จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 482

หนานเจียง สำนักงานใหญ่ของสำนักมนต์ดำ

เหล่าผู้สืบทอดของสำนักมนตร์ดำทั้งหมด โดนหลินหยุนสังหารไปจนหมดแล้ว

หลินหยุนกลับไปที่อำเภอจีหมิง ไปบ้านของโม่หยู่ เจอกับโม่หยู่

พอโม่หยู่เห็นหลินหยุน ก็วิ่งมาข้างหน้าด้วยความดีใจ กุมมือของหลินหยุนเอาไว้ “ดีจังเลย ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว!”

หลินหยุนมองโม่หยู่ด้วยรอยยิ้ม โม่หยู่รู้สึกอะไรบางอย่าง ใบหน้าแดงก่ำ รีบปล่อยมือทันที

“เจ้าไปกวาดล้างสำนักมนตร์ดำเหรอ?” โม่หยู่ลองถามด้วยความสงสัย เธอรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถทำได้

“อืม” หลินหยุนพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เหล่าผู้สืบทอดของสำนักมนต์ดำโดนข้าสังหารหมดแล้ว เจ้าสามารถกลับไปได้แล้ว”

“จริงสิ ข้าได้เอาตำราวิชาที่ซ่อนอยู่ในสำนักงานใหญ่ของสำนักมนตร์ดำมาให้กับเจ้า ไม่แน่ว่าอาจจะมีประโยชน์กับเจ้า”

พอหลินหยุนใช้ความคิด ม้วนวิชาที่เอากลับมาจากสำนักมนต์ดำก็ค่อยๆหล่นลงบนพื้น

โม่หยู่ยืนมองภาพเหล่านี้ ด้วยใบหน้าตกใจ มองหลินหยุนด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อแล้วพูดว่า “เจ้าไปกวาดล้างสำนักมนตร์ดำจริงๆงั้นเหรอ!”

ทันใดนั้น โม่หยู่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถามขึ้นมาว่า “จริงสิ เจ้าเจอแผนที่แปลกๆอันหนึ่งไหม?”

ตาของหลินหยุนขยับ และจ้องมองโม่หยู่ “แผนที่แบบไหน?”

โม่หยู่อธิบายว่า “บนแผนที่ได้วาดภูเขาหนึ่งลูก บนภูเขามีกระบี่อยู่หนึ่งเล่ม”

หลินหยุนยื่นมือออกมา แผนที่แผ่นนั้นโผล่ออกมาบนฝ่ามือของเขา “ใช่อันนี้หรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว แผนที่อันนี้แหละ!” โม่หยู่รับไปด้วยความดีใจ หลังจากที่ตรวจดูหนึ่งรอบ จู่ๆก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แปลกจัง แผนที่อันนี้ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ!”

หลินหยุนจ้องมองเธออยู่เงียบๆ “แปลกตรงไหน? กระบี่เล่มนั้นไม่ค่อยเหมือนใช่ไหม”

โม่หยู่พูดด้วยความประหลาดใจ “ใช่ๆ ถูกแล้ว กระบี่เล่มนั้นไม่เหมือนกับที่ข้าเคยเห็น”

“จริงสิ เจ้ารู้ได้ยังไง?”

จากนั้น หลินหยุนก็เอาแผนที่อีกแผ่นออกมา

“แผนที่อันนี้ต่างหากที่ข้าเจอในสำนักมนตร์ดำ” หลินหยุนยื่นแผนที่ให้กับโม่หยู่

โม่หยู่รับมาด้วยความประหลาดใจ แล้วเปรียบเทียบแผนที่ทั้งสอง

“นี่......เจ้าเจอที่ไหนเหรอ? จริงสิ เจ้ายังมีกระบี่หยกอีกหนึ่งเล่มใช่ไหม?” โม่หยู่จ้องมองหลินหยุนด้วยความแปลกใจ

ดวงตาของหลินหยุนขยับเล็กน้อย แล้วถามว่า “กระบี่หยกเล่มนั้นอยู่กับเจ้างั้นเหรอ?”

โม่หยู่มองหลินหยุน แล้วหันตัวเดินไปยังห้องนอน “เจ้าตามข้ามา!”

ในห้องของโม่หยู่ ตรงกำแพงมุมหนึ่ง พอโม่หยู่เอามือไปสัมผัส จากนั้นก็เอาแท่งไม้ยาวอันหนึ่งออกมา

แท่งไม้นี้ยาวประมาณเจ็ดนิ้ว ถ้าเกิดเอามาใช้เป็นฝักกระบี่ ก็สามารถเข้ากับกระบี่หยกเล่มนั้นได้พอดี

พอโม่หยู่ใช้แรง แท่งไม้ก็แตกกระจาย จากนั้นกระบี่หยกก็ปรากฏออกมา

หลินหยุนรับกระบี่หยกมาตรวจสอบ อย่างที่คิดไว้ เป็นกระบี่หยกแบบเดียวกับที่วาดอยู่ในแผนที่อันนั้น

หลินหยุนเอากระบี่หยกของตัวเองออกมา ยื่นให้กับโม่หยู่ “นี่เป็นสิ่งที่ข้าหาเจอจากหมู่บ้านเปากู่ที่อยู่ในภูเขากู่

โม่หยู่พูด “เจ้าหมายถึงวังเทพจันทรา!”

จู่ๆหลินหยุนก็หันไปมองโม่หยู่ “เจ้ารู้จักวังเทพจันทรางั้นเหรอ?”

ตามหลักการแล้วโม่หยู่ไม่เคยไปที่ภูเขากู่มาก่อน วังเทพจันทราเป็นสิ่งที่หลินหยุนได้ยินมาจากคนเฝ้าวัดร้างคนนั้น คนส่วนใหญ่ล้วนเรียกด้วยชื่อถ้ำเซียนป้ายเยว่

“ข้าเคยเห็นจากบันทึกของสำนักมนตร์ขาว ตำนานเขียนเอาไว้ว่าในภูเขากู่ มีวังรองเทพจันทราอยู่”

“วังรองเทพจันทรา?” หลินหยุนขมวดคิ้ว แบบนี้ก็หมายความว่าวังเทพจันทราไม่ใช่ที่ประทับหลักของเทพจันทรา?

“หรือว่าภูเขาที่อยู่ในแผนที่อันนี้ต่างหาก ที่เป็นที่ประทับที่แท้จริงของเทพจันทรา?”

“ดูเหมือนว่าสำนักมนตร์จะสืบทอดมานานกว่าปกติ”

หลินหยุนมองโม่หยู่ “งั้นเจ้ารู้ที่มาที่ไปของแผนที่อันนี้ไหม?”

โม่หยู่ส่ายหัว “ข้าเองก็ไม่รู้ แค่ได้ฟังคำสั่งเสียมาจากธิดาศักดิ์สิทธิ์รุ่นก่อนว่า จะต้องรักษาของสองสิ่งนี้เอาไว้ให้ดีๆ บอกว่าถ้าเกิดอยากจะทำให้สำนักมนตร์ขาวยิ่งใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง ก็ต้องพึ่งแผนที่อันนี้”

หลินหยุนเก็บแผนที่และกระบี่หยกของตัวเอง แล้วพูดว่า “ถ้าเกิดข้าเดาไม่ผิด แผนที่อันนี้สำนักมนตร์ดำคงจะแย่งมันไปจากมือของพวกเจ้า”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นข้าก็คืนให้กับเจ้าของเดิมก็ได้กัน!”