จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 422

เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ชื่อเจี่ยงเวยคนนี้ หัวใจของมู่ชิงซานก็หดหู่ เพียงแค่มองไปที่รูปลักษณ์ ชายหนุ่มคนนี้70%มีใบหน้าที่คล้ายกับเจี่ยงสง

ดูเหมือนว่า ชายหนุ่มคนนี้เป็นหลานชายของเจี่ยงสง ไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน

หวางซี่ไห่ให้ความเคารพ อมยิ้มและพูดว่า “คุณชายเจี่ยง ท่านนี้คือมู่ชิงซานจากบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ฉันกำลังคุยเรื่องการซื้อกิจการบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปกับเขา และท่านประธานมู่ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี”

เจี่ยงเวยยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ให้ความร่วมมือก็ดี ถ้าผู้อาวุโสมู่ไม่เต็มใจที่จะขายบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป พวกเราก็ไม่สามารถบังคับได้”

“ท่านคิดว่าถูกต้องไหม ผู้อาวุโสมู่?” เจี่ยงเวยมีทัศนคติที่เหมือนจะต่อรองได้ง่ายๆ ถ้าใครที่ไม่รู้จักแผนการที่เขาวางไว้ คงจะคิดว่าเขาเป็นคนดีที่ซื่อตรงและจริงใจ

มู่ชิงซานใจสั่น เจี่ยงเวยพูดได้น่าฟัง ถ้าหากต้องการมาปรึกษากับเขาจริงๆ คงจะไม่ให้บริษัทซี่ไห่กรุ๊ปเตรียมการล่วงหน้า และคงจะไม่ให้ธนาคารตัดเงินกู้ และคงไม่คุกคามประธานบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเหล่านั้นให้หักหลังบริษัท

เห็นได้ชัดว่าเขาได้บีบให้บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปไปสู่ทางตัน แต่แสดงให้เห็นว่านี่เป็นความยินยอมของเราเองทั้งหมด และฉันไม่ได้ใช้วิธีสกปรกบังคับคุณ

หากในตอนนี้มู่ชิงซานไม่ขายบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปให้กับเจี่ยงเวย แม้ว่าจะมีเงินทุนของหลินหยุน แต่อยู่ภายใต้อำนาจของท่านเจี่ยง ในอนาคตก็ไม่มีใครกล้าทำธุรกิจกับเขา

นี่มันเหมือนคนบ้าอำนาจ ทั้งที่ได้บังคับผู้หญิงให้ยอมจำนน ต่อมาก็บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนยั่วยวนเขาเอง

มู่ชิงซานไม่ได้ตอบเจี่ยงเวย ตอนแรกเขาคิดว่าถ้าคนที่มาเป็นคนโง่ที่หลอกได้ง่าย บางทีบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอาจจะยังมีความหวังเล็กน้อย

เพียงแต่ว่า เจี่ยงเวยที่อยู่ต่อหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ!

มู่เฉิงไม่ใช่คนที่มีเล่ห์เหลี่ยม และพูดอย่างเย็นชาว่า “ฮึ่ม ถ้าพวกเราไม่เต็มใจขายบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป คุณจะปล่อยพวกเราไปจริงๆเหรอ?”

เจี่ยงเวยเหลือบมองมู่เฉิง และพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่คงจะเป็นคุณชายมู่ใช่ไหม!”

“เมื่อกี้ฉันก็พูดไปแล้ว ถ้าผู้อาวุโสมู่ไม่เต็มใจที่จะขาย พวกเราจะไม่บังคับแน่นอน”

“จริงเหรอ?” มู่เฉิงยังคงไม่เชื่อ

“เป็นความจริงอย่างแน่นอน!” เจี่ยงเวยยิ้มอย่างมั่นใจ

“คุณพ่อ พวกเราไม่ขาย เขาพูดแล้วนี่? จะไม่บังคับพวกเรา ต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ เป็นถึงหลานชายของท่านเจี่ยงผู้ยิ่งใหญ่ คงไม่ผิดคำพูดหรอกมั้ง!” มู่เฉิงพูดพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย .

มู่ชิงซานส่ายหัว และมองไปที่มู่เฉิงอย่างลึกซึ้ง บางทีการขายบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป อาจเป็นเรื่องดี มิเช่นนั้น ถ้าตกทอดไปอยู่ในมือของบุตรชายผู้มีนิสัยซื่อตรงเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วก็อาจถูกคนอื่นให้ร้าย

ตอนนี้ได้เงินมาสักก้อน กลับไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับฐานะครอบครัวปานกลางดีกว่า

“เฉิงเอ๋อ นายยังเด็กเกินไป”

หลังจากพูดจบ มู่ชิงซานก็หันไปมองเจี่ยงเวย และยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันขอขอบคุณท่านเจี่ยงที่ให้ความสำคัญกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปของเรา ถ้าคุณชายต้องการ ก็เอาไปเลย!”

“พอดีฉันก็แก่แล้ว ได้เวลากลับไปหาความสงบสุขแล้ว”

เจี่ยงเวยยิ้มและพูดว่า “ผู้อาวุโสมู่มีแนวคิดที่ก้าวไกล และรุ่นน้องก็ขอชื่นชม!”

“ถ้าอย่างนั้น พวกเรามาเซ็นสัญญากันเดี๋ยวนี้เลย!”

