จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 446

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน!”

ในฝูงชนมีคนอุทาน

หยางเฟยเย่นมองไปที่หลี่อู๋จี๋และพูดเสียงเบา“คุณชายอู๋จี๋คุณคิดว่าเขาจะสามารถทำลายค่ายกลฮู่ซานได้หรือไม่?”

หลี่อู๋จี๋มองชายชราที่มีใบหน้าแดงที่อยู่ข้างๆ“ปรมาจารย์เย่คุณคิดว่าเขามีความหวังที่จะทำลายค่ายกลได้หรือไม่?”

ดวงตาของปรมาจารย์เย่หรี่ลงเล็กน้อยด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง“เขารู้วิธีทำลายค่ายกลเล็กน้อยแต่การใช้หุ่นไม้เพื่อทำลายค่ายกลเป็นวิธีการใช้สำหรับผู้ฝึกฝนที่พึ่งได้สัมผัสค่ายกลต้องการทำลายค่ายกลฮู่ซานตรงนี้มันเป็นไปไม่ได้!”

ผู้อาวุโสเก้าประหลาดใจเล็กน้อยและพูดว่า“คิดไม่ถึงว่าบุคคลนี้จะเชี่ยวชาญค่ายกลไม่รู้ว่าเขาจะสามารถทำลายค่ายกลนี้ได้หรือไม่?”

หุ่นไม้นั้นยังคงเคลื่อนไหวต่อไปเพียงแต่ว่าเมื่อมันขึ้นไปถึงบันไดหินชั้นที่สามทันใดนั้นมีเสียงตูมก็มีไฟลุกขึ้นมา

“อ๊ะ……”ชายชราตกใจเมื่อมองไปยังพื้นที่ด้านหน้าตำหนักสี่เหลี่ยมด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“โครงสร้างการป้องกันของค่ายกลนี้แน่นหนามาก!”

ชายชรามองไปที่ผู้อาวุโสเก้าและพูดด้วยท่าทีเศร้าหมอง“ฉันไร้ความสามารถ!”

พูดจบก็เดินกลับไปที่ฝูงชน

ทุกคนตกตะลึงแค่หุ่นไม้ตัวเล็กๆค่ายกลฮู่ซานก็สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองหากเป็นคนที่มีชีวิตทันทีที่เข้าสู่บริเวณค่ายกลมันอาจกระตุ้นการโต้กลับของค่ายกลทันที

ผู้อาวุโสเก้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยมองไปที่หลี่อู๋จี๋และถามเสียงดัง“ยังมีใครอยากลองอีกไหม?”

หลี่อู๋จี๋พูดว่า“ฉันเอง!”

“คราวนี้ฉันเชิญปรมาจารย์เย่ที่เชี่ยวชาญในด้านค่ายกลเป็นพิเศษมา!”

ผู้อาวุโสเก้าประหลาดใจ“ใช่เย่สวนฉีปรมาจารย์เย่หรือเปล่า?”

“ใช่ฉันเอง!”ชายชราที่มีใบหน้าแสงสีแดงกระโดดออกมาจากฝูงชนมองไปที่ผู้อาวุโสเก้าด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง

“ใช่เย่สวนฉีจริงๆ!”ผู้อาวุโสเก้าก็ตกใจจากนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความสุข

“ปรมาจารย์แห่งค่ายกลเย่สวนฉี!”ผู้อาวุโสสามก็ตกตะลึงเช่นกัน“ไหนบอกว่าเย่สวนฉีไปเก็บตัวฝึกฝนนานแล้ว?ผู้อาวุโสใหญ่ไปเชิญด้วยตัวเองแต่หาไม่พบทำไมคนจากตระกูลหลี่ถึงเชิญมาได้?”

หลี่อู๋จี๋ยิ้มอย่างมีชัย“ผู้อาวุโสทุกท่านไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หากพวกเราสามารถทำลายค่ายกลฮู่ซานอย่าลืมคำสัญญาของพวกคุณ!”

