จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 509

หลินหยุนไม่ได้เหลียวมองกี่คนนี้เลยแม้แต่น้อย เป็นอีหลิงที่อดใจไม่ไหว พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “พอกันได้แล้ว พวกคุณไปเถอะ หลินหยุนไม่ได้คิดที่จะเอาเรื่องเอาความกับพวกคุณหรอก! ”

กี่คนนี้ไม่เชื่อในคำพูดของอีหลิงเท่าไหร่ หลินหยุนจึงได้กวาดสายตาอันเยือกเย็นมองไปยังพวกเธอ: “ยังจะไม่ไปอีกเหรอ”

กี่คนนี้ถึงจะมีท่าทีดีอกดีใจ ราวกับได้รับการนิรโทษ: “ขอบคุณคุณหลินมาก ขอบคุณคุณหลินมาก! ”

เติ้งเจียหลุนนั่งอยู่กับที่อย่างเงียบสงบ ตั้งแต่ที่นายท่านเสี้ยงขึ้นบนเวที จนถึงหลินหยุนกลับออกมา เขาก็มีสีหน้าท่าทางที่หม่นหมองโดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำเลย

เวลานี้ เขาก็ได้ลุกยืนขึ้นอย่างกะทันหัน เดินไปยังด้านข้างของหลินหยุนด้วยสีหน้าท่าทางที่ยิ้มเยาะ

“ไอ้หนุ่มน้อย ต้องพูดว่า คราวนี้นายกระทำการได้อย่างเก่งจริง ๆ! ”

“แต่ว่า ข้าก็เพียงแค่เสียหน้าเล็กน้อยเท่านั้น ตระกูลเติ้งแห่งซีไห่ต่างหากที่เป็นรากฐานของข้า ส่วนวงการบันเทิงนั้นข้าก็เพียงแค่ลองเล่น ๆ ก็เท่านั้น”

“ถ้าหากต้องการให้ข้ายอมแพ้ อย่างนั้นก็มาที่ตระกูลเติ้งของข้า ข้าจะรอนายอยู่ที่บ้าน! ”

“อย่าทำให้ข้าต้องผิดหวังล่ะ! ”

เติ้งเจียหลุนยิ้มให้กับหลินหยุนด้วยท่าทางที่โหดเหี้ยม หันหลัง ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องแล้วก็เดินจากไป

อีหลิงรีบพูดเตือนขึ้นอย่างเป็นกังวล: “หลินหยุน ห้ามไปเด็ดขาด จะต้องมีกับดักอย่างแน่นอน! ”

“ใช่สิ นี่มันก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? มีกับดักรออยู่อย่างแน่นอน คนโง่เท่านั้นที่จะติดกับดักนี้! ” จางซือจู่ยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยาม โดยคิดว่าตนเองนั้นได้เปิดโปงแผนการชั่วร้ายของเติ้งเจียหลุนแล้ว

หลันโร่หลินก็พูดเตือนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด: “หลินหยุน ตระกูลเติ้งเป็นถึงเจ้าพ่อท้องถิ่นแห่ง ซีไห่ ต่อให้คุณเป็นเจ้านายของหัวหยา กรุ๊ป ขณะอยู่ที่ซีไห่ก็ไม่สมควรที่จะไปปะทะกับตระกูลเติ้งอย่างซึ่ง ๆ หน้า”

หลินหยุนแววตาเฉยชา ลึกซึ้งอย่างกับยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว

“นี่ไม่ใช่กลอุบายลับ แต่คือกลอุบายเปิดเผย เขารู้ว่าฉันจะต้องไปที่ตระกูลเติ้งอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงได้จงใจพูดแบบนี้ออกมาเพื่อยั่วยุฉัน”

อีหลิงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า: “ทำไม? ไม่ไปตระกูลเติ้งไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? ”

หลินหยุนส่ายศีรษะ: “ครั้งนี้ที่ฉันมาซีไห่ ก็เป็นเพราะต้องการจะไปที่ตระกูลเติ้ง”

“โดยการมาที่นี่ เป็นเพียงแค่ความสนใจที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญก็เท่านั้น”

หลันโร่หลินเหลือบตาขาวใส่ กับคำพูดที่ว่าเกิดความสนใจขึ้นโดยบังเอิญ โดยที่ความสนใจของนายที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญนั้นได้ทำให้งานที่ยิ่งใหญ่ของวงการบันเทิงสับสนอลหม่าน ซึ่งหากกว่านายตั้งใจที่จะมาจริง ๆ แล้ว คงจะทำให้การประชุมควบรวมกิจการในครั้งนี้ตาลปัตรวุ่นวายกันไปหมดเป็นแน่!

