จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 448

ลูกน้องทั้งสี่คนของหลี่อู่จี๋ถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว

บนภูเขาหลินหยุนและคนอื่นๆได้ดูภาพวิดีโอคอลจากการส่งมาของทั้งสี่คน

ถนนสี่สายที่เชื่อมต่อกับภูเขากู่ไม่มีสิ่งปลูกสร้างอื่นใดแม้แต่ป่าไม้ยังไม่มีหากมีสิ่งใดที่เหมือนกันก็จะระบุได้ง่าย

“คุณชายไม่มีสิ่งที่น่าสงสัยใดๆ!”เสียงลูกน้องของหลี่อู๋จี๋แว่วมาจากวิดีโอคอล

“ตรงนี้ก็ไม่มีเหมือนกัน”

เย่สวนฉียิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า“ไอ้หนุ่มนายนี่พูดเรื่องไร้สาระตลอดหลอกลวงทุกคนค่ายกลนิรันดร์กาลอะไรขบวนค่ายกลสี่เหลี่ยมอะไรไร้สาระทั้งหมด!”

“เดี๋ยวก่อนพวกคุณดู!”หลี่อู๋จี๋ตะโกนขึ้นมาทันที

“ก้อนหินก้อนหินทรงกลม!ในสี่ทิศทางนั้น!ต่างมีก้อนหินทรงกลม!แต่ถูกปกคลุมด้วยดินค้นหายาก!”หลี่อู๋จี๋พูดอย่างตื่นเต้น

หลินหยุนพูดว่า“นั่นคือขบวนค่ายกลสี่เหลี่ยม”

“ไปพวกเราลงไปกันเถอะ!”

หลินหยุนเป็นผู้นำทางและทุกคนเดินลงจากภูเขา

ใบหน้าของเย่สวนฉีรู้สึกเขินเล็กน้อยและในที่สุดก็ตามลงไปและพูดพึมพำอย่างเย็นชา“ฉันไม่เชื่อหรอกในโลกนี้จะมีค่ายกลที่แปลกประหลาดเช่นนี้!ฉันจะคอยดูนายกำลังเล่นกลอุบายอะไร!”

หลินหยุนและคนอื่นๆมาถึงตีนเขาซึ่งมีถนนสายหลักทางตะวันออกที่เชื่อมต่อภูเขากู่

ที่เชิงเขาเล็กๆมีแผ่นหินกลมซึ่งส่วนใหญ่ฝังอยู่ในดินสีเหลือง

หากเป็นนักบู๊ธรรมดาจะไม่เห็นความผิดปกติของแผ่นหินนี้เลยแต่หลินหยุนสามารถเห็นได้ว่าแผ่นหินนี้เป็นหยกที่ยังไม่ได้ผ่านการเจียระไน

หินชนิดนี้มีชี่ทิพย์จากฟ้าดินผสมอยู่และยังสามารถจารึกไว้ในค่ายกลซึ่งสามารถใช้เป็นขบวนค่ายกลของค่ายกลได้

อยู่ในทะเลสาบเยว่หยาหลินหยุนได้วางค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์โดยกำเนิดไว้และใช้หยกนี้เป็นขบวนค่ายกลแต่ถ้าเทียบกับคุณค่าของหินนี้มันมีระดับสูงกว่า

“นี่แหละ!”

“ขุดมันออกมา!”

ทันใดนั้นมีนักบู๊สองคนก้าวไปข้างหน้าใช้ชี่ทิพย์ทั้งหมดที่มีและขุดแผ่นหินนั้นขึ้นมา

มีโคลนจำนวนมากบนแผ่นหินเผยให้เห็นถึงกลิ่นไอที่ไม่จางของประวัติศาสตร์ที่ผ่านมานานและบางแห่งเป็นหลุมเป็นบ่อซึ่งบ่งบอกถึงประวัติศาสตร์ที่ผ่านลมผ่านหนาวมานานมาก

“แปลกมากทำไมแผ่นหินถึงมีรูกลมอยู่ตรงกลางแผ่นหิน?ดูเหมือนว่าจะมีคนจงใจเจาะออกไป!”หลี่อู๋จี๋ถามด้วยความสงสัย

หลินหยุนพูดว่า“นั่นไม่ใช่รูนั่นเป็นที่เสียบกุญแจขบวนค่ายกลไร้กุญแจค่ายกลต้องหากุญแจค่ายกลให้เจอเท่านั้นถึงจะสามารถสร้างค่ายกลได้สำเร็จ”

ถึงตอนนี้ทุกคนเชื่อคำพูดของหลินหยุนแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์

