จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 472

หวางเจ๋อพูดว่า “ฉันได้ข่าวมาว่าปรมาจารย์หลินคนเดียว เข้าโจมตีที่สำนักงานใหญ่สำนักมนตร์ดำในหนานเจียง จากนั้นก็ไม่ได้กลับออกมามาอีกเลย”

ดวงตาของเจ้าบ้านกงเปล่งประกายเจิดจ้า แต่ว่า ก็หายวับไปในพริบตา

“ฮ่าๆ คุณชายหวาง ข่าวนี้เกี่ยวอะไรกับตระกูลกงของฉัน” เจ้าบ้านกงหยิบแก้วชาขึ้น จิบชาทีหนึ่ง พูดพร้อมกับอมยิ้ม

หวางเจ๋อหัวเราะ “ผู้อาวุโสกง หากคุณต้องการจะพูดเช่นนั้น ถ้างั้นธุรกิจของพวกเราคงจะร่วมมือกันไม่ได้แล้ว”

เจ้าบ้านกงยังคงดื่มชา ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

หวางเจ๋อไม่ได้พูด มองไปยังเจ้าบ้านกงอย่างเงียบๆ และสีหน้าเต็มไปด้วยความสำเร็จ

หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าบ้านกงก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ข่าวนี้มั่นใจได้แค่ไหน?”

หวางเจ๋อพูดว่า “อย่างน้อยแปดสิบเปอร์เซ็นต์”

“คนของฉันเห็นมากับตาว่าไอ้หนุ่มคนนั้นเข้าไปในตำหนักสำนักมนตร์ดำ และได้ยินเสียงการต่อสู้มาจากด้านใน และในที่สุดพวกเขาก็เห็นฉากที่เหลือเชื่อ……” หวางเจ๋อแสดงสีหน้าแปลกๆ

เจ้าบ้านกงเก็บอารมณ์ความอยากรู้อยากเห็น และพูดด้วยรอยยิ้มไม่พอใจ “คุณชายหวาง ทั้งชีวิตนี้ฉันเกลียดที่สุดคือคนที่พูดได้ครึ่งทางก็หยุดพูด!”

“ผู้อาวุโสกงอย่าพึ่งโกรธเลย ในเมื่อวันนี้ฉันมาถึงที่นี่แล้ว ฉันต้องบอกทุกอย่างที่ฉันรู้ให้กับคุณแน่นอน” เมื่อกระตุ้นความสนใจของอีกฝ่ายได้สำเร็จ หวางเจ๋อรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย

จากนั้น ใบหน้าที่เคร่งขรึมของหวางเจ๋อ เข้าไปหาเจ้าบ้านกง และพูดเสียงเบา “คนของฉันเห็นบริเวณสนามสำนักมนตร์ดำที่มีรูปปั้นเทพมาร เปล่งแสงสีแดงออกมา ส่องตรงไปที่ตำหนักใหญ่!”

ใบหน้าของเจ้าบ้านกงตกใจ ในแววตาลืมเก็บซ่อนความอยากรู้อยากเห็น และถามอย่างร้อนใจ “หลังจากนั้นล่ะ?”

หวางเจ๋อยิ้มเยาะในใจ “จิ้งจอกเฒ่าคนนี้ เห็นได้ชัดว่าสนใจเรื่องของปรมาจารย์หลินมาก แต่แสร้งทำเป็นว่ามันไม่เกี่ยวกับตัวเอง”

“จากนั้น ก็มีออร่าอันทรงพลังแผ่ออกมาจากตำหนัก แค่ออร่าเพียงอย่างเดียว ก็สามารถทำให้ฉันหมดสติได้ทันที”

“คนที่ฉันส่งไป คือนักบู๊พรสวรรค์สูงสุด”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หวางเจ๋อก็หยุดพูด แต่แสร้งทำเป็นตกใจและมองไปที่เจ้าบ้านกง

