกผิดเเล้ว นายให้ฉันทำอะไรก็ได้ ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย!”

คำตอบสำหรับเขาคือพลังทิพย์ และเจาะตรงกึ่งกลางระหว่างคิ้วของเขา

“อ๊ะ!”

ฝูงชนอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความตกใจ

เมื่อกี้แม้ว่าอีเฉินเย่าจะดุร้าย แต่เขายังไม่มีเวลาฆ่าคน แต่หลินหยุนต่อหน้าทุกคน ฆ่าคนสองคนติดต่อกัน

คนส่วนใหญ่ในสถานที่นี้เป็นคนธรรมดา แม้ว่ามือของพวกเขาจะปนเปื้อนด้วยชีวิตคน แต่ทั้งหมดทำเพื่อผลประโยชน์และสั่งลูกน้องไปทำ

ฆาตกรรมในที่สาธารณะแบบนี้ พวกเขาไม่เคยได้พบ

ชายชราชุดดำที่อีเฉินเย่าพามา พร้อมกับชายหนุ่มสองคนที่แบกโลงศพ ก็คุกเข่าให้หลินหยุนทันที

“รุ่นพี่ โปรดไว้ชีวิตผมด้วย พวกเรายินดีรับใช้รุ่นพี่ในฐานะเจ้านาย!”

หลินหยุนเหลือบมองพวกเขา และพูดเบาๆว่า “ตลอดชีวิตนี้ห้ามมาเหยียบประเทศจีนทำได้หรือเปล่า?”