“ครับ!”
ชายหัวล้านหลิวหล่าซี่ยืนขึ้น ยืดพุงใหญ่แล้วเดินขึ้นไปบนเวที
“ปีนี้ตำบลซ่างโกวของเรา จะเทถนนคอนกรีตสองเส้น รับประกันว่าจะสามารถเทไปถึงทุกหมู่บ้านและเทไปถึงหน้าบ้านทุกครัวเรือน……”
หลังจากที่หลิวหล่าซี่รายงานผลงานทางการเมืองเรียบร้อย หลังจากนั้นก็มาถึงจุดเชื่อมโยงที่สำคัญ
“ทุกท่าน ผลงานของผม ขึ้นอยู่กับการสนับสนุนของทุกท่าน! ณ ตรงนี้ ผมขอขอบคุณทุกท่านจากใจจริงครับ !”
พูดจบหลิวหล่าซี่ก็โค้งคำนับทุกคนอย่างสุดซึ้ง จากนั้น ยืนรอบนเวทีอย่างเงียบๆ
ข้างล่างเวที มู่เฉิงกระซิบเบาๆกับหลินหยุน “อีกสักครู่ทุกคนจะใช้ในนามการอวยพรวันปีใหม่ เพื่อสนับสนุนหลิวหล่าซี่ ยิ่งคนอวยพรมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพิสูจน์ได้ว่ามีคนสนับสนุนมากเท่านั้น และมนุษย์สัมพันธ์ยิ่งกว้างขวางมากขึ้น!”
หลินหยุนถามว่า “ถ้าหากมีคนต้องการแค่อวยพรปีใหม่อย่างเดียว ก็ถือว่าเป็นผู้สนับสนุนเหรอ?”
มู่เฉิงตอบ “ไม่หรอก คนที่มาที่นี่ในวันนี้ ตามพื้นฐานแล้วส่วนใหญ่จะเป็นคนเข้าใจดี จะไม่มีเหตุการณ์อย่างที่คุณพูดเกิดขึ้นแน่นอน!”
หลินหยุนพยักหน้า ไม่ได้พูดอีก
ข้างล่างเวที มีนักธุรกิจที่กำลังเติบโตในตำบลซ่างโกวยืนขึ้น และประสานมือแสดงความเคารพกับหลิวหล่าซี่ที่อยู่บนเวทีแล้วพูดว่า “พี่หลิวที่พูดเมื่อครู่พูดได้ดีมาก! อยู่ที่นี่ ผมขออวยพรให้พี่หลิวครับ!"
มู่เฉิงกระซิบอีกครั้ง “คนนี้ชื่อหลี่กวง เป็นเจ้าของโรงงานอาหารซ่างโกว ซึ่งเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อหลิวหล่าซี่”
จากนั้น ก็มีอีกสองคนยืนขึ้นติดต่อกันอวยพรปีใหม่ให้กับหลิวหล่าซี
คนที่อวยพรปีใหม่ให้หลิวหล่าซี่มีทั้งหมดสี่คน ล้วนเป็นคนที่มีธุรกิจเติบโตในตำบลซ่างโกว หรือมีการติดต่อทางธุรกิจกับตำบลซ่างโกว
ผู้รับผิดชอบแต่ละตำแหน่งของตำบล ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้แปลกใจกับผลลัพธ์นี้มากนัก คาดว่ามนุษย์สัมพันธ์ของของหลิวหล่าซี่ก็ไม่ได้กว้างขวางเท่าไหร่
หม่าเจี้ยนกั๋วผู้ดูแลตำบลเสี้ยโกวคนนั้น ก็คือพ่อของหม่าเสี่ยวหลง บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ดูถูกเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาดูถูกมนุษย์สัมพันธ์ของหลิวหล่าซี่
หลิวหล่าซี่ก็เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองเช่นกัน แต่ว่าคนอย่างเขาค่อนข้างเป็นคนมีหลักการ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจมากกับการหาพรรคพวก
เจียงซ่างหมิงพูดอย่างไม่พอใจ “พอเถอะหลิวหล่าซี่ ลงไปได้แล้ว!”
