จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 510

หลินหยุนมองไปที่ผู้อาวุโส แม้ว่าเขาจะสวมใส่ชุดพ่อบ้าน แต่ลักษณะท่าทางกลับดูดีมีสง่า ทำให้คนผู้พบเห็นรู้สึกถึงความมั่นใจในตัวเขา

“ใช่” หลินหยุนตอบ

“ข้าคือพ่อบ้านของตระกูลเติ้ง คุณชายให้ข้ารอต้อนรับปรมาจารย์หลินอยู่ที่นี่ ถ้าหากปรมาจารย์หลินมาถึงแล้ว ขอเชิญท่านไปหาเขาที่หมู่บ้านหวงสือ” พ่อบ้านอาวุโสมีท่าทางที่เคารพนอบน้อมไม่แสดงออกถึงจุดบกพร่องอะไรเลย

“หมู่บ้านหวงสืออยู่ที่บริเวณริมเขตแดนทะเลทรายซาฮาร่า คือหมู่บ้านที่อยู่สุดริมเขตแดนของทะเลทราย พบเจอได้ง่าย” พ่อบ้านอาวุโสมีใบหน้ายิ้มแย้ม ราวกับเป็นมนุษย์หุ่นยนต์

“ตกลง”

หลินหยุนหันหลัง แล้วก็เดินออกจากคฤหาสน์ไป

ชัดเจนว่า หมู่บ้านหวงสือแห่งนี้ เกรงว่าในเวลานี้ได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้พร้อมแล้ว

แต่ว่า หลินหยุนไม่มีความเกรงกลัวอะไรแม้แต่น้อย

หมู่บ้านหวงสือ หมู่บ้านที่บริเวณริมเขตแดนทะเลทรายซาฮาร่า เป็นสถานที่สำรองเพิ่มเติมสุดท้ายสำหรับผู้ที่ชอบการผจญภัยในทะเลทราย ซึ่งมีชื่อเสียงอย่างมากในท้องถิ่นแห่งนี้ เพียงแค่สอบถามก็สามารถที่จะหาพบเจอได้

แต่ว่า กลับมีคนน้อยมากที่ทราบว่า หมู่บ้านหวงสือ ที่จริงแล้วคือฐานที่มั่นลับของตระกูลเติ้งที่ได้ดำเนินการมาเป็นเวลานานหลายปี

โดยกองทัพส่วนตัวของตระกูลเติ้ง ก็แอบซ่อนอยู่ที่นี่

ไม่อย่างนั้น หมู่บ้านขนาดเล็กแห่งนี้ จะเป็นสถานีกองหนุนสำรองได้อย่างไรกัน?

ขนาดของหมู่บ้านหวงสือ ก็เทียบเท่ากับอำเภอทั่วไป โดยสำรวจไปทั่วทั้งจีนแล้ว หมู่บ้านลักษณะนี้สามารถนับจำนวนได้

หลินหยุนค้นพบหมู่บ้านหวงสือได้โดยง่าย ซึ่งพบเห็นเป็นหมู่บ้านพิเศษที่เทียบได้กับฐานที่มั่นกองกำลังทหารแห่งนี้

ทั้งหมู่บ้านมีกำแพงที่ยาวมากล้อมรอบเอาไว้ ภายในมีสิ่งก่อสร้างที่เป็นเอกลักษณ์ในแบบทะเลทรายอยู่มากมาย

ที่ประตูใหญ่ของหมู่บ้าน มีจัดตั้งด่านรักษาความปลอดภัย ยามรักษาความปลอดภัยในชุดทำงานสี่คน ในมือถือกระบองตำรวจ เดินไปเดินมาอย่างองอาจเข้มแข็ง

หลินหยุนเดินไปตามเส้นทาง กลับไม่พบคนอื่นที่เดินสวนทางกัน แม้ว่าที่นี่จะได้ชื่อว่าเป็นสถานที่สำรองเพิ่มเติมสุดท้ายของทะเลทรายแห่งนี้ แต่โดยทั่วไปแล้วมีผู้คนเดินทางมากันน้อยมาก

เมื่อหลินหยุนเดินมาถึงที่หน้าประตู ยามรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งที่ยืนพิงป้อมรักษาการณ์และสูบบุหรี่อยู่นั้น ก็มองมาที่เขา

แต่ว่า ก็ไม่ได้สอบถามอะไรกับหลินหยุน หลินหยุนเองก็ไม่ได้ไปใส่ใจอะไรพวกเขา แล้วก็เดินตรงเข้าไปด้านในราวกับว่าด้านข้างไม่มีใคร

