จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 449

เมื่อเห็นว่าหลินหยุนก็อยู่ในฝูงชนหยูจงหยวนก็ร้องอุทานด้วยความตกใจ“คุณทำไมคุณถึงมาที่นี่ด้วย!”

หลินหยุนพูดเบาๆ“พวกเรามาด้วยกัน”

ทุกคนเหลือบมองหลินหยุนและรู้สึกสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับปฏิกิริยาของหยูจงหยวน

หลี่อู๋จี๋เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยสีหน้าดูหยิ่งเล็กน้อย“คุณคือผู้รับผิดชอบของหมู่บ้านเปากู่เหรอ?”

หยูจงหยวนดูเหมือนจะกลัวหลี่อู๋จี๋เล็กน้อยทำท่าทางเคารพนับถือมาก“ใช่ครับแต่เมื่อสองวันก่อนด้วยเหตุผลบางอย่างตอนนี้ฉันเป็นรองหัวหน้าเถ้าแกหลี่ของบริษัทอู๋จี๋ได้อธิบายให้ฉันฟังแล้วให้ฉันฟังคำสั่งคุณชายหลี่ถ้าต้องการอะไรท่านสั่งมาได้เลย!”

หลี่อู๋จี๋ไม่สนใจเหตุว่าทำไมหยูจงหยวนนจึงกลายเป็นรองหัวหน้าเพียงแต่ว่าถ้าเขาต้องการให้คนแบบนี้ทำตามคำสั่งเขาต้องสัญญาว่าจะให้ผลประโยชน์กับเขาก่อน

“วางใจได้หลังจากช่วยฉันทำงานในครั้งนี้เสร็จฉันจะขอให้คนในอำเภอเปลี่ยนตำแหน่งใหม่ให้นายทันที”

หยูจงหยวนดีใจมาก“ขอบคุณคุณชายหลี่มาก!”

เพียงแต่ว่าหลังจากที่เห็นหลินหยุนสีหน้าของเขาก็ซีดลงอีกครั้งมีหลินหยุนอยู่แม้ว่าหลี่อู๋จี๋จะช่วยเหลือเขาเขาก็หมดหวังที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง

หลี่อู่จี๋พูดว่า“นายคิดหาวิธีรวบรวมคนชราในที่นี่บอกว่าจะแจกของขวัญให้พวกเขาให้พวกเขามารวมกันที่นี่”

หยูจงหยวนพูดว่า“นี่เป็นเรื่องที่จัดการง่ายแต่ต้องกำหนดช่วงอายุที่แน่นอนอย่างเช่นอายุ60หรือ70ปีคนเหล่านี้พอได้ยินคำว่าจะแจกของขวัญจะต้องมาอย่างแน่นอน

หลี่อู๋จี๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง“ถ้าอย่างนั้นก็70ปี!”

“ตกลงผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!แต่อาจต้องใช้เวลาสักพักคุณชายหลี่เข้ามาพักผ่อนสักพักดื่มชาสักแก้ว!”หยูจงหยวนโค้งตัวและทำท่าทางเชิญ

“รบกวนล่ะ!”หลี่อู๋จี๋พูดอย่างสุภาพพาทุกคนเข้าไปในประตูรั้วเหล็ก

หมู่บ้านเปากู่ประกอบด้วยหมู่บ้านทางทิศตะวันออกทิศใต้ทิศตะวันตกทิศเหนือสี่ทิศมารวมตัวกันทุกหมู่บ้านจะมีหัวหน้าหมู่บ้านหยูจงหยวนโทรศัพท์หาผู้นำหมู่บ้านเหล่านั้นโดยตรงและขอให้พวกเขาแจ้งข่าว

ทันทีที่ได้ยินเกี่ยวกับการแจกของขวัญผลลัพธ์ก็แตกต่างออกไปในไม่ช้าก็มีคนขับรถสามล้อและพาผู้สูงอายุที่อายุมากกว่า70ปีในครอบครัวมา

เนื่องจากลักษณะภูมิประเทศที่พิเศษของหมู่บ้านเปากู่ระยะห่างระหว่างหมู่บ้านทั้งสี่แห่งนี้จึงอยู่ไม่ไกลนักใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นในสนามก็มีผู้คนจำนวนมากมาย

ส่วนใหญ่เป็นคนที่ส่งคนชรามาคนที่มีอายุมากกว่าเจ็ดสิบปีมีเพียงยี่สิบกว่าคนเท่านนั้น

คนที่มีอายุยืนยาวถึง70ปีนั้นมีน้อยมากชีวิตทั้งชีวิตของคนธรรมดาในจำนวนสิบคนสามารถมีครึ่งหนึ่งที่ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บจนถึงอายุ70ปีก็สุดยอดแล้ว

เกี่ยวกับของขวัญที่จะแจกในวันนี้หลี่อู๋จี๋นำเงิน10,000ออกมาเคลื่อนย้ายโต๊ะมาตัวหนึ่งและตอนที่พวกเขามารับเงินก็ถามทีละคน

ใช้เงินล่อในเวลาอันรวดเร็วคงหาผู้สืบทอดได้

คนแรกที่มารับเงินคือชายวัยกลางคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

เป็นผลให้หลี่อู๋จี๋กลอกตาใส่เขา“คุณอายุเจ็ดสิบปีแล้วหรือ?”

