จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 515

หลินหยุนอยากจะพูดว่า มีคนจำนวนมากที่ต้องการจะเคารพบูชาเขาเป็นอาจารย์ แต่คนแบบปู่รองเติ้งนี้ ยังไม่มีคุณสมบัติที่เพียงพอ

แต่ว่า เมื่อชายชราอายุมากกว่าแปดสิบปีคนหนึ่ง พูดจากับคุณอย่างเคารพ และเรียกขานคุณว่า อาจารย์ หลินหยุนก็ไม่กล้าที่จะไปทำร้ายจิตใจของปู่รองเติ้งจริง ๆ

“ที่ข้ารอนายได้สติฟื้นคืนมา ไม่ใช่เพราะว่าจะรับนายเป็นลูกศิษย์ แต่เป็นเพราะคลังสมบัติของตระกูลเติ้ง” หลินหยุนได้พูดอย่างชัดเจนกับสิ่งที่ตนเองกำลังคิด ในเมื่อตระกูลเติ้งใช้ชีวิตดำเนินกิจการที่นี่มากว่าหลายสิบปี อย่างนั้นจะต้องมีสิ่งของที่เป็นประโยชน์อย่างแน่นอน

ปู่รองเติ้งจิตใจกว้างขวาง พูดตามตรงว่า: “ท่านตามข้ามา! ”

ปู่รองเติ้งพาหลินหยุน มายังสถานที่พักอาศัยเป็นประจำของเขา

“ที่นี่ก็คือคลังสมบัติของตระกูลเติ้ง! ”

ที่นี่คือห้องเก็บของใต้ดิน ภายในมีอาวุธยุทโธปกรณ์จำนวนมาก แต่ว่าสำหรับสิ่งของที่นักบู๊ใช้ในการฝึกฝน กลับไม่มีเลยสักอย่างเดียว

“อาวุธเหล่านี้แอบลักลอบขนลำเลียงมาจากต่างประเทศ คือทรัพย์สมบัติของตระกูลเติ้งในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา”

หลินหยุนไม่ได้มีความสนใจกับสิ่งของเหล่านี้เลย: “ข้าหมายถึงสิ่งของล้ำค่าที่ใช้ในการบำเพ็ญฝึกฝนต่างหาก”

ปู่รองเติ้งส่ายศีรษะ: “ไม่มี นับตั้งแต่ปีนั้นที่สำนักถูกทำลายลง ข้าโชคดีที่หลบหนีเอาตัวรอดออกมาได้ แล้วข้าก็บำเพ็ญฝึกฝนด้วยตนเองมาโดยตลอด ต่อให้มีสิ่งของล้ำค่าอะไรข้าเองก็ไม่รู้จัก”

หลินหยุนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าตระกูลเติ้งที่ได้ใช้ชีวิตดำเนินกิจการในทางตะวันตกเฉียงเหนือของจีนมานานหลายสิบปี และยังมีนักบู๊อย่างปู่รองเติ้งด้วย คงจะมีการเก็บสะสมสิ่งของสำคัญในการบำเพ็ญฝึกฝนจำนวนมากเอาไว้อย่างแน่นอน

คิดไม่ถึงว่าปู่รองเติ้งคนนี้จะไม่มีวิธีการฝึกฝนที่เป็นแบบแผน ต่อให้มีสิ่งของล้ำค่าเขาเองก็ไม่รู้จัก

“โอ้วใช่แล้ว ในปีนั้นตอนที่ข้าอยู่ที่เมืองผีได้รับสิ่งของมาชิ้นหนึ่ง ข้ารู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา จึงได้นำมันออกมาด้วย ท่านดูหน่อยว่ามันใช้ได้หรือไม่! ” ปู่รองเติ้งพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้น ก็เดินไปที่มุมห้อง แล้วนำกล่องใบหนึ่งออกมา ด้านในมีไม้เท้าอยู่ด้ามหนึ่ง

ก็เหมือนกับไม้เท้าของคนชรา โดยส่วนหัวของไม้เท้ามีลักษณะเป็นพระจันทร์เสี้ยว

ตอนที่เห็นไม้เท้า แววตาของหลินหยุนขยับเคลื่อนไหว กลิ่นอายของไม้เท้านี้ค่อนข้างเบาบางมากแล้ว แม้แต่เขาเองก็ยังไม่สังเกตเห็น