รอจนหลินหยุนเดินเข้าไปด้านในของหมู่บ้าน ยามรักษาความปลอดภัยคนนั้นถึงได้นำภาพถ่ายขึ้นมาดูเปรียบเทียบ

“ถูกต้อง ก็คือเขา! แจ้งให้คุณชายรับทราบ คนผู้นั้นได้มาถึงแล้ว! ”

ยามรักษาความปลอดภัยอีกคนหนึ่งได้รีบโทรศัพท์แจ้งทันที

ภายในหมู่บ้าน ได้สร้างถนนสายหลักที่มีความกว้างประมาณสามสิบเมตร ถนนที่ใหญ่ขนาดนี้ปรากฏอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เหมือนกับว่าใช้งานอย่างไม่คุ้มค่า

บริเวณสองข้างของถนนเป็นบ้านห้องแถวสูงสองถึงสามชั้น มีจำนวนมากที่เปิดบ้านประกอบธุรกิจ โดยสินค้าส่วนใหญ่นั้นล้วนเป็นสิ่งของที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตในทะเลทราย

หลินหยุนเดินตรงไปตามถนน ระหว่างทางเขาก็ได้สอบถามผู้คนถึงรายละเอียดของเติ้งเจียหลุน แต่ว่าหลายคนต่างก็ส่ายศีรษะ แสดงท่าทีว่าไม่ทราบ

และหลินหยุนก็มองออกว่า พวกเขานั้นไม่ทราบจริง ๆ ไม่ใช่ว่าตั้งใจที่จะปกปิด

เมื่อหลินหยุนเดินมาถึงบริเวณสี่แยก โดยที่ไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปในทิศทางไหน ก็มีชายหนุ่มในชุดสูทสีดำคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“ปรมาจารย์หลิน คุณชายให้ฉันมานำทางท่าน! ” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างเคารพ

“ไปกันเถอะ! ” หลินหยุนสีหน้าเฉยชา ไม่ได้ตกใจอะไร ซึ่งถ้าอิทธิพลอำนาจของตระกูลเติ้ง ยิ่งใหญ่มากเหมือนกับที่เจ้าบ้านอู๋ได้พูดเอาไว้แล้ว โดยเมื่อหลินหยุนเข้าสู่หมู่บ้านแห่งนี้แล้ว หากคนของตระกูลเติ้งยังไม่รับทราบ งั้นก็คงจะน่าแปลก

ชายหนุ่มได้นำหลินหยุนเดินทางต่อไป จนมาถึงประมาณตำแหน่งใจกลางของหมู่บ้าน หลินหยุน มองเห็นกำแพงล้อมรอบที่ยิ่งมีความสูงใหญ่ ซึ่งดูเหมือนเป็นลักษณะหมู่บ้านซ้อนในหมู่บ้าน

ประตูเหล็กบานใหญ่สีดำที่สร้างขึ้นโดยสแตนเลส คาดว่าแม้แต่กระสุนปืนรถถังก็คงจะยิงไม่ทะลุ

ที่ประตู ได้สร้างห้องยามรักษาความปลอดภัยหลังหนึ่งในลักษณะแบบป้อมปราการ มีเพียงด้านข้างที่เปิดหน้าต่างไว้บานหนึ่ง อีกทั้งยังได้ติดตั้งกระจกกันกระสุนเอาไว้อีกด้วย

ชายหนุ่มได้ล้วงสมุดโน้ตเล็กเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ส่งมอบให้กับยามรักษาความปลอดภัยในชุดสูทสองคนนั้น โดยที่ทั้งสองคนได้มองตรวจสอบ จากนั้นก็ปล่อยไปผ่านเข้าไป

เข้าไปภายในประตูใหญ่ ด้านในเป็นลานกว้าง มีขนาดเท่ากับสนามฟุตบอล บริเวณรอบข้างเป็นตึกแถวสามชั้นขนาดเล็ก และบริเวณที่ตรงข้ามกับประตูใหญ่นั้น เป็นบ้านเดี่ยวหกชั้นหนึ่งหลัง

บริเวณลานกว้างไม่มีคน ชายหนุมคนนั้นได้พูดกับหลินหยุนว่า: “รอสักครู่ ฉันจะไปแจ้งรายงาน! ”

จากนั้น ชายหนุ่มก็ได้เดินอย่างรวดเร็วตรงไปยังบ้านเดี่ยวหกชั้นหลังนั้น