“ล้อเล่นไม่รู้ว่าแผ่นหินนี้มีมานานแค่ไหนแล้วหลังจากหลายปีผ่านไปจะไปหากุญแจค่ายกลจากที่ไหน?”เย่สวนฉีพูดอย่างเย็นชา

“ใช่แล้วเซียนป้ายเยว่นั้นเป็นบุคคลเกือบพันปีที่แล้วค่ายกลฮู่ซานนี้อย่างน้อยก็มีมาพันปีแล้วเวลาพันปีทุกสรรพสิ่งในโลกได้เปลี่ยนไปสิ่งของอาจเหมือนเดิมแต่คนได้เปลี่ยนไปแล้วพวกเราจะไปหากุญแจค่ายกลจากที่ไหนกัน?”

ผู้อาวุโสเก้าพูดด้วยเสียงทุ้มลึกว่า“ไอ้หนุ่มนายมีวิธีหากุญแจค่ายกลได้หรือ?หรือใช้ประโยชน์จากขบวนค่ายกลนี้สามารถสัมผัสกุญแจค่ายกลได้หรือไม่?”

“คุณคิดมากเกินไปแล้ว”หลินหยุนโต้กลับอย่างไม่ไว้หน้า

“ไม่มีวิธีไหนที่จะสัมผัสถึงกุญแจค่ายกลและไม่มีวิธีไหนที่จะเดาได้ว่ากุญแจค่ายกลนั้นอยู่ที่ไหนอย่างไรก็ตามพวกเราสามารถหาคนที่รู้เรื่องในตอนนั้นได้”

ผู้อาวุโสเก้าถาม“จะหาได้อย่างไร?หลังจากผ่านไปพันปีใครจะมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้?”

ผู้อาวุโสทั้งเก้าพูดว่า“ด้วยวิธีนี้หลี่อู๋จี๋ปรมาจารย์เย่หลินหยุนพวกเราสี่คนเป็นผู้นำและมาเลือกคนสองสามคนที่จะไปกับพวกเรา!”

“ดี!ฉันจะดูว่าสิ่งที่เรียกว่ากุญแจค่ายกลนั้นมีอยู่จริงหรือไม่!”เย่สวนฉียิ้มเยาะเย้ย

“พวกนายใครจะยินยอมติดตามไป”ผู้อาวุโสเก้าเหลือบมองฝูงชนและถาม

ทุกคนอยากไปแต่หลังจากปรึกษากันสักพักก็ตัดสินใจว่าให้ผู้อาวุโสที่มีพลังอำนาจสูงสุดสองคนเป็นตัวแทนและติดตามผู้อาวุโสเก้าและคนอื่นๆเพื่อไปค้นหาผู้สืบทอด

หลังจากเลือกคนเรียบร้อยแล้วหลี่อู๋จี๋พูดว่า“ฉันอยู่ในบริษัทโลกมนุษย์แห่งหนึ่งรู้จักคนที่รับผิดชอบหมู่บ้านนี้ฉันได้แจ้งข่าวไปแล้วพวกเราไปที่สำนักงานของผู้รับผิดชอบหมู่บ้านนี้โดยตรงเลย”

“ดี!”ผู้อาวุโสเก้าพูด

หลินหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่งผู้รับผิดชอบในหมู่บ้านเปากู่เดิมทีคือหยูจงหยวนแต่เพราะความสัมพันธ์ของเขาตอนนี้คงถูกแทนที่โดยพ่อของตัวเอง

คราวนี้บางทีฉันอาจได้เจอคุณพ่อ

ถ้าตัวเองอยู่คนเหล่านี้คงไม่กล้าทำเกินขอบเขตกับพ่อของตัวเอง

ซูจื่อเหลียงและคนอื่นๆรออยู่ที่เดิมหลินหยุนกับหลี่อู๋จี๋และผู้อาวุโสเก้าได้ไปที่สำนักงานของผู้รับผิดชอบหมู่บ้านเปากู่

การเดินทางอย่างราบรื่นทุกคนไม่มีการถากถางเยาะเย้ยและตรงไปยังที่หมายแล้วลงจากรถ

เมื่อไปถึงสำนักงานของผู้รับผิดชอบเมืองเป่ากู่จากระยะไกลก็เห็นกลุ่มคนสามคนรออยู่ที่หน้าประตู

เมื่อเห็นหลินหยุนและพรรคพวกของเขาลงจากรถทั้งสามก็เดินมาอย่างรวดเร็ว

“ท่านไหนคือคุณชายหลี่ครับ?”คนที่พูดที่แท้ก็คือหยูจงหยวน