หลินหยุนพูดว่าจะไปก็เตรียมที่จะไปจริง ๆ โดยได้มองไปที่อีหลิง และพูดว่า: “ที่นี่หลังจากนี้ก็คงจะไม่มีเรื่องราวอะไรแล้ว พวกคุณสนุกสนานกันต่อที่นี่อย่างวางใจได้เลย”

“ฉันขอไปดูสักหน่อยว่า ตระกูลเติ้งได้เตรียมการอะไรไว้ให้กับฉัน”

“คุณระวังตัวให้ดีด้วย ถ้าหากพบปะอันตราย จำไว้นะว่าให้โทรศัพท์มาหาพวกเรา” อีหลิงทราบดีว่าไม่มีทางที่จะห้ามเตือนหลินหยุนได้ จึงกำชับขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ตกลง”

หลังจากที่แยกตัวออกมาจากอีหลิงแล้ว หลินหยุนก็ได้โทรศัพท์ไปหาอู๋ติ่งหมิง ที่เป็นตัวแทนจำหน่ายน้ำแห่งชีวิตในมณฑลซีไห่ เพื่อนัดพบเจอกับเจ้าบ้านผู้อาวุโสของตระกูลอู๋ที่เป็นที่รู้จักว่าเป็นผู้ที่มีเมตตาและซื่อตรงมาโดยตลอด

ในร้านน้ำชา หลินหยุนพบกับเจ้าบ้านอู๋

เจ้าบ้านอู๋มีอายุหกสิบกว่าปีแล้ว ผมขาวกว่าครึ่งศีรษะ แม้ว่าร่างกายจะผอมบาง แต่สีหน้ามีความเป็นธรรม มีท่าทางที่น่าเกรงขาม

ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงกันข้ามกัน โดยเจ้าบ้านอู๋ได้รินน้ำชาให้กับหลินหยุน

“ข้าขอดื่มชาแทนเหล้า คารวะปรมาจารย์หลินหนึ่งแก้ว! ” เจ้าบ้านอู๋พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“เชิญ! ” หลินหยุนยกแก้วขึ้น และดื่มจนหมดแก้ว

เจ้าบ้านอู๋เหมือนกับว่าอัดอั้นมานาน ไม่ได้พูดคำเกรงใจอะไร โดยเข้าสู่ประเด็นทันที

“ปรมาจารย์หลิน น้ำแห่งชีวิตของท่าน ช่างมีขึ้นเพื่อสร้างความสุขให้กับประชาชนชาวจีนกันอย่างถ้วนหน้าเสียจริง! แม้ว่าข้าจะไม่สามารถเป็นตัวแทนของประชาชนชาวจีนทั้งหมดได้ แต่ยังไงก็ต้องขอกล่าวกับท่านว่าขอบคุณ! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “เจ้าบ้านอู๋พูดเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้ทำเพื่อประชาชนชาวจีน แต่เพื่อทำตามคำสัญญา”

ประชาชนชาวจีน ในสายตาของหลินหยุนแล้ว บางทีอาจจะไม่สำคัญมากขนาดนั้น

เศร้าโศกเสียใจกับเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้น โกรธเคืองเสียใจกับเรื่องที่ผิดหวังไม่ยุติธรรม

ความสุขความเป็นอยู่ที่ดีของทุกคน ควรที่จะอาศัยพวกเขาเองในการไขว่คว้าให้ได้มา ซึ่งไม่ใช่ที่จะไปพึ่งพาพวกวีรบุรุษที่ยอมเสียสละตนเองเหล่านั้น