เจ้าบ้านกงมีสีหน้าเคร่งเครียด “สำนักมนตร์สืบทอดมาช้านาน ในประวัติศาสตร์ประเทศจีน ในสมัยโบราณก็มีการบันทึกเรื่องสำนักมนตร์ ในตำนานโบราณ เคยมีสงครามของปีศาจมนตร์ เห็นได้ว่าในยุคสมัยที่ผ่านมาช้านาน สำนักมนตร์มีความรุ่งเรืองชั่วขณะหนึ่ง กระทั่งเคยรวมไตรภูมิ”

“แม้ไม่รู้จักสำนักมนตร์ในดินแดนหนานเจียง และไม่เกี่ยวข้องกับสำนักมนตร์โบราณกาล แต่ความแข็งแกร่งของสำนักมนตร์นั้น ไม่เหมือนทั่วไปจริงๆ”

“ถึงแม้สำนักมนตร์จะแตกแยก และสำนักมนตร์ขาวถูกสำนักมนตร์ดำทำลายล้าง คนสูญสิ้นเหลือไว้เพียงชื่อเสียงเท่านั้น และพลังของสำนักมนตร์ไม่อาจลุกขึ้นมาแข็งแกร่งได้อีกแล้ว แต่ว่า ถ้าสำนักมนตร์มีความเกี่ยวข้องกับเผ่ามนตร์โบราณกาลจริงๆ ถึงแม้จะได้รับการสืบทอดเพียงเล็กน้อย ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างปรมาจารย์หลินสามารถเอาชนะได้”

เจ้าบ้านกงไม่ได้บอกว่าหลินหยุนยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว แต่จากความหมายของคำพูดของเขา ไม่ยากเลยที่จะเห็นมุมมองของเขา

ทันใดนั้นเจ้าบ้านกงมองหวางเจ๋อด้วยสายตาแปลกๆ “แต่ว่า คุณชายหวาง จากสิ่งเหล่านี้ ก็อยากทำธุรกิจกับฉัน ความจริงใจของคุณนั้นน้อยเกินไปไหม!”

หวางเจ๋อหัวเราะเสียงดัง “แน่นอนอยู่แล้ว ข่าวนี้มอบให้ผู้อาวุโสกงเท่านั้น มันเหมือนกับส่วนประกอบของยาอายุวัฒน ยาหลักโดยตรงอยู่ข้างหลัง”

เจ้าบ้านกงหัวเราะและพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันดูว่ายาหลักโดยตรงของคุณชายหวางนั้นเพียงพอหรือไม่ และมันคุ้มค่ากับที่จะต้องใช้ชีวิตและความมั่งคั่งของตระกูลกงไปแลกเปลี่ยนไหม!”

หวางเจ๋อหัวเราะและพูดว่า “ผู้อาวุโสกงพูดเกินไป แม้ว่าธุรกิจครั้งนี้จะล้มเหลว แต่สำหรับตระกูลกง ก็จะได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถ้าสำเร็จแล้ว ไม่เพียงแต่ตระกูลกงจะได้รับการแก้แค้นเท่านั้น แต่ยังสามารถมีอุตสาหกรรมที่ครองความนิยมไปทั่วโลกได้ ธุรกิจนี้จะทำหรือไม่ เชื่อว่าผู้อาวุโสกงมีแผนอยู่ในใจอยู่แล้ว ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก!”

ต่อหน้าควีนจิน หลินหยุนได้ตีขาของกงซื่อซวนจนหัก ทำให้ตระกูลกงในซีหนิงตกเป็นเป้าให้คนอื่นหัวเราะเยาะ หากไม่ใช่เป็นเพราะชื่อเสียงที่โด่งดังของปรมาจารย์หลิน ตระกูลกงคงจะล้างแค้นไปนานแล้ว

นอกจากนี้ น้ำแห่งชีวิตที่หลินหยุนสร้างขึ้นมา ตอนนี้ได้รับความนิยมทั่วประเทศจีน และแม้แต่บริษัทต่างชาติขนาดใหญ่บางแห่ง ก็ให้ความสนใจมาก และเต็มใจที่จะจ่ายในราคาสูงเพื่อเป็นตัวแทน