จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 41

บทที่ 40 ยอดฝีมือ

“กล้าดีนี่”

แต่ไหนแต่ไร เจี่ยงสง ไม่เห็นเงาหัวของหลินหยุนอยู่แล้ว แม้ว่าจะเป็นจินซื่อหรงก็ตาม ถ้าอาจหาญกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ เจี่ยงสงก็ไม่คิดที่จะเกรงใจ

“เอาตัวมันกลับไป.” เจี่ยงสงพูดกับอาเฟิง

“ครับ ท่านเจี่ยง”

อาเฟิงตะโกนพร้อมโบกมือเรียกเหล่าลูกน้องอย่างเย็นชา "เอาตัวไป! "

ในทันใดนั้น ชายฉกรรจ์ทั้งหกก็ออกมาพร้อมที่จะจับหลินหยุนและคนอื่น ๆ

แต่ทันทีที่ชายฉกรรจ์ทั้งหกมาถึงตัวหลินหยุน พวกเขาก็ถูกหลินหยุนล้มด้วยหมัดเดียว

“นี่มัน....” หวางเสี่ยวซีและคนอื่น ๆ ที่อยู่หลังหลินหยุน ถึงกับตกตะลึง

“หลินหยุนมีแรงเยอะอะไรขนาดนี้” หวางเสี่ยวซีหันไปยังเซี่ยหยู่เวยอย่างงงงวย

เซี่ยหยู่เวยก็คิดสงสัยเช่นกัน เธอและหลินหยุนใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปี เคยเห็นแต่หลินหยุนเป็นฝ่ายถูกต่อยตีเท่านั้น ไม่เคยเห็นเขาชกต่อยกับใคร

“ฉันเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” เซี่ยหยู่เวยพูดพร้อมขมวดคิ้ว

อีหลิงไม่ได้คิดอะไรมาก ใบหน้าของเธอเปี่ยมด้วยความสุข และพูดในใจ “เดิมทีฉันนึกว่าหลินหยุนแค่อาศัยความกล้าที่อยู่ในสายเลือด อยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นบ้าง ที่แท้เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ”

จ้าวกางเองก็สีหน้าตกตะลึง เขาพูดขึ้นว่า ："หลินหยุนรู้จักการต่อสู้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ครั้งที่แล้วฉันยังกลั่นแกล้งมันอยู่เลย ทำไมเขาถึงไม่ตอบโต้อะไรบ้าง”

เจี่ยงสงดูเห็นการณ์นี้ด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ แต่เขารู้สึกประหลาดใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ถึงว่าทำไมถึงได้กล้าออกหน้า ที่แท้ก็เรียนมานี่เอง อาเฟิงจัดการซะ”

“ครับ ท่านเจี่ยง”

อาเฟิง ชายตาเดียว หันไปมองหลินหยุน ด้วยนัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยไฟแห่งการต่อสู้

“ไอ้หมอนี่มันบ้าเลือดจริง! น่าเสียดายที่แกต้องสู้กับฉัน”

หลินหยุนมองไปที่อาเฟิงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย และพูดอย่างไม่รีรอ: "อย่าพูดมาก มาเลย!

“รนหาที่ตายหรือไง” อาเฟิงถูกยั่วให้โมโห

ปลายเท้ากระแทกพื้น ตัวลอยพุ่งมายังหลินหยุนดังยิงลูกศร ความเร็วของอาเฟิงเร็วกว่า นักกรีฑาวิ่งลู่ระดับชาติ ในระยะ 100 เมตรถึง 10 เท่า และนี่ถึงขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์แล้ว

"เร็วมาก เร็วจนฉันมองเห็นแค่เงา" หวางเสี่ยวซีพูดด้วยความตกใจ

“หลินหยุนจะชนะไหม” ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้ ตอนนี้ในสายตาของทั้ง 3 สาว อาเฟิงแข็งแกร่งมากเกินไป

และแม้ว่าหลินหยุนจะเก่งมากแค่ไหน แต่เขาก็เป็นเพียงนักศึกษา อายุ 20 ของสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว จะเป็นคู่ต่อสู้ของบอร์ดี้การ์ดมืออาชีพอย่างอาเฟิงได้ยังไง!

เจี่ยงสงเอนตัว นั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบาย คิดว่าชัยชนะอยู่ในกำมือแล้ว พร้อมกับพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ถากถาง

“อาเฟิงติดตามอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาตั้งแต่เด็ก อยู่กับฉันมาแล้ว 5 ปี ผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วน พวกของเขามีนักสู้ที่แข็งแกร่งอยู่มาก แกกับเขามันคนละชั้นกัน”

แต่เมื่อหมัดที่เร็วและแรงของของอาเฟิง พุ่งมาในระยะ 1 เมตร ก่อนถึงตัวของหลินหยุน หลินหยุนกลับขยับตัวสวนหมัดที่เร็วแล้วพริ้วไหวตอบโต้กลับไปอย่างจัง

แกร็ก！

ทุกคนต่างได้ยินเสียงของกระดูกที่หัก ภาพตรงหน้าคืออาเฟิงที่ถูกตีกระเด็นปลิวไป ล้มลงกับพื้น เขาพยายามลุกขึ้นยืนกี่ครั้ง ก็ลุกไม่ขึ้น

“อะไรกัน!”

เซี่ยหยู่เวยและทั้งสามคน ต่างหวาดกลัวและมองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าที่อยากจะไม่เชื่อ

ครั้งนี้ แม้แต่เจี่ยงสงเองก็ต้องตกตะลึงตามๆ กัน

“เป็นไปไม่ได้！”

“อาเฟิงเป็นนักต่อสู้ยอดฝีมือที่มีพละกำลังแข็งแกร่งที่สุดของฉัน วันนี้กลับถูกเจ้าเด็กนิรนามเล่นงานได้ยังไง”

“ไอ้หมอนี่มันเป็นเก่งขนาดไหนกันแน่”

เจี่ยงสง มองไปที่หลินหยุน ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม และเขาไม่ยอมโดนดูถูกอีกต่อไป