หลิวหล่าซี่สองมือประสานบนอกคำนับให้กับผู้ที่สนับสนุนเขา และคำนับให้เจียงซ่างหมิง แล้วเดินลงจากเวที
เจียงซางหมิงตะโกนอย่างรำคาญ “คนต่อไป!”
ต่อจากนี้ ตำบลและหมู่บ้านที่อยู่ภายใต้การปกคลองของอำเภอจีหมิง แต่ละตำบลต้องมีผู้รับผิดชอบรองหัวหน้าสองคน และหัวหน้าหนึ่งคน ทุกคนก็ต้องขึ้นเวทีด้วย
คนที่ขึ้นมาจากด้านล่าง เทียบกันแล้วดีกว่าหลิวหล่าซี่เล็กน้อย คนที่มีผู้สนับสนุนมากที่สุด คือรองหัวหน้าผู้รับผิดชอบตำบลหวางเตี้ยน ถึงกับแซงหัวหน้ารับผิดชอบด้วยซ้ำ
หลายคนในเหตุการณ์ต่างก็ส่งเสียงเชียร์ดังลั่น แม้แต่เจียงซ่างหมิง ก็ยังปรบมือชมไม่หยุด ถึงกับมีความคิดที่จะส่งเสริม คาดว่าปีหน้าเขาคงกลายเป็นผู้รับผิดชอบเต็มตัวแล้ว
เทียบกันแล้ว หัวหน้าผู้รับผิดชอบตำบลหวางเตี้ยน สีหน้าซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าเขาก็เข้าใจถึงสถานการณ์ในอนาคตของเขา
ต่อจากนี้ ในที่สุดก็ถึงเวลาของหม่าเจี้ยนกั๋วในตำบลเสี้ยโกว
ขณะที่หม่าเจี้ยนกั๋วลุกขึ้นจากที่นั่ง ทุกคนต่างก็เริ่มหารือกัน นี่คือยุคข้อมูลข่าวสาร และข่าวสารของทุกคนก็ฉลาดรอบรู้
ความสัมพันธ์ระหว่างบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปกับบริษัทซี่ไห่กรุ๊ป ทุกคนล้วนรู้ดี
ดังนั้น ครั้งนี้ทุกคนให้ความสำคัญกับหม่าเจี้ยนกั๋วเป็นอย่างมาก แม้แต่เจียงซ่านหมิงปกติก็ชื่นชมหม่าเจี้ยนกั๋วมากอยู่แล้ว
หม่าเจี้ยนกั๋วเดินไปถึงบนเวที ยืนนิ่ง แล้วพูดเกี่ยวกับผลงานทางการเมืองของตำบลเสี้ยโกวครู่หนึ่ง จากนั้นโค้งคำนับแล้วพูดว่า “ความสำเร็จเหล่านี้ จะสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีการช่วยเหลือจากทุกคน อยู่ที่นี่ สำหรับผู้ที่เคยช่วยเหลือผม ผมอยากจะแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ!”
หม่าเจี้ยนกั๋วกวาดสายตามองผู้คนด้านล่างอย่างภูมิใจ หลังจากพูดคำนี้จบ ต่อจากนี้ก็รอผู้สนับสนุนมาอวยพรปีใหม่ให้กับหม่าเจี้ยนกั๋ว
“พี่หม่าพูดได้ดีมาก หลี่ซานขออวยพรปีใหม่ให้ท่าน !”
หลี่ซานเป็นเจ้าของบริษัท ไบรท์ ฟู้ด จำกัด ซึ่งมีทรัพย์สินมูลค่าหลายล้าน ถือได้ว่าเป็นแค่นักธุรกิจขนาดเล็กเท่านั้น ไม่สามารถเทียบกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปกับบริษัทซี่ไห่กรุ๊ปได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...