จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 40

บทที่ 39 หลินหยุนออกโรง

“แต่...” เว่ยเทียนหมิงขมวดคิ้ว สีหน้าลำบากใจ

คนอื่นตอนนี้ยังดูแลไม่ได้ แต่ในนั้นมีเซี่ยหยู่เวยอยู่ด้วย เขาจะไม่สนก็ไม่ได้

“คุณเจี่ยง ในเมื่อคุณไว้หน้าพ่อผมแล้ว ทำไมไม่เป็นคนดีให้สุดๆ ล่ะครับ ปล่อยทุกคนไปเถอะ” เว่ยเทียนหมิงขอร้องต่อ

“แกคิดว่าฉันเป็นคนดีเหรอ” เจี่ยงสงถามด้วยความแปลก

ถ้าเจี่ยงสงเป็นคนดี งั้นทั้งเมืองหลินโจวก็เป็นคนดีทั้งนั้น

แต่ว่า เว่ยเทียนหมิงทำได้แค่พูดสิ่งที่ไม่ตรงกับใจว่า “คุณเจียงมีชื่อเสียงทั่วหลินโจว แน่นอนว่าต้องเป็นคนดีแน่นนอน ยังไงก็ขอให้คุณอย่าได้ถือสาเลย ปล่อยเพื่อนของผมเถอะนะครับ”

“ฮ่าๆ พวกแกได้ยินมั้ย ลูกชายรองนายกเทศมนตรีเว่ยบอกว่าฉันเป็นคนดี!” เจี่ยงส่งหัวเราะให้ลูกน้องของตัวเอง

ลูกน้องพวกนั้นต่างก็พากันหัวเราะ พร้อมมองเว่ยเทียนหมิงด้วยสายตาเย้ยหยัน

เว่ยเทียนหมิงหน้าแดงก่ำ ใจลุกเดือดเป็นไฟ แต่ก็แสดงอะไรออกมาไม่ได้นัก

เจี่ยงสงไม่แม้แต่จะไว้หน้าพ่อของเขา เขาทำได้แค่ขอร้องเจี่ยงสงให้ปล่อยจ้าวกางและพวกเท่านั้น

พอหัวเราะได้ซักพัก เจี่ยงสงก็พูดขึ้นมาว่า “พอเถอะ ถือว่าแกฉลาด รีบไสหัวไป ส่วนผู้หญิงสามคนนี้ต้องอยู่ดื่มเป็นเพื่อนฉันก่อนเดี๋ยวฉันจะปล่อยกลับไปเอง วางใจเถอะ”

เว่ยเทียนหมิงยังอยากที่จะขอร้องต่อ แต่เจี่ยงสงเริ่มพูดด้วยความรำคาญ “ถ้าแกยังจะพูดอะไรต่อ อย่าหาว่าฉันไม้ไว้แม้แต่หน้าเว่ยเด๋อหลง”

สิ่งที่เว่ยเทียนหมิงเตรียมจะพูด ทำได้แค่เก็บเข้าไปไว้เหมือนเดิม เขาทนจนรู้สึกไม่ดีนัก

หลี่เหยนที่อยู่ข้างๆ เริ่มเร่งรัด “คุณชายเว่ย เราไปกันก่อนเถอะ อย่าทำให้ท่านเจี่ยงไม่พอใจเลย กลับไปค่อยคิดหาวิธีมาช่วยพวกนี้”

เว่ยเทียนหมิงไม่พูดอะไร สายตามองไปที่เซี่ยหยู่เว่ย เขาไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี

“คุณชายเว่ย นายไปไม่ได้นะ ถ้านายไปแล้วฉันจะทำยังไง” จ้าวกางน้ำเสียงสั่นครอน มองเว่ยเทียนหมองด้วยสายตาอ้อนวอน

เซี่ยหยู่เวยก็มองเว่ยเทียนหมิงด้วยสายตากังวล พูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “เทียนหมิง นายรีบคิดหาวิธี ฉัน ฉันกลัว”

เว่ยเทียนหมิงหน้าดำคร่ำเครียด ยิ่งลำบากใจมากขึ้น

“ยังไม่ไปอีกเหรอ” เจี่ยงสงสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจ

“คุณชายเว่ย...” จ้าวกางกับจ้าวหยู่เวยมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“ไปกันเถอะ คุณชายเว่ย” หลี่เหยนเริ่มเร่งรัดด้วยความร้อนรน ตอนนี้เขาคิดแค่อยากจะเอาตัวเองให้รอดเท่านั้น

“รอฉันนะ เดี๋ยวฉันจะรีบมาช่วยทุกคน!” เว่ยเทียนหมิงสีหน้าดำก่ำ ทิ้งประโยคนี้ไว้ พร้อมหันหลังเดินจากไปอย่างไม่หันกลับมาดู

“คุณชายเว่ย!” จ้าวกางสีหน้าผิดหวัง แม้แต่เว่ยเทียนหมิงยังกลัวจนต้องจากไป ครั้งนี้เขาตายแน่ๆ

สายตาเซี่ยหยู่เวยก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ผู้ชายอย่างเว่ยเทียนหมิงที่เขามองว่าเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้อย่างเขา จะทิ้งเธอไว้แล้วเอาตัวรอดไปคนเดียวแบบนี้

อีหลิงมองไปที่แผ่นหลังของเว่ยเทียนหมิงและหลี่เหยนที่เหนื่อยล้า เธอพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “นี่เหรอคุณชายตระกูลใหญ่ ปกติไม่เคยเอาใครอยู่ในสายตาเลย พูดดียิ่งกว่าร้อง แต่พอเจออันตราย กลับสนแค่ตัวเอง เร็วยิ่งกว่ากระต่ายซะอีก”

สีหน้าหวางเสี่ยวซีขาวซีด กลัวจนจับมืออีหลิงและเซี่ยหยู่เวยไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “หยู่เวย อีหลิง ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี ฉันกลัว ฉันไม่อยากโดนพวกมันจับไป”

มองดูสายตาของผู้ชายพวกนั้นที่ดูไม่หวังดีเอาเสียเลย หวางเสี่ยวซีก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนแพะที่ตกมาอยู่ในฝูงหมาป่า

เซี่ยหยู่เวยกับอีหลิงต่างก็กลัวเช่นกัน แต่ทำได้เพียงทำเป็นนิ่งไว้เท่านั้น

“ไม่ต้องกลัว ตอนนี้บ้านเมืองมีขื่อมีแป เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก” อีหลิงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ

“งั้นเหรอ เธอนี่มันดูไม่กลัวอะไรดีนี่” เจี่ยงสงจ้องไปที่อีหลิงแล้วยิ้ม

“โอเค พาพวกมันไปได้แล้ว” เจี่ยงสงพูดอย่างไม่สนอะไร

อาเฟิงมองไปหาจ้าวกางที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้น เขาพูดสั่งด้วยเสียงเย็นชาว่า “เอาตัวไป!"