จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 481

ควีนจินหันไปมองเจี่ยงสง “เจ้าพาคนออกไปก่อน!”

“ข้าจะอยู่ที่นี่!”

หยุนเยว่พูดด้วยความร้อนรน “ไม่ได้ ถ้าจะไปต้องไปด้วยกัน! ไม่งั้นพวกเราจะขออยู่กับเจ้านายด้วย”

ควีนจินส่ายหัว “ความแข็งแกร่งของพวกเจ้าต่ำเกินไป เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้อีกฝ่ายบุกมาด้วยกำลังทั้งหมด ต่อให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ รีบไปซะ!”

“รีบหน่อย อย่าอืดอาด!” ซูหนันพูดด้วยเสียงเย็นชา

ควีนจินมองไปยังหยุนเยว่ แล้วพูดปลอบไปว่า “เจ้ากับเฟิงเหมียนมุ่งหน้าไปก่อน ถ้าเกิดพวกเราสู้ไม่ไหว ก็จะถอยเหมือนกัน ถ้าเกิดพวกเจ้าอยู่ที่นี่ มีแต่จะเป็นภาระ”

“ได้ พวกเราจะรอท่านอยู่ตรงตีนเขา ถ้าเกิดท่านไม่มา พวกเราก็จะไม่ไปไหน” หยุนเยว่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ควีนจินไม่มีทางเลือก “ได้ พวกเจ้าไปรอข้าอยู่ตรงตีนเขาก่อน!”

เจี่ยงสงและพวกหยุนเยว่ เดินลงจากเขาด้วยประตูหลังของคฤหาสน์ เหลือไว้เพียงควีนจินและซูหนัน

ซูหนันมองควีนจินแวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงจริงจังว่า “เจ้าเองก็ไปเถอะ อยู่ที่นี่ไปก็ทำประโยชน์ไม่ค่อยได้”

ควีนจินพูดว่า “ถึงแม้ว่าฝีมือของข้าจะเทียบเจ้าไม่ได้ แต่ก็เป็นแดนปรมาจารย์ สามารถปกป้องตัวเองได้ การอยู่ที่นี่จะต้องทำประโยชน์ได้อย่างแน่นอน”

“งั้นก็ได้ พวกเรามาต่อสู้กับพวกคนที่ตระกูลกงเรียกมาด้วยกันเถอะ”

พอสิ้นเสียงของซูหนัน ก็มีคนกระโดดลงมาจากดาดฟ้าจนถึงสวนเรียบร้อยแล้ว

ควีนจินเดินตามหลังของซูหนัน

กงชางเซินและกงซิวซ่างพาคนมาสิบกว่าคน ค่อยๆเดินเข้ามาข้างในสวน หยุดอยู่ตรงข้างหน้าของควีนจินและซูหนันในระยะห้าเมตร

“พวกเจ้าเป็นคนฆ่าศิษย์น้องของข้างั้นเหรอ?” กงชางเซินมองไปยังซูหนัน ด้วยสีหน้ามืดมน

“ข้าเอง!” ซูหนันพูดด้วยเสียงเย็นชา

“งั้นเจ้าก็ตายซะ!” กงชางเซินไม่พูดให้เสียเวลา ระเบิดพลังที่อยู่ในร่างออกมาทันที แล้วซัดหมัดใส่ซูหนัน

สายตาของซูหนันเต็มไปด้วยความแน่วแน่ ระเบิดแสงสีดำที่อยู่ในร่างออกมา แล้วซัดหมัดออกไปต้านรับ

บูม!

