จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 479

มือทัณฑ์สวรรค์ เป็นวิธีการโจมตีของวิชาพินาศไม่สิ้นสูญ แม้ว่ามันจะเทียบไม่ได้กับสิบแปดท่าต้าเต๋าของหลินหยุน แต่ก็เป็นวิธีที่ดีระดับหนึ่งของการต่อสู้ระยะประชั้นชิดในโลกเซียน

มือทัณฑ์สวรรค์ฝึกไปถึงขั้นสูงสุด ดั่งฉากท้องฟ้า มือทัณฑ์สวรรค์นั้น จึงเรียกว่ามือทัณฑ์สวรรค์

ภัยอัสนีนั้นมีพลังที่ยิ่งใหญ่ เป็นที่เคารพของกษัตริย์เซียน ทำได้เพียงคาดหวังเท่านั้น เนื่องจากวิชานี้ถูกเรียกว่ามือทัณฑ์สวรรค์ จะเห็นได้ว่ามีพลังยิ่งใหญ่แค่ไหน

ฝ่ามือยักษ์สีดำปกคลุมฟ้าดิน เหมือนท้องฟ้าถล่มลงมา ทับใส่อาจารย์อา

อ๊ะ……อ๊ะ!”

ร่างที่ฝึกฝนมาทั้งหมดของอาจารย์อาระเบิดออกมาทันที ไม่มีการออมมือ หมัดของเขาถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีเขียว และมันก็ใหญ่ขึ้นหลายเท่า ราวกับดวงอาทิตย์สีเขียวดวงเล็กๆ กระแทกเข้ากับฝ่ามือยักษ์สีดำที่อยู่บนท้องฟ้า

บูม!

เช่นเดียวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ระเบิด ผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆถูกแรงลมมหาศาลพัดจนถอยหลัง ใต้ฝ่าเท้าของอาจารย์อาถูกทุบจนแตกหมด

หลังจากต่อยหมัดและกระแทกฝ่ามืออยู่กลางอากาศเป็นเวลาหลายวินาที ทันใดนั้นอาจารย์อาก็พ่นเลือดออกมาเต็มปาก แล้วก็ปลิวออกไป

“พี่เสิ่น!” กงซิวซ่างอุทาน แต่ไม่กล้าก้าวเข้าไปพยุง

“อาจารย์!” อะเฉิงและอะอูตกใจ ในความประทับใจของพวกเขา นอกจากเจ้าสำนักแล้ว อาจารย์อาก็คือผู้ไร้เทียมทาน แต่ไม่คาดคิดว่าจะพ่ายแพ้ให้กับเด็กเมื่อวานซืน

ใบหน้าของซูหนันเรียบเฉย และค่อยๆก้าวไปข้างหน้า เดินไปข้างๆอาจารย์อา และเหยียบหน้าอกของเขาด้วยเท้าข้างหนึ่ง

ใบหน้าอาจารย์อาซีดเซียว พยายามอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำไม่ได้

“ไอ้เด็ก……น้อย ก่อนหน้านี้เธอได้ซ่อน……ความแข็งแกร่งไว้! ท่าสุดท้ายนั้น คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอใช่ไหม” อาจารย์อาพูดอย่างยากลำบาก

“ฉันไม่เคยซ่อนความแข็งแกร่ง แต่เป็นเพราะแกไม่มีความรอบรู้ ไม่รู้จักพลังที่ยิ่งใหญ่ของวิชาพินาศไม่สิ้นสูญ” ซูหนันพูดอย่างเย็นชา

จุดเด่นของวิชาพินาศไม่สิ้นสูญคือยิ่งถูกทำร้ายมากเท่าใด พลังที่ปะทุออกมาก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เว้นแต่ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้จะแข็งแกร่งเกินไป สามารถฆ่าได้ทันที มิเช่นนั้นถ้ายื้อเวลาถึงสุดท้าย วิชาพินาศไม่สิ้นสูญก็จะระเบิดพลังออกมาอย่างคาดไม่ถึง

“เด็กน้อย รีบปล่อยอาจารย์ของฉัน มิฉะนั้นฉันจะฆ่าพวกเธอทั้งสอง!” อะอูมือหนึ่งบีบคอที่ขาวนวลของหยุนเยว่ และข่มขู่

“อย่า!” ควีนจินร้องอุทาน

ใบหน้าของซูหนันเย็นชา “กล้ามาข่มขู่ฉันเหรอ!”

ทันใดนั้น ซูหนันก็ออกแรงเหยียบ และซี่โครงของอาจารย์อาถูกเหยียบจนหัก และมีเสียงกระดูกหักดังขึ้น

“อ๊ะ!”

อาจารย์อากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

อะอูตกใจ “อาจารย์!”

ซูหนันพูดอย่างเย็นชา “นี่เป็นมูคค่าที่ต้องจ่ายที่กล้ามาข่มขู่ฉัน!"

อาจารย์อาพูดอย่างยากลำบาก “คุณปล่อยผม ผมให้ลูกศิษย์ปล่อยพวกเธอไป!”

ซูหนันมีใบหน้าเฉยเมย เหลือบมองหยุนเยว่และเฟิงเหมียน ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “ฉันไม่รู้จักพวกเธอ พวกเธอจะอยู่หรือตายไม่เกี่ยวข้องกับฉัน?”

“แกพาคนมามาบุกรุกบ้านฉัน ถ้าปล่อยแกไป ถ้าแพร่ออกไปคนอื่นอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนที่อ่อนแอให้คนอื่นมารังแกได้ง่ายๆ!”

“ไปตายซะ!”

