จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 42

บทที่ 41 ผู้รับใช้ทั้งสิบสอง

หลินหยุนรู้ว่าข้างในนั้นเป็นเพียงปืนพกอัตโนมัติกระบอกหนึ่ง

แม้ว่าสภาพร่างกายตอนนี้ของหลินหยุนจะไม่สามารถต้านกระสุนได้ แต่เรื่องหลบกระสุนนั้นไม่ใช่ปัญหา

“นายสามารถหยิบปืนกระบอกนั้นออกมาทดลองดูก็ได้”

“นายนึกว่าฉันโตมาได้เพราะความตกใจเหรอ!” เจี่ยงสงหัวเราะเย็นชา ล้วนปืนออกมาอย่างรวดเร็ว

“ห๊า! เขามีปืนด้วย! หวางเสี่ยวซีตกใจจนอุทานออกมา อยู่ในจีนปืนถือว่าเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย

“หลินหยุน นายรีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกเรา!” อีหลิงตะโกนด้วยความเป็นห่วง

“หลินหยุนหันไปพูดกับอีหลิงด้วยความอ่อนโยน: “วางใจเถอะ เขาทำร้ายฉันไม่ได้หรอก”

มองไปปากกระบอกปืนที่มืดมิด สีหน้าของหลินหยุนยังคงเรียบเฉย เพียงแต่สายตาที่มองเจี่ยงสงนั้นเย็นชายเล็กน้อย

“ลั่นไกรเลย!”

“หลินหยุน นายเป็นบ้าแล้วเหรอ?” เซี่ยหยู่เวยตะโกนด้วยความโกรธ: “เพื่อความกล้าหาญ นายไม่เอาแม้แต่ชีวิตเลยเหรอ?”

หลินหยุนไม่ได้ตอบเธอ จ้องมองเจี่ยงสงด้วยสายตาที่เรียบเฉย

ก็เป็นเพราะสายตาที่เรียบเฉยนี้ กลับทำให้เจี่ยงสงรู้สึกกดดันอย่างมาก

“น่าแปลกจริงๆ ทำไมฉันอยู่ต่อหน้าไอ้หมอนี่แล้วฉันกลับมีความรู้สึกกลัว!”

เจี่ยงสงไม่กล้ายิง เขามีความรู้สึกว่า หากเขายิง คนแรกที่ตายก็จะเป็นตัวเขาเอง

แต่ว่าเรื่องก็มาถึงตอนนี้ เจี่ยงสงจะวางปืนไม่ได้ หากวางปืนก็เท่ากับว่ายอมรับความขี้ขลาดต่อหน้าหลินหยุน

ท่านเจี่ยงผู้มีอิทธิพลอำนาจแสดงความขี้ขลาดต่อหน้าคนต๊อกต๋อย หากถูกแพร่งพรายออกไปก็จะกลายเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของเจี่ยงสง

เวลาสั้นๆ หน้าผากของเจี่ยงสงกลับมีเหงื่อไหลออกมา

ในขณะที่เจี่ยงสงสองจิตสองใจนั้น บนเก้าอี้ในห้องพักผ่อน โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของหลินหยุนดังขึ้น

หลินหยุนเดินไปเหมือนไม่มีคน ทำเหมือนมองไม่เห็นปากกระบอกปืนของเจี่ยงสงที่เล็งตรงมาที่เขา

เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย หลินหยุนรับสาย เสียงที่สุภาพของหยุนเยว่ก็ถูกส่งเข้ามา

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณหมอเทพหลินหรือเปล่าคะ?”

“ใช่ครับ” หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบเฉย

“คืออย่างนี้ค่ะ ฉันได้หาสมุนไพรที่คุณต้องการครบแล้วนะคะ ตอนนี้คุณมีเวลาว่างหรือเปล่า จะรบกวนคุณมาหน่อย ตอนนี้อาการของเจ้านายฉันกำเริบแล้วค่ะ” น้ำเสียงของหยุนเยว่ ในความสุภาพก็มีความร้อนใจแฝงอยู่

หลินหยุนรู้สึกทึ่งในอำนาจบารมีของควีนจิน แค่เวลาหนึ่งวัน ก็สามารถหาสมุนไพรจนครบ ดูแล้วอำนาจบารมีในโลกนี้มีประโยชน์ไม่น้อยเลย

“ตอนนี้ผมเจอเรื่องยุ่งๆนิดหน่อย ยังไปตอนนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ละกัน!” หลินหยุนมองเจี่ยงสงไปแวบหนึ่ง น้ำเสียงค่อนข้างจะเย็นชา

หยุนเยว่ที่เป็นคนใกล้ชิดของควีนจิน ความสามารถในการสังเกตคำพูดและสีหน้าของคนอื่นนั้นไม่มีใครเทียบได้ จากน้ำเสียงประโยคสุดท้ายของหลินหยุน เขาฟังออกว่าหลินหยุนเหมือนกำลังเผชิญกับความยุ่งยากอยู่

แม้ว่าจากน้ำเสียงที่ไม่ค่อยแยแสของหลินหยุน รู้ว่าหลินหยุนนั้นสามารถจัดการเองได้ แต่หากสามารถซื้อใจหลินหยุน อีกทั้งยังสามารถมารักษาอาการป่วยของควีนจินได้เร็วขึ้น ไม่เท่ากับดีต่อทั้งสองฝ่ายเหรอ?

“หมอเทพหลิน ขอเสียมารยาทถามหน่อยนะคะ คุณประสบกับปัญหาอะไรคะ? บางทีฉันอาจจะช่วยคุณได้ หวังเพียงว่าคุณจะสามารถมาช่วยรักษาอาการของเจ้านายฉันโดยเร็ว” หยุนเย่วพูดอย่างระมัดระวัง

คิดถึงอำนาจบารมีของควีนจินในมณฑลหลิงหนาน บางทีอาจจะสามารถเอาเจี่ยงสงอยู่ แบบนี้หลินหยุนก็ไม่ต้องแสดงความสามารถที่แท้จริงของตัวเองออกมา เพื่อไม่ดึงดูดความสนใจของผู้อื่น

“คนที่ผมกำลังเผชิญอยู่ เกรงว่าจะมีความยุ่งยากเล็กน้อย เขาเป็นผู้มีอิทธิพลอำนาจของเมืองหลินโจว เจี่ยงสง”

“เจี่ยงสง!” น้ำเสียงของหยุนเยว่ค่อนข้างที่จะเย็นชา: “หมอเทพหลิน รบกวนคุณเอาโทรศัพท์ให้เจี่ยงสง ให้เขารับโทรศัพท์!”

“ได้เลย!” หลินหยุนรู้สึกว่าเหมือนจะมีเรื่องสนุกๆให้ดูแล้ว