จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 37

บทที่ 36 ว่ายน้ำ

เซี่ยหยู่เวยด้วยความโกรธ ใบหน้าสวยงามของเธอแดงขึ้น จ้องมองหลินหยุน แผดเสียงในลำคอ

“นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันแบบนี้! นายกินนายดื่มของบ้านฉัน แม้แต่เงินเรียนก็ของบ้านฉัน ตอนนี้นายอายุยี่สิบกว่าแล้ว เคยหาเงินมาบ้างไหม”

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากลับไปว่า “เธอพูดถูก เพราะงั้นฉันเป็นหนี้บ้านเธอ แต่ฉันติดหนี้น้าเฟิน ไม่เกี่ยวกับเธอแม้แต่นิด!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันรับปากน้าเฟินว่าจะดูแลความปลอดภัยของเธอ ฉันไม่มีทางมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้กับพวกเธอหรอก”

เซี่ยหยู่เวยโมโหจนไม่รู้จะทำอย่างไร เธอไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันที่คนไม่ได้เรื่องคอยเอาใจเธอเหมือนกับหมาปั๊กที่ชื่อหลินหยุนคนนี้ จะมาดูถูกเธอขนาดนี้ได้

เหมือนกับขอทาน ที่เธออยากจะทำบุญทำทานให้เขา แต่กลับพบว่าขอทานคนนี้มีเงินมากกว่าเธอพันเท่าหมื่นเท่า

ความรู้สึกที่แตกต่างสิ้นเชิงแบบนี้ มีไม่มีคนที่จะรับได้

เซี่ยหยู่เวยรับไม่ได้ เพราะงั้นเธอไม่ยอมเด็ดขาด

“หลินหยุน ฉันรู้ดีว่าตอนนี้นายมีที่พึ่งแล้ว รู้จักจินซื่อหรงแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ก็ได้หยกราคาสูงค้ำฟ้านั่นมาครอบครองอีก เพราะงั้นนายเลยไม่เอาคนในบ้านฉันอยู่ในสายตาแล้วล่ะสิ”

“นายอย่าลืมนะว่า ถ้าไม่มีบ้านฉัน ตอนนี้นายก็เป็นแค่เด็กที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้าไม่มีที่พึ่งคนนึงเท่านั้น!”

หลินหยุนยิ้มอย่างมีเลศนัย เขากำหยกที่อยู่ในมือแน่น พร้อมถามเธอว่า “เธอคิดว่าที่พึ่งของฉันคือจินซื่อหรงงั้นเหรอ ผิดแล้วแหละ ที่พึ่งของฉันไม่ใช่ใครหรือสิ่งใดทั้งนั้น ที่พึ่งของฉันคือตัวฉันเอง”

พอพูดจบ หลินหยุนใช้แรงบีบหยกที่อยู่ในมือ หยกราคานับร้อยล้านชิ้นนั้น กลายเป็นฝุ่นผงสีแดงภายในพริบตา พร้อมกับไหลออกมาจากมือที่กำอยู่ของเขา

เว่ยหยู่เวยตกใจจนเอามือปิดปาก ตกใจจนพูดด้วยน้ำเสียงแสบแก้วหูว่า “หลินหยุน นายบ้าไปแล้วเหรอ นั่นมันหยกสีแดงพม่านะ!”

คนที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ต่างก็มองเห็นภาพนั้น พากันตกใจอย่างหนัก

“หมอนี่โดนว่าอะไร ทำไมถึงได้ทำลายหยกที่ราคาเท่าเมืองนึงได้ลง”

“ไอ้อมนี่ไม่ได้เรื่องเลย ถ้าฉันเป็นพ่อมัน ฉันได้ดีมันขาหักแน่ ลูกล้างผลาญครอบครัวแบบนี้ แย่ยิ่งกว่าฉันอีก”

“แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่า เขาทำแบบนี้...มันเท่จังเลยล่ะ”

หวางเสี่ยวซีสีหน้าตกใจ “หยู่เวยพูดอะไรกับเขา เขาถึงได้ทำลายหยกราคาเป็นร้อยล้านได้ลง”

อีหลิงกลับมองเขาในมุมที่แตกต่าง เดิมทีที่เธอรู้สึกสนใจในเขาอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นหลินหยุนที่กล้าทำลายหยกราคาหลักร้อยล้านนั้นลง

บนโลกนี้จะมีกี่คนที่มีความเด็ดขาดได้อย่างนี้

“หลินหยุน นายเป็นคนแบบไหนกันแน่”

ถ้าหากมีใครบอกว่าเขาไม่ได้เรื่อง อีหลิงคนแรกที่จะไม่เชื่อแบบนั้น

หลี่เหยนเองก็ตกใจมากเช่นกัน “ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้วเหรอ มันโดนอะไร ทำไมถึงได้ทำลายหยกนั่นได้ นั่นมันหยกราคาสูงถึงร้อยล้านเลยนะ”

เว่ยเทียนหมิงที่มองหลินหยุนจากที่ไกลๆ สายตาเต็มไปด้วยความกลัวและตกใจ คนอื่นอาจจะมองว่าหยกถูกทำลายจนเป็นผง แต่มีเขาเข้าใจดีว่าความแข็งของหยกนั้นมีมากขนาดไหน แต่หลินหยุนกลับใช้เพียงมือเดียวในการทำลายมันให้กลายเป็นฝุ่นผงได้ง่ายแบบนั้น

“นี่มันเป็นไปได้ไง เขามีกำลังเยอะขนาดนี้ได้ยังไงกัน”

เมื่อมองเห็นหยกนั้นถูกทำลายจนกลายเป็นแค่ผง สายตาเย็นชาไม่แยแสของเธอก็กลับมาเป็นดังเดิม เพียงแต่ว่า สายตาที่มองหลินหยุน นอกจากจะเกลียดแล้วยังมีความโกรธอยู่ในนั้นด้วย

“หลินหยุน นายทำให้ฉันผิดหวังมาก!”

พอพูดจบ เซี่ยหยู่เวยก็เดินกลับเข้าไปหาเว่ยเทียนหมองและพวก

เว่ยเทียนหมองถามเธอว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”