เจี่ยงเวยกวักมือ และมีคนอยู่ข้างหลังเขายื่นเอกสารสัญญาให้ทันที

เห็นได้ชัดว่า เอกสารสัญญานี้ได้เตรียมไว้ตั้งนานแล้ว

มู่ชิงซานหลับตาลงอย่างจนปัญญา ถอนหายใจยาว และไปรับเอกสารสัญญาอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของหลินหยุนกะพริบเล็กน้อย หากมู่ชิงซานเต็มใจลงนามสัญญา เขาจะไม่ขัดขวาง และให้ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีทางประวัติศาสตร์เหมือนชาติที่แล้ว

แต่ถ้าเจี่ยงเวยใช้อำนาจรังแกคนอื่น เขาจะไม่นิ่งดูดาย

สรุปแล้ว ทางเลือกอยู่ในมือของตระกูลมู่ และหลินหยุนจะไม่เข้าไปก้าวก่ายมากเกินไป

ขณะที่มู่ชิงซานกำลังจะเซ็นสัญญา

จู่ๆมู่เฉิงก็ก้าวไปข้างหน้า คว้ามือของมู่ชิงซานที่ถือปากกาไว้ และพูดอย่างกังวลว่า “พ่อ ท่านเป็นคนที่ใจเสาะขนาดนี้เลยเหรอ? บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปท่านปู่เป็นผู้สืบทอดลงมา ทำไมมาถึงมือของพวกเราถึงถูกทำลาย!”

“ถึงแม้ว่าท่านเจี่ยงจะมาด้วยตัวเอง ก็ต้องมีเหตุผล! พวกเราไม่ขาย มาดูกันว่าพวกเขาจะทำอะไรกับพวกเรา!”

มู่ชิงซานมีสีหน้าเศร้า หากไม่ใช่มาถึงทางตันสุดๆ เขาก็คงไม่ต้องการขายธุรกิจที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ

ใบหน้าของมู่ชิงซานเริ่มไม่แน่ใจ และในดวงตามีแสงประกายแห่งความบ้าคลั่ง

ต้องทอดทิ้งธุรกิจที่บรรพบุรุษสามรุ่นสร้างขึ้นมา จะเต็มใจได้อย่างไร?

ภาพลักษณ์ที่รุ่งโรจน์ของตัวเองชั่วพริบตาได้สูญหายไปต่อหน้าลูกชาย ในฐานะพ่อคนหนึ่ง จะเต็มใจได้อย่างไร?

อดทนอดกลั้น กลั้นลมหายใจสุดท้าย และทำตัวเหมือนเต่าหดหัว เกิดมาเป็นคน ไม่ว่าอยู่ในระดับไหนมันก็ไม่เต็มใจ?

“ตกลง! ครั้งนี้ฉันจะฟังนาย!” มู่ชิงซานตบโต๊ะ และลุกขึ้นยืน

“คุณพ่อ เยี่ยมมาก!” มู่เฉิงดูตื่นเต้นดีใจ

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจี่ยงเวย หายไปทันที และถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

หวางซี่ไห่ตะโกนอย่างกังวล “มู่ชิงซาน เด็กๆหาเรื่องวุ่นวาย ทำไมคุณก็หาเรื่องวุ่นวายอีก! คุณทำแบบนี้ ต้องการให้ตระกูลมู่ของคุณตกอยู่ในทางตันจริงๆหรือ?”

ใบหน้าของมู่ชิงซานมีความวู่วามแบบไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น “หวางซี่ไห่ แม้ว่าตระกูลมู่ของเราจะต้องไปขอทาน พวกเราก็จะไม่ยอมแพ้!”

“สู้ให้ถึงที่สุด!”

ประธานหลี่ถอนหายใจ “ไอ้มู่ ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้? พวกเราทุกคนประนีประนอมกันแล้ว แม้ว่าคุณจะไม่คิดถึงตัวเอง ก็ต้องคิดเพื่อคนรุ่นลูกรุ่นหลาน! ถ้าทำให้ท่านเจี่ยงขุ่นเคือง หลินโจวนี้ยังมีพื้นที่ให้คุณยืนไหม?”

เจี่ยงเวยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฉันให้โอกาสพวกคุณแล้ว แต่คุณไม่หวงแหนไว้ ดังนั้นอย่าโทษฉันที่โหดร้ายเกินไป”

“ผู้อาวุโสหวาง คุณรีบใช้ในนามของท่านเจี่ยง ให้กิจการธุรกิจทั้งหมดในหลินโจว ตัดขาดทางธุรกิจกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปทั้งหมด”

“ครับ!” หวางซี่ไห่เหลือบมองมู่ชิงซานอย่างเย็นชา “ฮึ่มไอ้มู่นี่คือสิ่งที่นายเลือกเอง!”

ใบหน้าของมู่ชิงซานเรียบเฉย ในเมื่อตัดสินใจเผชิญกับปัญหาอย่างสิ้นหวัง เขาคิดไว้แล้วว่าบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปจะต้องได้รับการปราบปรามอย่างเต็มที่จากท่านจี่ยง

มู่ชิงซานมองไปที่หลินหยุน พูดอย่างเคร่งขรึม “ไอ้น้องชาย ขอบคุณในความหวังดีของนาย! แต่ตอนนี้พวกเราตัดสินใจที่จะสู้เต็มที่ ไม่อยากทำให้นายต้องเดือดร้อน นายรีบไปจากที่นี่เถอะ!”

หลินหยุนไม่ได้สนใจมู่ชิงซาน แต่มองไปที่เจี่ยงเวย และพูดอย่างใจเย็น “ในนามของเจี่ยงสง นายตัดสินใจแทนเจี่ยงสงได้เหรอ?”