จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 503

เฉิงเฉินขมวดคิ้วแน่น จ้องมองเติ้งเจียหลุนด้วยใบหน้าที่จริงจัง： “หลินหยุนคือเพื่อนของฉัน”

เธอพูดประโยคนี้ออกมาด้วยท่าทีที่มั่นคง

เติ้งเจียหลุนยิ้มเยาะออกมา： “คุณก็เป็นเพียงคนที่ถูกเชิญมาเท่านั้น ต่อให้เขาจะเป็นเพื่อนของคุณ แล้วมันจะยังไง？”

“ที่เป็นงานฉลองของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ ไม่ใช่งานของเฉิงเฉินอย่างคุณ ส่วนพวกนักเรียนที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้อง ก็รีบไสหัวออกไปซะ！”

คำพูดนี้ของเติ้งเจียหลุนทำเอาเหล่านักเรียนที่แอบเข้ามาดูงานเพื่อความสนุกสนานต่างเกิดความตื่นตระหนกไม่น้อย

จางซือจู่ตะคอกออกมาอย่างไม่พอใจ： “ได้ไงกัน！พวกเรามีบัตรเชิญ นามีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกเราออกไป！”

เติ้งเจียหลุนชำเลืองมองเขาด้วยความดูถูก ก่อนจะตอบกลับอย่างเย็นชา ： “บัตรเชิญหนึ่งใบ สามารถเข้ามาได้แค่คนเดียวเท่านั้น ถ้าเกิดว่าพวกนายเอาบัตรเชิญออกมาคนละใบได้ อย่างนั้นฉันก็จะให้เขาอยู่ที่นี่ต่อได้”

“พวกนายโชว์ออกมาได้หรือเปล่าล่ะ？”

เห็นได้ชัดเลยว่าเติ้งเจียหลุนจะเข้าใจเป็นอย่างดีเรื่องที่เหล่านักเรียนใช้บัตรเชิญใบเดียวร่วมกันเข้ามาในงาน

จางซือจู่ถึงกับหน้าแดง พูดอะไรไม่ออกสักคำ เพราะว่าพวกเขานั้นอาศัยบัตรเชิญของฉินโส่วเข้ามา

ฉินโส่วพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “ที่นี่ไม่ได้มีกฎนี่ว่าบัตรเชิญหนึ่งใบสามารถเข้ามาได้หนึ่งคนเท่านั้น ขนาด รปภ.ยังไม่ได้ห้ามอะไร นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้ ！”

เติ้งเจียหลุนแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างโอ้อวด ： “เพราะว่าที่นี่คือมณฑลซีไห่ ฉันบอกว่าบัตรเชิญหนึ่งใบสามารถเข้ามาได้คนเดียว อย่างนั้นคนต่อไปก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามา”

หยิ่งผยอง เจ้าบงการ อวดดี！

ท่าทางของเติ้งเจียหลุน ทำเอาทุกคนถึงกับตกใจ ！

“เติ้งเจียหลุนโคตรทรงอำนาจเลย”

“ที่เขาพูดก็ไม่ผิด ที่นี่คือมณฑลซีไห่ เป็นเขตของตระกูลเติ้ง”

“มณฑลซีไห่เป็นเขตชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือของจีน ตระกูลเติ้งทำธุรกิจที่นี่มานานหลายปี จนมีอำนาจเหนือการปกครองของภาครัฐ ซึ่งฐานอำนาจของตระกูลเติ้งนั้นได้หยั่งรากลึกไปแล้ว”

“ฉันได้ยินมาว่าตระกูลเติ้งแอบสร้างกองทัพส่วนตัวในมณฑลซีไห่ด้วยแหละ”

“จริงหรือเปล่าเนี่ย？ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ไม่แปลกที่เติ้งเจียหลุนจะจองหองขนาดนั้น ！”

จากเสียงซุบซิบของทุกคนดูเหมือนว่าจะไม่มีกล้าตำหนิเรื่องความเย่อหยิ่งของเติ้งเจียหลุนเลย

หลินเสี่ยวลู่และอู่ซื่อหานจ้องมองไปที่สายตาของเติ้งเจียหลุน ก็รู้สึกชื่นชมอย่างมาก ดาราที่กล้าเย่อหยิงขนาดนี้ ดูแล้วคงจะมีแค่เติ้งเจียหลุนคนเดียวเท่านั้น

ทั้งหลินเสี่ยวลู่และอู่ซื่อหานต่างพากันเหลียวไปมองหลินหยุนด้วยความเย้ยหยัน พร้อมกับหัวเราะเยาะในใจ ： “หื้ม หมอนี่กล้ามาท้าทายเติ้งเจียหลุนในซีไห่ ดูแล้วเป็นการหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ ！”