ซูหนันโดนซัดจนปลิวออกไป แล้วกระแทกลงบนพื้น

ควีนจินคิ้วขมวด คนนี้จะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว แค่หมัดเดียวก็สามารถซัดซูหนันจนปลิวออกมาได้ ไม่รู้ว่ามีความแข็งแกร่งเหนือกว่าอาจารย์อาเท่าไหร่

ซูหนันลุกขึ้นมาทันที ก้มหน้า ด้วยใบหน้ามืดมน แล้วค่อยๆเดินไปหากงชางเซิน

“หืม? ไม่เลว ยังสามารถลุกขึ้นมาได้อีก!” กงชางเซินเผยสีหน้าเย็นชา ระเบิดพลังออกมา แล้วซัดหมัดออกไปอีกครั้ง

แสงสีดำที่อยู่ในร่างของซูหนันขยับ และซัดหมัดออกไปเหมือนกัน

บูม!

ซูหนันโดนซัดจนปลิวออกไปอีกครั้ง จนเกือบจะกระแทกเข้ากับกำแพงของคฤหาสน์

ซูหนันลุกขึ้นมาอีกครั้ง จ้องมองกงชางเซินด้วยสีหน้าจริงจัง

“มือ ทัณฑ์ สวรรค์!”

ร่างกายของเขาจู่ๆก็มีเมฆดำทะมึนพุ่งออกมา กระโดดพุ่งออกไปทันที พร้อมกับปล่อยฝ่ามือโจมตีใส่กงชางเซิน

ตอนแรกก็กะว่าจะรับการโจมตีของกงชางเซินอีกสักพัก แต่ เห็นได้ชัดว่ากงชางเซินมีความแข็งแกร่งเหนือกว่าซูหนันอยู่มาก ซูหนันกังวลว่าถ้าเกิดร่างกายบาดเจ็บ ก็จะไม่สามารถปล่อยมือทัณฑ์สวรรค์ได้

กงชางเซินจ้องมองฝ่ามือยักษ์สีดำที่อยู่ตรงกลางอากาศ ใบหน้าเผยความตกใจออกมาเล็กน้อย “ยังมีวิชาที่แข็งแกร่งแบบนี้อยู่อีกเหรอ ไม่แปลกใจที่สามารถสังหารศิษย์น้องที่ไม่ได้เรื่องของข้าได้!”

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีความแข็งแกร่งอยู่แค่ปรมาจารย์ระดับใหญ่ แต่ว่าแค่กระบวนท่านี้ของเจ้า ก็เพียงพอที่จะโค่นล้มปรมาจารย์สูงสุดแล้ว!”

“แต่น่าเสียดาย คนที่เจ้ากำลังเผชิญเป็นข้า!”

กงชางเซินปล่อยลำแสงออกมาแล้วชี้ไปยังฟากฟ้า “รวมจิตเจ็ดดาว ฟังคำสั่งของข้า!”

“สายฟ้าเจ็ดชั้น!”

ชี่ทิพย์จากฟ้าดินที่อยู่ในรัศมีร้อยเมตร รีบพุ่งไปรวมตัวอยู่รอบๆกงชางเซิน จนมีพายุพัดอยู่รอบๆตัวเขา

แสงสีเขียวหลายชั้นคลุมแขนทั้งคู่ของเขา ตรงปลายมือของเขายังมีประกายไฟฟ้า ดูแล้วเหมือนกับเทพสายฟ้าที่จุติลงมายังโลกมนุษย์

ใบหน้าของกงซิวซ่างเต็มไปด้วยความตกใจ “นึกไม่ถึงว่าไม่เจอกันหลายปี ความแข็งแกร่งของท่านลุงจะเพิ่มขึ้นขนาดนี้! คงไม่สามารถเรียกเขาว่าคนปกติได้อีกต่อไปแล้ว?”

ควีนจินเองก็แอบตกใจ เธอสามารถรับรู้ได้ว่ากำปั้นทั้งคู่ของกงชางเซิน มีพลังที่เหมือนจะสามารถทำลายผืนแผ่นดินได้

“แข็งแกร่งเกินไปแล้ว คนที่ข้าเคยพบเจอยกเว้นปรมาจารย์หลิน ก็มีเขานี่แหละที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุด!”