ตั้งแต่ต้นจนจบเสียงของซูหนันเรียบเฉยมาก แต่เวลาลงมือไม่มีการยั้งมือ เหยียบอกของอาจารย์อาจนแหลกเหลว เลือดไหลไปทั่วพื้นดิน

“อ๊ะ!” กงซิวซ่างมีสีหน้าตกใจ โดยไม่คาดคิดซูหนันพูดว่าจะฆ่าก็ฆ่าทันที

“อาจารย์!” อะอูและอาเฉิงตะโกนด้วยความสยดสยอง จ้องไปที่ซูหนันอย่างโกรธจัด

“เด็กน้อย เธอฆ่าอาจารย์ของฉัน ฉันจะฆ่าผู้หญิงสองคนนี้!”

อะอูกำลังจะออกแรง และบีบคอหยุนเยว่ให้ตาย แต่ถูกอะเฉิงที่อยู่ข้างๆห้ามไว้

“หยุดนะ!” อะเฉิงพูดเสียงเบา

อะอูพูดอย่างโกรธเคือง “นายห้ามฉันทำไม?”

สีหน้าอะเฉิงหดหู่ “นายทำไมโง่จัง ถ้าฆ่าพวกเธอแล้วพวกเราจะทำยังไง?”

“แม้แต่อาจารย์ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา นายคิดว่าพวกเราจะหนีไปได้หรือ?”

อะอูพูดอย่างโกรธเคือง “หนีไม่พ้นอย่างมากก็แค่ตายที่นี่!”

อะเฉิงตะโกน “พวกเราตายกันหมด ใครที่จะกลับไปรายงานเจ้าสำนัก!”

ยิ่งกว่านั้นสำนักเจ็ดดาวมีตำนานสืบทอดอันยาวนาน แม้ว่าจะมีช่วงหนึ่งที่การสืบทอดขาดหาย แต่สำนักที่มีตำนานสืบทอดอันยาวนาน อาจมีอาวุธอานุภาพทำลายล้างสูงที่ผู้คนไม่รู้จัก

ยิ่งไปกว่านั้น วิชาของสำนักเจ็ดดาว แม้ว่าจะเปรียบเทียบกับวิธีฝึกของโลกบู๊โบราณ ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันมากนัก เพียงเพราะลูกศิษย์ในสำนักเจ็ดดาว ถูกคัดเลือกจากโลกมนุษย์มาตลอด ดังนั้นจึงถูกโลกบู๊โบราณไม่ยอมรับมาตลอด

มิฉะนั้น สำนักเจ็ดดาวจะถูกปกครองโดยโลกบู๊โบราณแล้ว

ในขณะนี้ ตำหนักใหญ่ของสำนักเจ็ดดาว

สวมชุดสีขาว กงชางเซินเจ้าสำนักที่ไม่เหมือนคนทั่วไป มองดูอะเฉิงและอะอูที่อยู่ด้านล่าง กับกงซิวซ่างและคนอื่นๆที่ไปโจมตีทะเลสาบเยว่หยา ด้วยใบหน้าหดหู่

“สำนักเจ็ดดาวของฉันไม่ได้ครอบครองทะเลสาบเยว่หยาสักนิด ลูกศิษย์ของปรมาจารย์หลินถึงกับฆ่าศิษย์น้องของฉัน! หากความแค้นนี้ไม่ชำระ ต่อไปสำนักเจ็ดดาวของฉันจะมีหน้าตั้งหลักอยู่ในโลกบู๊ได้อย่างไร!”

“ผู้อาวุโสใหญ่อยู่ที่นี่ เฝ้าประตูสำนัก ส่วนผู้อาวุโสและศิษย์น้องคนอื่นๆ ทั้งหมดตามฉันไปที่หลินโจว!”

สามวันต่อมา สำนักเจ็ดดาวก็ออกจากรัง และผู้คนหลายสิบคนมุ่งหน้าไปยังหลินโจวอย่างยิ่งใหญ่

เมืองหลวง ศูนย์กลางอำนาจประเทศจีน ที่พำนักของประธานาธิบดีจีน

หงซานเหอก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

ประธานาธิบดีจีนยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปนอกหน้าต่าง

“ประธานาธิบดีจีน!” หงซานเหอยืนตัวตรง ทำความเคารพประธานาธิบดีจีนแบบทหาร

ประธานาธิบดีจีนหันหัวกลับมา ยิ้มให้หงซานเหอเล็กน้อย และพูดว่า “ท่านหง เชิญนั่ง!”

หงซานเหอไม่ได้นั่งลง แต่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ลูกศิษย์ของหลินหยุนได้ฆ่าอาจารย์อาของสำนักเจ็ดดาว สำนักเจ็ดดาวในซีหนิงได้ออกจากรังที่พักแล้ว ถ้าพวกเราไม่ลงมือ ฉันเกรงว่าจะเกิดภัยพิบัติ!”

ประธานาธิบดีจีนไม่พูด แต่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เมื่อหงซานเหอกังวลจนอยากจะพูดอีกครั้ง ประธานาธิบดีจีนก็พูดช้าๆ “ท่านหง คุณดูพระอาทิตย์ตกนี้สิ แปลกและมีสีสัน คาดเดาไม่ได้ เช่นเดียวกับชีวิตมนุษย์ ทุกสิ่งไม่เที่ยงแท้”

“แต่ว่า สุดท้ายก็จะหายไป และกลับคืนสู่ความสงบ”

หงซานเหอขมวดคิ้ว ทางด้านโน้นกำลังลุกเป็นไฟ ประธานาธิบดีจีนยังมีอารมณ์พูดคุยเกี่ยวกับสีสันเมฆหมอก และคุยเรื่องชีวิตมนุษย์!

“ประธานาธิบดีจีน สำนักเจ็ดดาวในซีหนิงกำลังจะสร้างปัญหาแล้ว!”