หูเกอที่นั่งอยู่บริเวณทีนั่งแถวที่หนึ่ง ขมวดคิ้วพูดขึ้นมา： “ไอ้โห้ ในซีไห่ไม่มีกล้าไปท้าทายกับตระกูลเติ้งเลย ครั้งนี้ เฉิงเฉินมีปัญหาแน่”

โห้เจี้ยนหวาตอบกลับ： “ไม่เป็นไรหรอก เป้าหมายของเติ้งเจียหลุนคือเจ้าหนุ่มนั่น อย่างนั้นก็คงจะไม่สร้างความลำบากอะไรกับเฉิงเฉิน”

“อีกอย่างเวลากลางวันแสกๆ แบบนี้ มีหรือที่เติ้งเจียหลุนจะกล้าลงมือทำร้ายตน ？อย่างมากก็แต่ทำให้เจ้าหนุ่มนั่นอับก็คงไม่มีอะไรแล้ว”

หลินหยุนจ้องมองเติ้งเจียหลุนที่ตัวเย่อยหยิ่งไร้ที่ติ พร้อมถามด้วยสีหน้าเฉยเมย ： “ถ้าหากว่าฉันไม่ไปล่ะ？นายคิดจะทำอะไร？”

เติ้งเจียหลุนตอบกลับอย่างยิ้มเยาะ： “อย่างนั้นฉันก็จะให้ รปภ.มาลากนายออกไป！”

“พอได้แล้ว！” เฉิงเฉินตะเบ็งเสียงอย่างเย็นชา พร้อมทำหน้าครึ้มเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ถลึงตากว้างใส่เติ้งเจียหลุน ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งอย่างเฉยชา： “ต่อให้ที่นี่เป็นพื้นที่ของตระกูลเติ้งของคุณ แต่วันนี้เป็นงานรวมกิจการของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจแทนพวกเขา”

“การเข้าออกของหลินหยุน คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยว”

เติ้งเจียหลุนพูดเยาะเย้ยด้วยสีหน้าที่จองหอง： “งั้นก็บังเอิญแล้ว ผมก็เป็นดาราในสังกัดของบริษัทหวนตี้ ตอนนี้ผมจะไล่เขาออกไป คุณยังมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า ？”

เฉิงเฉินเดินหน้าขึ้นไปอีกก้าว แล้วบังหน้าหลินหยุนเอาไว้ ก่อนจะจ้องเติ้งเจียหลุนเขม็ง พร้อมพูดอย่างไม่มีท่าทีว่าจะถอย： “ที่นี่คืองานเลี้ยงฉลองการรวมกิจการของบริษัทหวนตี้กับบริษัทเกนเนอร์ ถือเป็นงานเลี้ยงของโลกบันเทิง ไม่ใช่งานเลี้ยงในตระกูลเติ้งของคุณ ถ้าเกิดว่าคุณอยากจะอาละวาดสร้างความวุ่นวาย เชิญคุณกลับไปอาละวาดที่บ้านคุณโน่น ที่นี่ไม่ใช่ที่ให้คุณมาใช้อำนาจ ！”

คำด่านี้เฉิงเฉินค่อนข้างรุนแรง ทำให้เติ้งเจียหลุนอับอายจนเกิดความฉุนขึ้นมา ： “คุณมันหาที่ตาย！”

“เอาสิ นึกว่าฉันกลัวคุณหรือไง！” เฉิงเฉินไม่ยอมอ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย พร้อมตอกกลับเขาทันที

ครั้งนี้เติ้งเจียหลุนโมโหขึ้นมาจริงๆ ทั้งยังตะโกนเรียก รปภ.ที่อยู่ด้านนอกอีกด้วย ： “รปภ. เข้ามาเอาไอ้คนนี้ออกไป ！”

รภป.สองนายรีบวิ่งเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียง ซึ่งทั้งหมดนี้ได้รับความสนใจจากทุกคนอย่างมาก

“คุณชายเติ้ง มีอะไรหรือเปล่าครับ？” รภป.นายหนึ่งปั้นยิ้มออกมา พร้อมกล่าวถามอย่างประจบสอพลอ ดูจากท่าทีแล้วเหมือนว่าเขาจะรู้จักกับเติ้งเจียหลุนอยู่แล้ว

เติ้งเจียหลุนชี้นิ้วไปที่หลินหยุน พูดด้วยรอยยิ้มสะใจ ： “คนคนนี้ไม่มีบัตรเชิญ พวกนายลากตัวเขาออกไปซะ ！”