“ผมมารับแทนพ่อ”ชายคนนั้นยิ้มอย่างเขินอาย

“ให้พ่อของคุณมารับเอง”หลี่อู๋จี๋พูด

“ครับๆ”ชายคนนั้นวิ่งกลับไปอย่างเชื่อฟังและพยุงชายชราหลังค่อมเดินกลับมาอีกครั้ง

หลี่อู๋จี๋เหลือบมองชายชราและคิดในใจว่า“ปราศจากชี่แท้เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งและคงไม่ใช่ผู้สืบทอด”

“คุณอายุเท่าไหร่แล้ว”หลี่อู๋จี๋ถาม

“เจ็ดสิบสาม”เสียงของชายชราดังชัดเจนมาก

“คุณรู้จักถนนสายหลักทั้งสี่ของหมู่บ้านที่เชื่อมต่อกับภูเขากู่มีแผ่นหินกลมอันหนึ่งไหม?”หลี่อู๋จี๋ถาม

ชายชราพูด“ฉันต้องการเงินไม่เอาแผ่นหิน”

“จะแจกเงินไม่ใช่แจกแผ่นหินฉันถามว่าคุณรู้จักแผ่นหินนั้นหรือเปล่า?”หลี่อู่จี๋ย้ำอย่างเบื่อหน่าย

ชายชราตอบ“ฉันต้องการเงินไม่เอาแผ่นหิน"

หลี่อู๋จี๋“……”

ให้เงินชายชราห้าร้อยลูกชายของเขาก็รีบรับไว้ด้วยความขอบคุณ

คนที่สอง.

หลี่อู๋จี๋ถาม“คุณอายุเท่าไหร่?”

ชายชราตอบ“เจ็ดสิบ”

หยูจงหยวนพูดว่า“ที่วัดแห่งหนึ่ง”

ที่เชิงเขาในหมู่บ้านเปากู่ซึ่งห่างไกลจากย่านที่อยู่อาศัยของชาวบ้านมีวัดที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง

ประตูวัดได้พังทลายลงกำแพงอิฐเต็มไปด้วยช่องว่างมีบ้านไม้เพียงหลังเดียวที่ยังคงอยู่

จากแผ่นหลังคาไม้ที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่จะเห็นได้ว่าบ้านไม้หลังนี้ได้รับการซ่อมแซมหลายครั้ง

โดยพื้นฐานแล้วนี่คือวัดที่ไม่สามารถมองเห็นลักษณะเดิมได้อีกต่อไป

ส่วนเป็นวัดอะไรนั้นย่อมไม่รู้แน่นอน

หยูจงหยวนพาทุกคนมาหยุดที่หน้ารั้วไม้ที่พุพังแล้วพูดว่า“ตรงนี้แหละ”

หลี่อู๋จี๋เหลือบมองวัดที่ทรุดโทรมแล้วขมวดคิ้ว“ที่นี่มีคนอยู่ไหม?”

“มีมีชายชราที่สมองมีปัญหาคนหนึ่งตั้งแต่ฉันยังเด็กเขาก็อยู่ในวัดที่ทรุดโทรมนี้แล้วเวลาหลายปีผ่านไปไม่เคยจากไปไหนคนในหมู่บ้านเรียกเขาว่าตาเฒ่าไวยาวัจกร”หยูจงหยวนพูด

“แล้วคนล่ะ?”หลี่อู๋จี๋อดใจรอไม่ไหวตอนที่หยูจงหยวนยังเด็กเขาก็อยู่ที่นี่ถ้างั้นเขาก็น่าจะมีอายุอย่างน้อย70ปีบางทีเขาอาจเป็นผู้สืบทอดคนนั้น

เย่สวนฉีก็เริ่มตื่นเต้นถ้าหากพบผู้สืบทอดจริงๆมันจะพิสูจน์ว่าสิ่งที่หลินหยุนพูดเป็นความจริง

ไม่แน่หลินหยุนอาจสามารถทำลายค่ายกลนั้นได้จริงๆ!”

หยูจงหยวนร้องตะโกน“ตาเฒ่าไวยาวัจกรคุณอยู่ไหม?มีคนมาหาคุณ”

เสียงที่สั่นๆดังมาจากข้างใน“ประตูไม่ได้ล็อคเข้ามาเลย”

หยูจงหยวนหันกลับมายิ้มให้หลี่อู๋จี๋“เขาอยู่พวกเราเข้าไปกันเถอะ!”

หลี่อู๋จี๋เปิดประตูก่อนแล้วก้าวเท้าเข้าไป

ในบ้านไม้ที่ทรุดโทรมมีฟูกสานหวายธรรมดาเพียงไม่กี่อันตรงกลางบ้านมีรูปปั้นแกะสละตั้งอยู่

รูปปั้นนั้นโดนแดดโดฝนมาหลายปีเก่าทรุดโทรมอย่างมากและถึงกับแขนหักไปข้างหนึ่งแต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่ารูปปั้นนั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง