จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 493

โห้ซือหนันกางแขนทั้งสองออก พร้อมร้องตะคอกด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ ： “ใครกล้ามาแตะต้องเพื่อนของหนู คนนั้นจะต้องข้ามศพหนูไปก่อน ！”

โห้ซือหนันเข้าใจเป็นอย่างดีเลยว่า โห้หมิงนั้นต้องการขายลูกสาวเพื่อหวังผลประโยชน์ ฉะนั้นตอนนี้เขาไม่มีทางที่จะทำอะไรตนแน่นอน

นี่ถือเป็นข้อต่อรองเดียวที่โห้ซือหนันมีอยู่ในมือ

แต่แล้ว โห้หมิงกลับแสดงสีหน้าที่แข็งกระด้างออกมา： “นังคนเดรัจฉานเลี้ยงไม่เชื่อง ฉันเลี้ยงเธอจนโตมาได้ขนาดนี้ เธอกลับตอบแทนฉันอย่างนี้งั้นหรอ ？”

“เธอยังกล้ามาข่มขู่ฉันอีกสินะ ใครก็ได้ ลากตัวเธอออกไปที！”

“หนูจะดูสิว่าใครจะกล้าลงมือ！”

ทันใดนั้นโห้ซือหนันก็หยิบเอามีดปอกผลไม้เล่มหนึ่งที่อยู่กับตัวออกมา แล้วจี้ลงบนคออันมีค่าดั่งหยกของเธอ ใบมีดส่องประกายเย็นเยือกออกมา

โห้หมิงตกใจอย่างหนัก จนร้องคำรามออกมา： “วางมือเดี๋ยวนี้！เธอนังคนเดรัจฉาน นี่เธอกำลังข่มขู่พ่อของตัวเองอยู่งั้นหรือไง？”

อันซินที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบพูดโน้มน้าวด้วยความร้อนใจ ： “ซือหนัน อย่าเพิ่งใจร้อน อย่าเพิ่งใจร้อนเด็ดขาด มีอะไรค่อยๆ พูดกันดีกว่า ！”

โห้ซือหนันยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น แล้วหันไปมองยังอันซิน ： “ฉันโตมาขนาดนี้ เพื่อนก็มีไม่มาก เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย ฉันไม่สามารถมองดูพวกเธอเป็นอะไรไปได้หรอก ！”

เมื่อพูดจบ โห้ซือหนันจึงหันหน้ากลับไปมองโห้หมิง ด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ ： “พ่อคะ ปล่อยพวกเขาไป ！หนูจะไปหากงเฉิงยู่กับพ่อเอง อยากจะทำอะไร ก็แล้วแต่พวกคุณเป็นคนพิจารณาเอง ！”

หลินหยุนที่เห็นอย่างนั้นตอนแรกก็คิดจะไปแย่งมีดออกจากมือของโห้ซือหนัน แต่แล้วก็ได้หยุดความคิดนั้นลงอย่างกะทันหัน เพราะเขาอยากเห็นว่าโห้หมิงจะเลือกยังไง

ซึ่งแน่นอนว่า ตัวเลือกของโห้หมิงนั้นมีความเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขา และอนาคตของตระกูลโห้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

แต่ไม่ได้มีเพียงแค่หลินหยุน แต่โห้จินผิงกับโห้จินเย่นสองพี่น้อง พร้อมกับคนตระกูลโห้ที่โห้หมิงได้พาด้วยนั้น ตอนนี้พวกเขาต่างพากันจดจ้องไปยังตัวโห้หมิง เฝ้ารอการเลือกของเขา

โห้หมิงจากที่เดิมที่มีใบหน้าเขียวปั๊ดด้วยความโกรธก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่ยิ่งเขียวยิ่งแดง ทำให้สุดท้ายเขาต้องร้องตะโกนออกมา ： “ในเมื่อเธออยากตายนัก อย่างนั้นฉันก็จะสนองความต้องการให้แล้วกัน เธอตายแล้ว ก็กำลังดีที่จะได้อธิบายกับตระกูลกงง่ายขึ้น ！”

“มา จัดการเธอซะ！”

โห้จินผิงสองพี่น้องถึงกับแสดงสีหน้าอึ้งตะลึง คิดไม่ถึงว่าพ่อแท้ๆ ของพวกเขาคนนี้จะกล้าลงมือจริงๆ

