จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 36

บทที่ 35 เธอมันไม่คู่ควร

จินหยวนเป่าพูดด้วยความโมโห “หลี่เหยน เมื่อกี๊คนตั้งเยอะแยะได้ยินสิ่งที่แกพูด แกจะโกงหรือไงฮะ”

คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างก็มองเขาด้วยสายตาดูถูก ในเมื่อกล้าแข่งก็ต้องกล้าแพ้ การแพ้ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แต่การที่แพ้แล้วกลับไม่ยอมรับ เช่นนั้นคนผู้นี้ก็ไร้ซึ่งความน่าเชื่อถือ ทุกคนคงไม่อยากเข้าใกล้เป็นอันแน่

“มันก็แค่คนขี้ขลาดตาขาว วันนี้ถือว่ามันโชคดี อยากจะให้ฉันก้มหัวขอร้องงั้นเหรอ ไม่มีทาง” ชัดเจนว่าหลี่เหยนยอมปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นไร้ความน่าเชื่อถือ

สายตาหลินหยุนแสดงออกถึงความเย็นชา หลี่เหยนทำเขาโมโหจนได้

จินหยวนเป่าอารมณ์เย็นลง เขาเคร่งขรึมขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “หลี่เหยน คิดให้ดีๆ นะ แม้แต่พื้นฐานความน่าเชื่อถือที่ควรมีนายยังไม่มี ถ้างั้นตระกูลจินของฉันคงต้องตัดขาดความร่วมมือที่มีกับตระกูลนายแล้วล่ะ!”

“ฉันจะให้บริษัทชิรงกรุ๊ปหยุดความร่วมมือทุกอย่างกับนาย!”

หลี่เหยนจะบ้าตายแล้ว เขาชี้หน้าจินหยวนเป่าด้วยความไม่สนอะไรทั้งนั้น พร้อมตะโกนไปว่า “จินหยวนเป่า นี่คือเรื่องระหว่างฉันกับหลินหยุน นายทำไมต้องช่วยมัน มันก็แค่ไอ้คนไม่ได้เรื่องคนนึง นายต้องการอะไรกันแน่!”

“คนไม่ได้เรื่องกันเหรอ?” จินหยวนเป่าหัวเราะด้วยความเย็นชา “ฉันว่าพวกนายต่างหากที่ไม่ได้เรื่อง ฉันจะบอกความจริงให้ หลินหยุนคือคนที่มีบุญคุณกับฉัน! นายคิดว่าพ่อฉันจะเอาบัตร Supreme Gold สีม่วงให้กับคนไม่ได้เรื่องงั้นเหรอ”

ประโยคเดียว ทำให้หลี่เหยนถึงกับพูดไม่ออก

ถ้าหากว่าบริษัทชิรงกรุ๊ปไม่ได้เรื่อง ถ้าเช่นนั้นทั้งเมืองหลินโจว หรือกระทั่งทั้งประเทศนี้ คนเกือบทั้งหมดก็คงไม่ได้เรื่องสินะ

แล้วยังคำพูดที่บอกว่าเป็นคนมีบุญคุณ มันคืออะไรกันแน่? พวกเขารู้มาว่าจินหยวนเป่าป่วย หรือหลินหยุนรักษาได้แม้กระทั่งโรคได้งั้นเหรอ?

“เลว!” นักธุรกิจที่ประมูลหยกก้อนที่สองไปคนนั้น มองหลี่เหยนด้วยสายตาเย็นชา แล้วลุกเดินจากไป

“ไร้ยางอาย!” จากนั้นก็มีคนมากมายที่ลุกออกไป ก่อนไปยังไม่ลืมที่จะฝากคำด่าไว้ให้หลี่เหยนด้วย

หลายคนต่างก็พากันตำหนิ ไม่นาน หลี่เหยนก็โดนคนจำนวนมากประณามการกระทำของเขา

จ้าวกางโน้มน้าวเขาด้วยเสียงต่ำว่า “หลี่เหยน กล้าแข่งก็ต้องกล้าแพ้ ยอมรับเถอะ”

“กางจื่อ ทำไมนายก็พูดเหมือนกับพวกมัน” หลี่เหยนมองจ้าวกางด้วยความผิดหวัง

หลี่เหยนใช้สายตาขอความช่วยเหลือไปยังเว่ยเทียนหมิง เหมือนจะบอกเขาว่า “คุณชายเว่ย นายรีบช่วยฉันคิดหาทางได้ไหม”

เว่ยเทียนหมิงมองไปที่เซี่ยหยู่เวย เซี่ยหยู่เวยเข้าความหมายทันที เธอยืนขึ้นมา หันไปหาหลินหยุนแล้วพูดกับเขาว่า “หลินหยุน ใหอภัยเถอะอย่าต้องให้ถึงขึ้นมองหน้ากันไม่ติดเลย ไหนๆ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ด้วยล่ะ”

“เรื่องพนันก็ช่างมันเถอะ!”

จินหยวนเป่ามองเซี่ยหยู่เวยด้วยสายตาเฉยเมย สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ฉันว่านะเซี่ยหยู่เวย เธอเป็นภรรยาใครกันแน่? อย่าเห็นแก่ตัวนักเลย”

หลินหยุนมองไปทางเซี่ยหยู่เวย เขาผิดหวังในตัวเธอเป็นอย่างมาก

จินหยวนเป่าพูดขึ้นว่า “หลี่เหยน วันนี้ฉันจะพูดเลยนะ ถ้านายไม่ทำตามที่พนันเอาไว้ ต่อให้หลินหยุนยกโทษให้นาย ฉันก็จะหยุดความร่วมมือทุกอย่างกับนายอยู่ดี!”

“ถ้านายแพ้ไม่เป็น ก็อย่าเล่น ขี้ขลาด!”

หลี่เหยนอยากที่จะสู้กับจินหยวนเป่าซักตั้ง ทำไมเขาต้องยุ่งเรื่องชาวบ้านได้ขนาดนี้

แต่ว่า หากจินหยวนเป่าหยุดความร่วมมือกับตระกูลเขาทุกอย่าง ถ้าเกิดพ่อของเขารู้สาเหตุที่แท้จริงว่าเกิดจากอะไร พ่อจะต้องเอาเขาตายแน่นอน

เพราะว่าพ่อของหลี่เหยนไม่เหมือนจินซื่อหรง ที่มีจินหยวนเป่าเป็นลูกชายคนเดียว แค่พี่น้องที่เขารู้จักก็สิบกว่าคนแล้ว

เพราะฉะนั้น หากตระกูลจินหยุดความร่วมมือทุกอย่างกับตระกูลหลี่เพราะเขา หลี่เหยนจะต้องโดนดีแน่นอน

หลังจากที่คำนึงถึงเรื่องนี้ สุดท้ายก็ต้องยอมถอย

“ได้เ ฉันจะก้มหัวให้!” สีหน้าหลี่เหยนเต็มไปด้วยความรู้สึกอัปยศพร้อมตะโกนออกมา เดินไปที่หน้าหลินหยุน คุกเข่าลง พร้อมก้มหัวลงด้วยความอาฆาตแค้น

“ฉันผิดไปแล้ว แกยกเลิกให้ฉันเถอะ!”

หลี่เหยนตะโกนด้วยเสียงที่ดังมาก ในขณะเดียวกัน เขาก็คำรามอยู่ในใจว่า “หลินหยุน ความอัปยศในวันนี้ ฉันจะต้องหาทางเอาคืนให้สาสมเป็นหลายเท่าแน่!”