จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 426

หลินตงหัวพูดเสียงเบาๆ “ฉินหลัน ทำไมพูดเช่นนี้!คนที่เข้ามาเป็นแขก ระวังบุคลิกท่าทางของตัวเองหน่อย!”

หลินหยุนยิ้มแหย่ๆให้ฉินหลัน แสดงถึงความพึงพอใจ

“ค่ะ!” ฉินหลันทำตาเหลือกใส่หลินหยุน จงใจตอบด้วยการลากเสียงยาว

หวางซูเฟินพูดว่า “ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็มาทานอาหารกลางวันด้วยกันสิ!”

“เสี่ยวหลันไปช่วยฉันล้างผัก!”

“โอเคค่ะ!” ฉินหลันกลอกตาใส่หลินหยุน หันหลังและเดินตามหวางซูเฟินเข้าไปในห้องครัว

ดูเหมือนว่าหลินตงหัวจะรู้สึกประทับใจหลินหยุน เขารู้สึกว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ทำให้เขามีความรู้สึกสนิทสนมคุ้นเคย

อดไม่ได้ หลินตงหัวก็คิดถึงลูกที่น่าสงสารของเขา ถ้าหากเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ คงจะอายุเท่ากับหลินหยุน!

เมื่อเห็นหลินตงหัวรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที หลินหยุนสามารถเดาได้ว่าหลินตงหัวกำลังคิดอะไรอยู่

ทันใดนั้นหลินหยุนก็อมยิ้มเล็กน้อยยิ้ม “เรื่องบางเรื่อง ตราบใดที่ยังไม่เห็นผลลัพธ์ ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นเรื่องเลวร้าย”

หลินตงหัวตกตะลึง หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้สามารถมองทะลุจิตใจฉันได้?”

คำพูดที่ชาญฉลาดเช่นนี้ ไม่ใช่เด็กหนุ่มเช่นนี้สามารถพูดออกมาได้

“ท่านหลิน คุณคิดว่าผมพูดถูกไหม?” หลินหยุนถามอีกครั้ง

หลินตงหัวหัวเราะและพูดว่า “ถูก พูดได้ดีมาก! ตราบใดที่ยังไม่เห็นผลลัพธ์ ก็ห้ามยอมแพ้เด็ดขาด”

ความหดหู่ในใจของหลินตงหัวค่อยๆเลือนหายไปเล็กน้อย

“จริงสิ คุณกับฉินหลันรู้จักกันได้ได้อย่างไร?” หลินตงหัวถาม

หลินหยุนพูดว่าตัวเองมีทักษะการต่อสู้เล็กน้อย และบังเอิญฉินหลันพบเห็น จากนั้นก็กลายเป็นบอดี้การ์ดของฉินหลัน ก็เลยได้รู้จักกัน

เกี่ยวกับการประชุมสุดยอดจงโจว เขาไม่ได้พูดถึงมันเลย

บางทีหลินตงหัวรู้จักตัวตนของหวางซูเฟิน แต่เขาไม่รู้ถึงอันตรายที่หวางซูเฟินต้องทนแบกรับเพียงลำพัง ชาติที่แล้วหวางซูเฟินไม่ได้บอกเขา เพราะไม่ต้องการให้ความกดดันที่เขาอยู่ในตระกูลหวางกับตระกูลหลิน เพิ่มแรงกดดันมากขึ้นอีก

ในชาตินี้ หลินหยุนมีความสามารถที่จะปกป้องบริษัทตงหวางกรุ๊ป และแน่นอนว่าจะไม่ให้หลินตงหัวได้รับความกดดันอีก

ทั้งสองคุยกันครู่หนึ่ง หวางซูเฟินและฉินหลันจัดเตรียมกับข้าวเรียบร้อย และเรียก “ทานข้าวกันได้แล้ว!”

หลินตงหัวยืนขึ้น และเดินไปที่โต๊ะอาหาร “ทานข้าวกันก่อน ลิ้มรสฝีมือของฉินหลัน ปกติคุณไม่มีโอกาสได้ทานหรอก!”

“คาดหวังเป็นอย่างมาก!” หลินหยุนนั่งลงด้วยรอยยิ้ม

ฉินหลันตักข้าวใส่ชามให้เขา โยนลงตรงหน้าเขา

หลินหยุนไม่ใส่ใจเรื่องนี้ แต่มองด้วยความเพลิดเพลิน

ฉินหลันในชาติที่แล้ว ซ่อนอารมณ์ทั้งหมดไว้ในใจ อยู่ต่อหน้าเขา ใบหน้าของฉินหลันดูเหมือนจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอ

ตอนนี้ พ่อกับแม่ยังอยู่ ฉินหลันไม่ต้องแบกรับแรงกดดันมากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่ปิดบังอารมณ์ภายในใจของเธอ

ฉินหลันมักจะกลอกตาใส่หลินหยุนตลอด เป็นช่วงอายุที่ร่าเริงแจ่มใสในวัยของเธอ และควรเป็นอารมณ์ที่ควรจะมี

ระหว่างรับประทานอาหาร หลินตงหัวได้รับสายโทรศัพท์ และดูเหมือนว่าเป็นหัวหน้าของเขาโทรมา

หลังจากรับสายกลับมา หลินหยุนพบว่าหลินตงหัวมีความในใจ รู้สึกหดหู่ใจ และทานข้าวไม่ลง

“เกิดอะไรขึ้น?” หวางซูเฟินถามอย่างเป็นห่วง

“เฮ้อ ก็เป็นเพราะเจียงซ่างหมิง โทรมาเพื่อแจ้งว่างานเลี้ยงฉลองครั้งนี้จะจัดล่วงหน้า เปลี่ยนเป็นวันพรุ่งนี้ บอกว่าจะมีข่าวดีมาแจ้ง” ใบหน้าของหลินตงหัวรู้สึกเบื่อหน่าย แฝงด้วยความรู้สึกของการประชดประชัน

หวางซูเฟินบ่นเล็กน้อยว่า “พรุ่งนี้เป็นเทศกาลปีใหม่วันที่สอง เป็นเวลาที่ทุกคนต้องพบปะญาติพี่น้อง ในอดีตจะจัดงานเลี้ยงฉลองในวันที่หก ปีนี้เขาเป็นบ้าอะไร!”

ฟังน้ำเสียงของเจียงซ่างหมิง ดูเหมือนจะได้พบกับข่าวดี ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ไปแล้วก็รู้เอง”ดูเหมือนหลินตงหัวไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่อ

หลินหยุนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเล็กน้อย ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับงานเลี้ยงฉลองนี้เลย

อย่างไรก็ตาม ฟังชื่อเรียกแล้วคงจะเป็นเรื่องดี! แต่ทำไมดูคุณพ่อเหมือนกังวลใจ?