ใบหน้าของผู้อาวุโสหลายคนเปลี่ยนไปเล็กน้อยทัศนคติของหลี่อู๋จี๋เย่อหยิ่งมากจากเหตุการณ์นี้จะเห็นได้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลหลี่น่าจะเกิดการพัฒนาครั้งใหญ่

คนที่แม้แต่สำนักอู๋จี๋ก็ไม่สามารถเชิญมาได้แต่คนตระกูลหลี่สามารถเชิญมาได้ดูเหมือนว่าตระกูลหลี่น่าจะมีไพ่ใบเด็ดอยู่ในมือ

ผู้อาวุโสเก้าพูดอย่างเย็นชา“วางใจเถอะสำนักอู่จี๋พูดคำไหนคำนั้นเชิญทำลายค่ายกล!”

หลี่อู๋จี๋เอามือประสานกันโค้งคำนับและพูดว่า“ปรมาจารย์เย่ขึ้นอยู่กับท่านแล้ว!”

“อืม”เย่สวนฉีพยักหน้าและค่อยๆเดินไปข้างหน้า

ซูจื่อเหลียงสงสัยเล็กน้อยและถามเสียงเบา“นี่ก็คือปรมาจารย์ค่ายกลเหรอ?เขาสามารถทำลายค่ายกลฮู่ซานได้จริงหรือ?ฉันก็เคยลองมาก่อนค่ายกลฮู่ซานนี้มันผิดปกติ!”

“เขาทำลายมันไม่ได้หรอก!”น้ำเสียงของหลินหยุนมั่นใจมากและไม่ได้พูดเสียงเบา

ทุกคนในสถานที่ได้ยินเกือบหมด

โล่เสว่ฉีเอามือปิดหน้าอันสวยงามของเธอและอดไม่ได้ที่จะกลอกตาให้หลินหยุนได้โปรดพี่ชายเวลาคุณพูดนินทาของคนอื่นลับหลังช่วยพูดเสียงเบาๆหน่อยได้ไหม!

คุณทำเช่นนี้คนอื่นได้ยินหมดแล้ว

เย่สวนฉีหันมามองหลินหยุนและเอ่ยอย่างเย็นชา“หากว่าแม้แต่ฉันยังไม่สามารถทำลายค่ายกลฮู่ซานได้ก็ไม่มีผู้ใดในโลกนี้ที่สามารถทำลายมันได้!”

“ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคิดว่าตัวเองมีความแข็งแกร่งเล็กน้อยก็กล้าพูดจาไร้ยางอายวันนี้ฉันจะให้แกเห็นเป็นบุญตาปู่อย่างฉันจะแสดงฝีมือในการทำลายค่ายกล!”

โชคดีที่เมื่อกี้หลินหยุนเพิ่งแสดงความแข็งแกร่งออกมามิฉะนั้นคำพูดนี้เย่สวนฉีคงไม่มีวันปล่อยเขาแน่

หลี่อู๋จี๋ยิ้มอย่างประจบสอพลอ“ปรมาจารย์เย่อย่าโกรธเลยเป็นแค่เด็กเมื่อวานซืนที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกคิดว่าเขามีความแข็งแกร่งในทักษะการต่อสู้เล็กน้อยก็กล้าที่จะดูถูกเหล่าฮีโร่ของโลกเขาไม่รู้ว่าฝีมือด้านค่ายกลของท่านยิ่งใหญ่แค่ไหน!”

“ฮึ่มฉันไม่ไปถือสาคนแบบนี้หรอก!”เย่สวนฉีจ้องไปที่หลินหยุนอย่างดูถูกจากนั้นจึงหันไปมองที่ตำหนักสี่เหลี่ยม

หลินหยุนเพิกเฉยต่อความเห็นถากถางดูถูกของคนกลุ่มนี้เพียงแค่เอามือกอดอกมองดูเย่สวนฉีโอ้อวดอย่างเงียบๆ

นี่เป็นค่ายกลที่สร้างขึ้นโดยคนรักของเขาพูดได้ว่ายกเว้นนางฟ้าเย่เยว่ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะรู้ดีไปกว่าหลินหยุน