ทางด้านโห้ซือหนันจู่ๆ ก็ไร้เรี่ยวแรง น้ำตาไหลพรากลงมาตามใบหน้า ： “แม่คะ ชาติหน้าแม่จะต้องเบิกตาดูให้ชัดเจน อย่าได้ฝากของสำคัญไว้ให้กับคนที่ไม่คู่ควรอีกเด็ดขาด ！”

“อย่านะ！” อันซินร้องตะโกน พร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปหาโห้ซือหนันอย่างร้อนรน

ใบหน้าของโห้หมิงสั่นระริก พร้อมกับสีหน้าที่ดำคล้ำ มือข้างหนึ่งของเขากำลังจะยกขึ้น แต่สุดท้ายกลับไม่ได้ขยับใดๆ

มีดเล่มนั้นของโห้ซือหนันไม่ได้ปาดลงไปบนคอของเธอ เพราะถูกหลินหยุนดึงลงมาเสียก่อน

ผ่านไปสักพัก โห้ซือหนันก็ลืมตาขึ้นมา แล้วมองไปยังหลินหยุนด้วยความสับสน： “ทำไมต้องช่วยฉันด้วย？ให้ฉันตายไปก็ถูกแล้ว”

แต่หลินหยุนกลับตอบด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง： “ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตต่อไป ถึงจะมีโอกาสได้เป็นผู้ชนะ และยังมีโอกาสที่จะได้ดูฉากเด็ดๆอีกด้วย ”

แปะ แปะ แปะ！

เสียงปรบมือเป็นจังหวะ ดังขึ้นมาจากที่ไกลค่อยๆ เข้าใกล้มาเรื่อยๆ

“ดี น่าอัศจรรย์จริงๆ ！”

“นี่พวกคุณคนตระกูลโห้กำลังแสดงหนังเรื่องขจัดความอยุติธรรมในตระกูลอยู่หรือไงครับ ？”

คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา แล้วคนที่เดินนำหน้าเข้ามาก็คือเจ้าบ้านตระกูลกงอย่างกงซิวซ่าง

ด้วยความที่ก่อนหน้านี้ความสนใจทั้งหมดของคนตระกูลโห้พุ่งตรงไปยังตัวของโห้ซือหนัน ดังนั้นแม้ว่าคนตระกูลกงจะมายืนอยู่หน้าประตูก็ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเลย

กงซิวซ่างเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้านหลังของเขา ยังมีชายสูงอายุสวมชุดสูทสีเทาคนหนึ่งเดินตามหลังมาด้วย และด้านหลังของชายสูงอายุคนนั้นก็มีกงเห้าที่นั่งอยู่บนรถเข็นตามมาด้วยอีกคน

คนตระกูลโห้ถึงกับอึ้งตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่โห้หมิงจะเดินเข้าหาด้วยสีหน้าที่ยิ้มจางๆ ： “เจ้าบ้านกง ทำไมคุณถึงได้มาที่นี่ล่ะครับ ？”

“พี่เฉิงยู่ คุณก็มาด้วยงั้นหรอ ！”

จากนั้นสายตาของโห้หมิงก็มองไปยังกงเห้าที่สีหน้าเคร่งขรึมกำลังนั่งอยู่บนรถเข็น ： “อาการบาดเจ็บของเสี่ยวเห้าคงจะไม่ได้รุนแรงอะไรแล้วสินะ？”

กงเห้าเพียงแค่แสยะเสียงไม่พอใจออกมา จากนั้นก็ไม่ได้สนใจโห้หมิงอีกเลย

กงเฉิงยู่เงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่หยิ่งผยอง พร้อมกับพูดด้วยความเยาะเย้ยในขณะที่สีหน้าแน่นิ่ง ： “เพราะว่าลูกสาวของคุณลงมือเบาไปหน่อย เลยยังไม่ถึงตาย ！”

โห้หมิงขมวดคิ้วแน่น ถึงแม้เขาจะคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าตระกูลกงจะต้องบุกมาถามหาความรับผิดชอบ แต่ท่าทีของกงเฉิงยู่ก็ไม่น่าจะดูเลวร้ายขนาดนี้

เพราะไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นถึงอนาคตพ่อตาของกงเฉิงยู่