แต่ว่า เพียงแค่กลิ่นอายที่เบาบางนี้ เขาสามารถสรุปได้เลยว่า นี่คือไม้ทิพย์พรสวรรค์

เพียงแต่ อาจเป็นเพราะมีมาแต่โบราณ หรือว่ามีคนได้ดูดซับพลังแฝงของไม้จนหมดสิ้นแล้ว ดังนั้นหลินหยุนแทบจะไม่ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของสิ่งนี้

ปู่รองเติ้งพูดขึ้นว่า: “ไม้เท้าด้ามนี้ข้าได้นำมันมาจากในมือของรูปปั้นเทพเจ้ารูปหนึ่งในตอนที่ข้าอยู่ในเมืองผี ข้ารู้สึกว่าด้านบนของมันมีกลิ่นอายของพลังที่แกร่งกล้า ดังนั้นทุกครั้งที่บำเพ็ญฝึกฝนก็จะนำมันติดตัวไปด้วย”

“หลายสิบปีมานี้ ข้าพบว่ากลิ่นอายของมันลดลงอยู่ตลอด โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด”

หลินหยุนเข้าใจแล้วว่า พลังของไม้ทิพย์พรสวรรค์ด้ามนี้ แน่นอนว่าได้ถูกปู่รองเติ้งดูดซับเข้าไปแล้วโดยไม่ตั้งใจ

นี่เกรงว่าคงจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขากลายเป็นปรมาจารย์

โดยภูตป่าพรสวรรค์ที่แฝงอยู่ในไม้ทิพย์พรสวรรค์ สามารถที่จะทำให้เขาฝึกฝนจนทะลุถึงขั้นปรมาจารย์ได้อย่างไม่มีปัญหา

แต่เสียดายที่เป็นการทำลายสิ่งของตามอำเภอใจ ไม้ทิพย์พรสวรรค์ไม่ได้ใช้งานแบบเขาอย่างนี้

ภูตป่าพรสวรรค์จำเป็นต้องใช้การดูดซับ ซึ่งการดูดซับแบบเขาอย่างนี้ พลังของไม้ส่วนใหญ่ ต่างย้อนกลับคืนสู่ฟ้าดินไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ส่วนเล็กน้อยที่ถูกเขาดูดซับ

“เมืองผีอยู่ที่ไหน? ” หลินหยุนถามขึ้น

ในเมื่อปู่รองเติ้งสามารถตามหาไม้เท้าที่ทำขึ้นโดยไม้ทิพย์พรสวรรค์ได้ ถ้าอย่างนั้นคงจะมีไม้ทิพย์พรสวรรค์ในรูปแบบอื่นอีกใช่หรือไม่?

ใบหน้าของปู่รองเติ้งเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว: “เมืองผี ก็อยู่ที่ตำแหน่งใจกลางของทะเลทรายซาฮาร่า”

“แต่ว่า ที่นั้นน่ากลัวอย่างมาก ข้าเคยไปครั้งหนึ่ง และคงจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต”

หลินหยุนพูดว่า: “ทำไมนายถึงไปที่นั่นได้? ”

ปู่รองเติ้งพูดว่า: “ตอนนั้นสำนักถูกทำลาย พวกเราถูกคนตามฆ่า ในช่วงที่ตื่นตกใจไม่รู้ว่าจะไปทิศทางไหน ข้าคนเดียวก็ได้วิ่งเข้าไปที่ทะเลทรายซาฮาร่า จากนั้น ข้าก็ได้ประสบกับพายุทราย โดยตอนที่ข้าได้สติตื่นขึ้นมา ก็พบเห็นเมืองผีแล้ว”

“เมืองผีมีลักษณะอย่างไร? ” หลินหยุนถามขึ้น

สีหน้าของปู่รองเติ้งแสดงท่าทางย้อนคิดถึงความทรงจำ: “เปล่าเปลี่ยว เงียบสงัด ไม่มีคน ถูกความมืดปกคลุม หดหู่น่ากลัวมาก! ”

“ข้าไม่มีทางลืมเลือนไปได้ ท่ามกลางทะเลทรายสีเหลืองนั้น เมืองผีได้ถูกเมฆดำปกคลุม สำหรับ ข้าแล้ว นั่นเป็นฝันร้ายโดยสิ้นเชิง”