จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 501

อู่ซื่อหานถึงกับอุทานออกมาอย่างดูถูก： “โอ๋ๆๆ ทำไมฉันถึงได้เห็นคนกำลังพูดจาขี้โม้จนลอยฟ้าไปแล้วนะ ！ทำไมนายไม่พูดโม้ให้ตายไปเลยล่ะ ？”

“บริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์เป็นอะไรกับนาย นายถึงได้บอกจะเลือกที่ไหนก็ได้ตามใจแบบนี้ นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ？เป็นประธานใหญ่หัวหยา กรุ๊ปหรือไง ？”

คนที่อยู่รอบๆ ต่างพากันส่ายหน้าอย่างระอา ด้วยความรู้สึกว่าครั้งนี้หลินหยุนนั้นพูดโอ้อวดเกินจริงไปแล้ว

ในขณะที่คนที่มีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับหลินเสี่ยวลู่ ต่างก็มองไปยังหลินหยุนด้วยท่าทีแดกดัน

“หมอนี่ โอหังเกินหน้าไปแล้ว！คำพูดแบบนี้ยังกล้าพูดออกมาได้ วันนี้ประธานใหญ่ของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ก็มาด้วย เขาไม่กลัวว่าจะถูกลากขึ้นมาประจานเลยหรือไง ？”

“ประธานใหญ่บริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์อยู่ฐานะไหนแล้ว พวกเขาจะมาต่อเถียงกับเด็กนักเรียนคนหนึ่งได้ไงเล่า！”

“เพราะหมอนี่รู้จุดนี้ดี ถึงได้กล้าพูดใหญ่โตขนาดนี้ ！”

หลี่หมิงกับโจวเจ๋หลุนรวมถึงเหล่าคนซุปเปอร์สตาร์ต่างพากันส่ายหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความดูถูก

ส่วนเฉิงต๋ากับหยวนเบียวและคนอื่นๆ ที่นั่งบนที่นั่งแขก ต่างก็ยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย

“เจ้าหนุ่มนี่ พูดเกินจริงแล้ว！”

ครั้งนี้แม้แต่จางซือจู่กับอีหลิงพวกเขาต่างก็คิดว่าคำพูดโอ้อวดศักดาครั้งนี้ของหลินหยุนนั้นดูโม้จนเกินจริงไปแล้ว

ถึงแม้หลินหยุนจะเป็นปรมาจารย์หลิน แต่นั่นเป็นเพียงแค่ที่หลินโจวเท่านั้น ในขณะที่บริษัทหวนตี้และบริษัทเกนเนอร์นั้นเป็นสองในสามของบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่ของประเทศจีน ซึ่งพวกเขาไม่มีทางไว้หน้าปรมาจารย์หลินแน่นอน！

“หลินหยุน นายเพลาๆ หน่อยเหอะ！คนตั้งเยอะตั้งแยะกำลังมองมาไม่เห็นหรือไง？เดี๋ยวจะหาทางจบเรื่องไม่ได้！” จางซือจู่กดเสียงต่ำลงพูดพร้อมกระตุกชายเสื้อหลินหยุนอย่างเบาๆ

ทางด้านอีหลิงเองก็ถึงกับนิ่งไปเลย ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคุณหนูของตระกูลอีจากเจียงหนาน แต่ว่าตระกูลอีกับวงการบันเทิงนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันเลย แล้วคนในวงการบันเทิงจะไว้หน้าตระกูลอีหรือเปล่านั้น เธอเองก็ยังไม่รู้เลย

“หลินหยุน อย่าพูดให้เรื่องมันล้นเกินไป แบบนี้เดี๋ยวจะจบเรื่องยังไงล่ะ！” อีหลิงกล่าวเตือนด้วยเสียงเบาๆ ที่ร้อนรน

ทางด้านหลินเสี่ยวลู่คอยสังเกตสีหน้าของพวกจางซือจู่และอีหลิงโดยตลอด และเมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็ยิ่งเกิดความมั่นใจมากขึ้น

