บทที่ 46 ให้เขาลองดู
โจวเหอชิงมองจางฉางฝูแวบหนึ่ง สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย
จางฉางฝูเป็นคนที่รองผู้อำนวยการหลิวไว้เนื้อเชื่อใจ และรองผู้อำนวยการหลิวอาศัยที่มีพรรคพวก คิดอยากจะแทนที่ตัวเองมาโดยตลอด
ตอนนี้ จางฉางฝูเห็นถึงโอกาสแล้ว ก็เริ่มโจมตี
“ใช่ ผู้อำนวยการโจว คุณต้องการทำอะไรกันแน่?” คุณหมอท่านอื่นๆก็ถูกจางฉางฝูชักจูง ก็จี้ถามขึ้นมา
โจวชิงเหอยกมือทั้งสองข้างขึ้น เพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนอยู่ในความสงบ
“ทุกท่านโปรดฟังผมพูดก่อน ฝีมือการแพทย์ของหมอเทพหลินผมเห็นมากับตาตัวเอง ขอให้ทุกท่านเชื่อผม!”
ผู้คนยังคงไม่ฟัง คนที่เป็นพ่อตาของหลินหยุนเชี่ยเจี้ยนโก๋ก็ได้ยืนยันด้วยตัวเอง หลินหยุนเป็นนักศึกษาสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์ ไม่มีความรู้ทางการแพทย์ แล้วจะเป็นหมอเทพได้อย่างไร?
หวางหยวนเผยจู่ๆก็กล่าวขึ้น: “ทุกท่านโปรดอยู่ในความเงียบ!”
หวางหยวนเผยที่บารมีสูง ได้ยินเสียงของหวางหยวนเผย ทุกคนก็ค่อยๆเงียบลง
โจวชิงเหอรีบโค้งคำนับกล่าว: “ขอบคุณท่านหวางอย่างมาก!”
หวางหยวนเผยยกมือขึ้น กล่าวห้าม: “คุณยังไม่ต้องขอบคุณผม ฟังผมพูดให้จบก่อน”
“เชิญท่านหวางพูดเลย!” โจวชิงเหอขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกเหมือนมีลางไม่ค่อยจะดี
ครั้งนี้ สายตาของหยวนเผยที่มองโจวชิงเหอได้ถูกย้ายไปอยู่บนตัวของหลินหยุน
“เจ้าหนุ่ม ฉันขอถามนายหนึ่งคำ นายมีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์มั้ย?” น้ำเสียงของหวางหยวนเผยดูจริงจัง
“ถ้าหากมี ก็จะนับนายเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดคนหนึ่ง เราก็สามารถที่จะแห่กฎให้นายเข้าร่วมประชุมการรักษาด้วย หากไม่มี นายกำลังทำผิดอาชญากรรม!”
พูดถึงความว่าอาชญากร น้ำเสียงของหวางหยวนเผยก็สูงขึ้นทันที
“ใช่ เอาใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์ออกมา!”
“ท่านหวางพูดไม่ผิด หากไม่มีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์ คุณก็คืออาชญากร!”
ผู้คนก็โวยวายตาม
สีหน้าของหลินหยวนค่อนข้างที่จะเย็นชา
เขาไม่รู้แม้กระทั่งว่ามันเกิดอะไรขึ้น แค่เข้ามาก็ถูกผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้รุม ถ้าไม่ใช่โจวชิงเหอที่ไปตามเขามา หากเป็นคนอื่นหลินหยุนไม่มีทางที่จะมาอย่างแน่นอน
แต่ สำหรับหวางหยวนเผยที่พูดอย่างตรงไปตรงมา หลินหยุนรู้สึกชื่นชมอยู่บ้าง
ชาติก่อน เป็นเพราะมีหมอที่ยืนหยัดในจรรยาบรรณของหมอ จึงได้ช่วยเขารอดจากเงื้อมมือมัจจุราช
โจวชิงเหอมองไปที่หลินหยุน เขารู้สึกว่าในเมื่อหลินหยุนสามารถที่จะรักษาอาการป่วยของจินหยวนเป่า ก็ต้องมีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์อย่างแน่นอน
“หมอเทพหลิน ถ้าหากคุณมีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์ ก็เอาออกมาให้ทุกคนดูหน่อย มันก็จะทำให้ทุกคนสบายใจ” โจวชิงเหอกล่าวด้วยสีหน้าที่ขอโทษ
หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบเฉย ผมไม่มีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์
“นี่..........” โจวชิงเหออึ้งไปเลย
ไม่มีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์ หลินหยุนก็กล้ารักษาลูกชายของจินซื่อหรงเหรอ?
หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตระกูลจินไม่เอาชีวิตเขาหรอกเหรอ!
“ฮ่าๆ ทุกคนได้ยินกันแล้วใช่มั้ย เขายอมรับด้วยตัวเองว่าไม่มีใบผ่านคุณสมบัติของแพทย์!” จางฉางฝูหัวเราะกล่าว
จากนั้น จางฉางฝูยื่นมือออกมาชี้ กล่าวอย่างเสียงดัง “โจวชิงเหอ คุณเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชน ไม่รู้เหรอว่าไม่มีใบประกอบวิชาชีพก็รักษาคนไข้ถือเป็นอาชญากรรม?”
“โรงพยาบาลประชาชนมีผู้อำนวยการแบบคุณ ไม่รู้ว่าจะต้องทำร้ายผู้ป่วยที่บริสุทธิ์อีกมากเท่าไหร่!”
หลินหยุนมองจางฉางฝูอย่างเย็นชา ในใจเกิดแรงอาฆาต
โจวชิงเหอใบหน้าเคร่งขรึม เขาเพียงแค่อยากช่วยคน ดังนั้นจึงได้ไปตามหลินหยุนมาลองดูอย่างรีบร้อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...