จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 393

นักบู๊ที่หลบซ่อนตัวจากระยะทางหนึ่งไมล์เพื่อดูการต่อสู้ของทั้งสอง ต้องถอยห่างออกไปอีกร้อยเมตร

เพราะลมหมัดของทั้งสอง ถ้ามันกระแทกใส่ผู้โชคร้ายคนไหน คิดว่ามันจะทุบนักบู๊แดนพรแสวงให้แหลกสลายได้

ทั้งสองมีพลังแข็งแกร่งมาก!

“ไม่คาดคิดเลย ที่แท้พวกเราทุกคนประเมินค่าของหลินชางฉองต่ำไป เขาต่อสู้กับฉิวเชียนซาได้อย่างสูสีกัน!”

“ใช่แล้ว มันเป็นเรื่องที่เกินคาด! และฉันคิดว่าความแข็งแกร่งของฉิวเชียนซา แข็งแกร่งกว่าเมื่อสามสิบปีก่อนมาก ฉันกังวลว่าแม้ว่าเทพสงครามจากเมืองหลวงจะมา ก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาชนะเขาได้!”

“หลินชางฉองคนนี้ ทำให้ทุกคนคาดการณ์ผิดจริงๆ! โชคดีที่มีฉิวเชียนซาโผล่ออกมากลางคัน มิฉะนั้นพวกเราอาจไปรับคำบัญชาเทพยาอย่างโง่เขลา และคงจะตายโดยไม่รู้ตัว”

“ใช่แล้ว เดิมทีฉันคิดว่าหลินชางฉองเป็นเพียงตัวละครที่ไม่เด่นอะไร ไม่คาดคิดว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้!”

นักบู๊ทุกคนตกตะลึง และนักบู๊จำนวนมากที่ได้รับคำบัญชาเทพยา ต่างก็หวาดผวา

ถ้าไม่ใช่เพราะฉิวเชียนซาได้นัดหมายต่อสู้กับหลินชางฉองแบบกะทันหัน พวกเขาก็คงจะไปฆ่าหลินชางฉอง คงจะตายโดยไม่รู้ตัว

การโจมตีของหลินชางฉองและฉิวเชียนซา ยิ่งช้าลง จากทุกๆหนึ่งนาทีต่อครั้ง กลายเป็นทุกๆสองนาทีหนึ่งครั้ง และกลายเป็นทุกๆห้า นาทีต่อครั้ง

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าหลินหยุนนั้นนิ่งสงบและผ่อนคลาย นอกจากเสื้อผ้าที่ฉีกขาดเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

สำหรับฉิวเชียนซานั้นจะดูแย่เล็กน้อย

สวมเสื้อคลุมยาวสีแดง ที่ขาดรุ่งริ่ง มีหลายแห่งบนร่างกายที่มีเพียงเศษผ้าที่ห้อยอยู่ ดูแล้วช่างเหมือนคนจรจัดที่เก็บขยะ

ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีผิวซีดชาวของฉิวเชียนซา ก็ยิ่งซีดลงอีก ราวกับว่าขาดดุลอย่างมาก

หลินหยุนค่อยๆเคลื่อนพลังทิพย์ ยกมือขึ้นแล้วกระแทกไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ฉิวเชียนซาไม่ได้โต้กลับ แต่เลือกการป้องกัน

บูม!

คราวนี้ ฉิวเชียนซาถูกกระแทกโดยตรงและปลิวออกไป หัวกระแทกกับหินก้อนใหญ่ที่อยู่ด้านล่าง กระแทกจนหินก้อนใหญ่ที่แข็งมากๆ แตกเป็นชิ้นๆ

นอกจากนี้ คราวนี้เป็นเวลานานฉิวเชียนซายังลุกไม่ขึ้น

นักบู๊คนอื่นดูตกตะลึง “ฉิวเชียนซาแพ้แล้วเหรอ?”

“เป็นไปได้ยังไงเนี่ย!”

ในความเห็นของพวกเขา แม้ว่าฝีมือของหลินชางฉองจะสูสีกับฉิวเชียนซา แต่ว่า เขายังเด็กเกินไป ท้ายทีสุดคงจะเป็นฉิวเชียนซาที่ชนะ

เพียงแต่ว่า ผลลัพธ์ตรงหน้า ดูเหมือนจะตรงกันข้าม คราวนี้ฉิวเชียนซาไม่ได้ยืนขึ้น?

หลินหยุนมองฉิวเชียนซาจากที่สูง ใบหน้าเต็มไปด้วยรู้สึกสะใจ สายตาแฝงด้วยความขี้เล่น “ทำไมเหรอ? ในเวลาอันรวดเร็วก็ใช้พลังทิพย์จนหมดแล้วเหรอ?”

ทันใดนั้นฉิวเชียนซาก็พุ่งออกมาทันที และยืนอยู่ในอากาศอีกครั้ง ใบหน้าเคร่งเครียดที่ปกติไม่ค่อยได้เห็น

“ไอ้หนุ่ม นายทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ!”

“ฉันแปลกใจจริงๆ ใครกันแน่ สามารถฝึกสอนคนเก่งกาจอย่างนาย!”

“ฉันสามารถสัมผัสถึงชี่แท้ในร่างกายของนาย มีปริมาณที่น้อยกว่าฉันมาก แต่ชี่แท้ในร่างของนายนั้นทรงพลังมากเกินไป!”

“ถ้าจำไม่ผิด การฝึกฝนของนายคงไม่ใช่การฝึกฝนแบบธรรมดาแน่นอน นายไม่ใช่คนในโลกบู๊ ตัวตนของนายคงเป็นคนอัจฉริยะในตระกูลบู๊ที่ลึกลับเหล่านั้น!”

หลินหยุนเอาสองมือไขว้ข้างหลัง ด้วยใบหน้าเรียบเฉย “วิเคราะห์ได้ดี เพียงแต่ว่าตัวตนของฉัน ไม่ใช่สิ่งที่นายคิดไว้จริงๆ”

“ความแข็งแกร่งของนายกับบรรดานักบู๊ที่ฉันเคยเจอ เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่อยากฆ่านายแล้ว เห็นแก่ที่ว่ามันไม่ง่ายกว่าที่จะฝึกฝนมาถึงขั้นนี้ ขอเพียงนายสัญญาว่าต่อไปจะไม่เหยียบเข้ามาในดินแดนประเทศจีนอีก ฉันจะปล่อยนายไป”

ฉิวเชียนซาหัวเราะและพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายนี่ประเมินค่าฉันต่ำเกินไปแล้ว! ฉันไม่สนใจว่าตัวตนของนายคือใคร แม้ว่านายจะเป็นอัจฉริยะในตระกูลใหญ่เหล่านั้นจริงๆ วันนี้ก็ขวางฉันไม่ได้”

“ได้ผ่านการต่อสู้เมื่อสักครู่ เดิมทีหลักการบางอย่างยังไม่เข้าใจละเอียดถี่ถ้วน แต่ตอนนี้ในที่สุดก็เข้าใจ”