“เด็กน้อย พูดปากเปล่าแบบนี้ใครบ้างจะพูดไม่ได้ ！ตอนนี้คนของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย ถ้ามีปัญญาจริง ตอนนี้นายก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ ！”

“หรือไม่อย่างนั้นนายก็ลองหาดาราระดับหนึ่งระดับสองมาสักคนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงในโลกบันเทิง อย่างน้อยขอคนที่แกร่งกว่าฉันก็พอ ！”

อู่ซื่อหานหัวเราะออกมา： “นี่นาย ได้ยินหรือยัง เงื่อนไขที่พี่เสี่ยวลู่ให้นายก็ถือว่าใจกว้างมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปหาคนของบริษัทหวนตี้หรือบริษัทเกนเนอร์ ขอแค่สามารถหาดาราระดับหนึ่งหรือสองมาสักคน ที่เขาจะยอมพูดแทนนายก็พอแล้ว”

“ทำไม？นายคงไม่ใช่ว่าเงื่อนไขแค่นี้ก็ทำไม่ได้หรอกนะ？อย่างนั้นนายมาพูดโอ้อวดทำอะไรกัน ฉันไม่เชื่อว่าคนที่ทำเหมือนบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์เป็นของตัวเอง อยากจะเข้าก็เข้าได้ตามใจ แต่ไม่รู้จักดาราระดับหนึ่งระดับสองเลยหรอกนะ”

บริเวณรอบๆ มีคนหัวเราะเยาะออกมา： “ฮ่าๆ หมอนี่ คำโม้ถูกทำลายซะแล้ว！”

“นั่นสิ รอดูสิว่าเขาจะจบเรื่องนี้ยังไง”

ทางด้านฝั่งพวกของเถียนชุ่ยชุ่ยกับจางเหมิงก็ยังไม่กล้าเข้ามาใกล้หลินหยุน และคอยจับตามองอยู่ไกลๆ เท่านั้น

แต่ไม่ว่าอย่างไรเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ พวกเธอก็เห็นและเข้าใจอย่างชัดเจน

จางเหมิงพูดขึ้น： “หลินหยุนถึงแม้จะเป็นปรมาจารย์หลิน แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าปรมาจารย์หลินมีคนรู้จักในวงการบันเทิง ครั้งนี้ดูแล้วไม่มีใครช่วยกู้หน้าเขาแน่”

หวางหยู่หันถอนหายใจออกมา： “ใครจะไปรู้ได้เล่า？ยังไงซะพวกเรายืนดูอยู่ข้างๆ นี้ก็พอแล้ว คนระดับปรมาจารย์หลิน ต่อให้เขาจะได้รับความอับอายที่นี่ แต่พวกเราก็ไม่สามารถไปหัวเราะเยาะเขาอยู่ดี”

จุดนี้ เถียนชุ่ยชุ่ยนั้นเข้าใจได้เป็นอย่างดี ดังนั้นเธอเลยทำหน้านิ่ง ไม่พูดแสดงความเห็นใดทั้งสิ้น

จางซือจู่พูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวล： “หลินหยุน เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วคงต้องโทรไปหาพี่หยางหยิงแล้ว นายให้เธอช่วยหาใครสักคนมาช่วยกู้ห้านายหน่อยเถอะ”

“ไม่ต้องแล้ว” หลินหยุนตอบกลับอย่างราบเรียบ เตรียมจะโทรไปหาหลันโร่หลิน

แต่แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงเนือยๆ หนึ่งดังแทรกขึ้นมา： “ฉันพอจะเข้าข่ายหรือเปล่า？”

เมื่อมองตามเสียงไป กลิ่นหอมกรุ่นที่พุ่งโชยออกมาจากตัวของหญิงสาวคนหนึ่งเธอดูมีความเป็นผู้ใหญ่และเด็ดเดี่ยวอย่างมาก พร้อมกับออร่าที่เปล่งประกายออกมาจากชุดสีแดง ซึ่งตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างๆ หลินหยุน

