จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 478

ทุกคนมองไปรอบๆ และในที่สุดด้านข้างที่ลึกที่สุดของป่า ก็พบร่างวัยเยาว์ที่สวมชุดดำ

ขณะนี้ในป่าไม้เธอกำลังยืนอยู่บนยอดไม้ที่สูง มองดูทุกคนอย่างเย็นชา

“เป็นเธอ!” เจี่ยงสงดีใจมาก เดิมทีร่างของซูหนันถูกวิญญาณบรรพบุรุษฮั่นป๋าครอบงำ และระเบิดพลังการต่อสู้ที่น่าอัศจรรย์ ความแข็งแกร่งของเธอยังคงอยู่ในความทรงจำของเจี่ยงสง

“ไม่คาดคิดเธอยังคงอยู่ในคฤหาสน์ตึกว่างเยว่ ตอนนี้มีคนช่วยแล้ว!”

ใบหน้าของควีนจินแสดงความประหลาดใจ “คือซูหนัน!”

“คิดไม่ถึงว่าเธอจะอยู่ที่นี่! แค่ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอยังเหลือพละกำลังมากแค่ไหน!”

อาจารย์อาหรี่ตาและมองไปที่ซูหนันถามอย่างเคร่งขรึม “เด็กน้อย คุณเป็นใคร?”

ซูหนันทำหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไร และค่อยๆเดินลงมาจากยอดไม้ ราวกับว่าใต้เท้าของเธอ มีบันไดที่มองไม่เห็นอยู่

ซูหนันเดินลงมาจากกลางอากาศไปหาอาจารย์อา ในระหว่างนี้ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่อาจารย์อาตลอด

อาจารย์อาถูกซูหนันจ้องจนขนลุก โดยเฉพาะร่างกายของซูหนัน ทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายตลอดเวลา ราวกับว่าคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาไม่ใช่คน แต่เป็นร่างจากหลุมฝังศพ หรือเป็นศพที่คลานออกมาจากสุสานหมื่นปี

นี่คือออร่าของวิชาพินาศไม่สิ้นสูญ

เดิมทีวิชาพินาศไม่สิ้นสูญกับวิชาศพทองแดงที่ซูหนันฝึกฝนสามารถส่งเสริมซึ่งกันและกันได้ แต่ว่า ซูหนันต้องการให้วิชาพินาศไม่สิ้นสูญบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ซูหนันจึงเลิกใช้วิชาศพทองแดงดั้งเดิม

สิ่งนี้ต้องการความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่และความมานะอุตสาหะ

แน่นอน แม้ว่าความแข็งแกร่งของซูหนัน ในระยะเวลาสั้นๆจะไม่เพิ่มขึ้น แต่อาจจะลดระดับลง

แต่ถ้าดูจากผลประโยชน์ระยะยาว การตัดสินใจของซูหนันนั้นฉลาดที่สุด

ตอนนี้ ซูหนันกำลังฝึกฝนวิชาพินาศไม่สิ้นสูญอีกครั้ง ความแข็งแกร่งของเขาอยู่ในระดับเดียวกับที่ฝึกฝนวิชาศพทองแดง

นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งในปัจจุบันยังแข็งแกร่งกว่าตอนที่ฝึกฝนวิชาศพทองแดง

อาจารย์อาตะโกนอย่างเย็นชาอีกครั้ง “เด็กน้อย ถ้าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตรงนี้ รีบออกไปให้เร็วที่สุด มิฉะนั้น อาจไม่มีชีวิตรอด!”

เสียงของซูหนันไม่แยแส ไม่มีอารมณ์ใดๆ “นี่คือบ้านของฉัน และคนที่ควรจะไปคือพวกแก!”

อาจารย์ขมวดคิ้ว “พูดเช่นนี้แสดงว่าเธอคือคนของปรมาจารย์หลิน?”

“นั่นคืออาจารย์ของฉัน!” แม้ว่าหลินหยุนจะไม่ได้พูดว่ารับซูหนันเป็นลูกศิษย์ แต่พระคุณในการสอนวิชา ซูหนันก็ไม่มีวันลืม

ยิ่งกว่านั้น พลังอันแข็งแกร่งของวิชาพินาศไม่สิ้นสูญ ซูหนันได้ตระหนักอย่างลึกซึ้งแล้ว

เมื่อได้ยินซูหนันอ้างว่าเป็นลูกศิษย์ของปรมาจารย์หลิน อาจารย์อาก็มีความรู้สึกดูหมิ่นเล็กน้อย

เขายิ้มเยาะเย้ย “อาจารย์ของเธอปรมาจารย์หลินได้ตายแล้ว ดูความสามารถของเธอก็ไม่เลว ถ้านับถือฉันในฐานะอาจารย์ ฉันจะแนะนำเธอเต็มที่ บางทีอาจทำให้เธอเข้าสู่แดนในตำนานได้!”

ดวงตาของซูหนันเดิมทีหรี่ลง ทันใดนั้นก็เบิกตากว้างขึ้น พูดเสียงเย็นชา “กล้าที่จะสาปแช่งอาจารย์ของฉัน แกสมควรตาย!”

ร่างกายซูหนันพ่นควันสีดำออกมา และต่อยเข้าไปที่อาจารย์อาโดยตรง

อาจารย์อาต้องรีบวางควีนจินลงทันที และโต้กลับด้วยหมัด

ตูม!

เมื่อหมัดทั้งสองปะทะกัน ซูหนันก็สะเทือนจนถอยหลังไปสองสามก้าว แต่อาจารย์อาสะเทือนจนถอยไปเพียงก้าวเดียว การโจมตีครั้งนี้ทำให้เห็นได้ชัดว่าอาจารย์อาได้เปรียบ

ควีนจินและเจี่ยงสงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดูเหมือนว่าซูหนันคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาจารย์อา

อาจารย์อายิ้มเยาะเย้ย และจ้องมองซูหนันอย่างดูถูกยิ่งขึ้น “เด็กน้อย ฉันคิดว่าแกจะเก่งกาจมาก ที่แท้ก็เป็นแค่หมอนที่ปักด้วยดอกไม้ แค่สวยงามแต่ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้!”

ซูหนันไม่พูดอะไร และต่อยออกไปอีกครั้ง

เมื่อกี้อาจารย์อาประสบความสำเร็จในการโจมตี ดังนั้นตามหลักแล้วเขาจะไม่เห็นซูหนันอยู่ในสายตา และเขาก็ไม่เต็มใจที่จะแสดงจุดอ่อนและใช้ไม้แข็งต่อยออกไปอย่างแรง

ตูม!

คราวนี้ ซูหนันก็สะเทือนจนต้องถอยสองสามก้าว แต่อาจารย์อาแค่ถอยหลังไปเพียงก้าวเดียว

เพียงแต่ว่า ไม่รอให้อาจารย์อาปรับลมปราณ ซูหนันก็ต่อยออกไปอีกครั้ง ความเร็วและความแข็งแกร่งก็เท่าเดิม