เธอเหลียวมองไปยังหลินเสี่ยวลู่ที่กำลังแสดงสีหน้าได้ใจอย่างเย็นชา พร้อมตวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงถึงความดูถูก ： “เขาพูดถูก คุณน่ะไม่คู่ควร”

และด้วยความที่เฉิงเฉินไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดทรมานนั้นได้ จึงเชื่อในที่สุด

ซึ่งปรากฏว่าเพียงแค่หลินหยุนชี้นิ้วเดียวก็สามารถรักษาอาการของเฉิงเฉินได้แล้ว จนทำให้เฉิงเฉินพอใจอย่างมาก

จากคนที่เดิมทีไม่มีไยดีอะไรกับผู้ชายอย่างเฉิงเฉิน กลับถูกพิชิตด้วยความเย็นชาของหลินหยุน

และด้วยนิสัยตรงไปตรงมาของเฉิงเฉิน ตอนนั้นเธอจึงเปิดฉากรุกโดยการสารภาพรักกับหลินหยุน

แต่น่าเสียดายที่หลินหยุนใช้เพียงคำพูดเดียวก็ทำเอาเธอพ่ายแพ้ไปเลย

“ผมไม่มีความสนใจในตัวหญิงแกร่ง”

หลังจากนั้นก็กลายเป็นเหตุการณ์ในตอนนี้ ตัวเฉิงเฉินทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าหลินหยุนก็จะมักแสดงท่าทีของเด็กสาวที่แสนดีหยาดเยิ้มออกมาเสมอ

อีหลิงมอง เฉิงเฉินอย่างตาค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ： “ไม่ใช่มั้ง ทำไมท่าทีของเฉิงเฉินถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้ ？”

“สวรรค์ ฉันมองไม่ผิดใช่ไหม ！”

สีหน้าของจางซือจู่ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน： “พระเจ้า นี่ถือเป็นข่าวใหม่เลย ！เฉิงเฉินเรียนรู้วิชาอ้อนคนแล้ว ถ้าเกิดข่าวนี้ถูกปล่อยออกไป พรุ่งนี้คงจะขึ้นไปพาดบนหัวข่าวดังแน่นอน”

ทางด้านพวกหลินเสี่ยวลู่และอู่ซื่อหานเองก็มีสีหน้าที่ตกใจเหมือนกัน

“พี่ พี่เฉิงเฉิน！” หลินเสี่ยวลู่อ่อนน้อมถ่อมตนทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉิงเฉิน เธอให้การทักทายด้วยความเคารพในฐานะรุ่นน้องที่ได้พบกับรุ่นพี่

ส่วนอู่ซื่อหานได้เพียงก้มหน้าลงอย่างประหม่า และไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น พร้อมกับร้องคำรามอยู่ในใจ ： “สวรรค์ ดันเป็นเฉิงเฉินซะได้ แถมเมื่อกี้นี้เธอยังออดอ้อนใส่เจ้าหนุ่มจากสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจวด้วย ！”

ทันทีที่เฉิงเฉินหันไปเผชิญหน้ากับคนอื่น เธอก็รีบแสดงภาพลักษณ์เดิมของตัวเอง แล้วชำเลืองตามองหลินเสี่ยวลู่ด้วยใบหน้าที่จองหองเย็นชา แล้วพูดอย่างเฉยชา： “คุณหลิน เป็นเพื่อนของฉันเอง และเพื่อนของคุณหลินแน่นอนว่าต้องเป็นเพื่อนของฉันด้วย ถ้าเกิดว่าเธอคนนี้อยากจะเข้าวงการ ขอเพียงคุณหลินพูดคำเดียว ฉันก็ยินดีที่จะมอบอีเวนท์ที่ดีที่สุดให้กับเธอ”

“สิ่งที่คุณหลินพูดนั้นถูกต้องแล้ว คุณไม่ได้คู่ควรเลยที่เพื่อนของเขาจะเข้าไปกระชับสัมพันธ์ หรือตีสนิทด้วย”