จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 516

ทรายสีเหลืองที่ตลบอบอวลในพายุลมอันรุนแรงนั้นเหมือนกับมีดที่คมกริบเล่มหนึ่ง ปักเข้าใส่ที่ร่างกายอย่างไม่หยุด

ในพายุทรายนี้ ไม่สามารถที่จะลืมตาขึ้นมาได้ ทั้งปากจมูกหูดวงตา ล้วนเต็มไปด้วยเม็ดทราย

ยังดีที่หลินหยุนกับปู่รองเติ้งต่างก็เป็นนักบู๊ที่เก่งกาจ ปู่รองเติ้งเองก็เป็นถึงระดับปรมาจารย์

สามารถใช้ชี่แท้ป้องกันกาย โดยที่ไม่เกรงกลัวการพัดกระหน่ำเข้าใส่ของพายุทรายนี้

“ปรมาจารย์หลิน ข้าสามารถรู้สึกได้ว่าพลังลมของพายุทรายนี้ อย่างน้อยอยู่ในระดับที่สูงกว่าระดับสิบ ซึ่งข้าได้ใช้วิชาตัวหนัก จึงจะสามารถรับรองว่าตัวเองจะไม่ถูกพัดกระเด็นไป” ปู่รองเติ้งพูดขึ้น

“ยืนหยัดเอาไว้” หลินหยุนพูดขึ้น โดยยืนอย่างสบายใจอยู่ภายในพายุทราย ซึ่งที่รอบตัวของเขามีแสงสีเหลืองปกป้องคุ้มกันอยู่ พายุทรายไม่สามารถที่จะทำอันตรายหลินหยุนได้แม้แต่น้อย

หลินหยุนใช้พลังกดทับลงไปที่สองเท้าอย่างไม่หยุด เพื่อป้องกันไม่ให้ตนเองถูกพายุลมพัดกระเด็น

“พลังลมในตอนนี้ ต่อให้เป็นนักบู๊ระดับแดนพรสวรรค์ เกรงว่าจะก็รับมือไม่ได้เช่นกัน ซึ่งไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาทั่วไปแล้ว ถูกพัดกระเด็นไปแน่นอน”

ผ่านไปชั่วครู่ หลินหยุนรู้สึกว่าพลังลมไม่ได้เพิ่มมากขึ้นแล้ว

ดูเหมือนว่า พลังลมที่รุนแรงได้พัดผ่านไปแล้ว

จากนั้น พลังลมก็ค่อย ๆ เบากำลังลง

จนในที่สุด พายุทรายก็สูญสิ้นไป

ช่วงเวลาดังกล่าว ยืนหยัดอยู่เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงเต็ม

แต่ว่า หลังจากที่พายุทรายผ่านพ้นไป บนท้องฟ้าก็มืดสลัว เมฆดำลอยมาปกคลุม โดยที่ไม่สามารถมองเห็นในระยะที่เกินกว่าห้าเมตร

ยังดีที่หลินหยุนกับปู่รองเติ้งมีการมองเห็นที่ไม่ธรรมดา สามารถที่จะมองเห็นทิวทัศน์และวัตถุที่ไกลออกไปเป็นร้อยเมตรได้

ในความเลือนลาง หลินหยุนมองเห็นว่าด้านหน้าเหมือนกับมีอาคารขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ที่บริเวณนั้น

ปู่รองเติ้งตะโกนพูดขึ้นด้วยความดีใจว่า: “เมืองผี เมืองผีปรากฏขึ้นแล้ว! ”

“ไปกันเถอะ! ” หลินหยุนรีบเดินเข้าไปทันที

เดินไปไม่กี่ร้อยเมตร เมืองผีที่ค้นหามาหลายวัน ในที่สุดก็ได้ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของทั้งสองคนแล้ว

ซึ่งก็เหมือนกับที่ปู่รองเติ้งบรรยายเอาไว้อย่างนั้นว่า ทรายสีเหลืองตลบอบอวล เมฆดำปกคลุม เมืองร้างที่เงียบสงัดแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทะเลทราย

เมืองผีใหญ่โตโอ่อ่า มีพื้นที่กว่าหลายสิบกิโลเมตร ราวกับปีศาจร้ายในสมัยโบราณ นอนเอนกายอยู่ท่ามกลางทะเลทราย

โดยรอบเป็นกำแพงเมืองที่สูงสามเมตร จุดบรรจบกันของกำแพงเมืองสองฝั่ง มีประตูบานใหญ่ เพียงพอที่จะให้รถถังหกคันขับเรียงหน้ากระดานผ่านเข้าไปได้

ก็เหมือนกับปากขนาดใหญ่ของปีศาจร้าย รอที่จะกลืนกินนักผจญภัยเข้าไป

ปู่รองเติ้งกัดฟัน ตามติดอยู่ด้านหลังของหลินหยุน เพื่อเดินไปยังเมืองผี

ทั้งสองคนมาถึงที่หน้าประตูใหญ่ของเมืองผี โดยที่ประตูเมืองทรุดโทรมเป็นอย่างมาก บนกำแพงเมืองทั้งสองข้าง ยังมีร่องรอยของเส้นสลิงในยุคโบราณหลงเหลืออยู่

บริเวณรอบนอกน่าจะมีแม่น้ำล้อมรอบเมือง แต่ก็ได้ถูกทรายสีเหลืองทับถมไปหมดแล้ว มองไม่เห็นร่องรอยเดิมแม้แต่น้อย

แต่เมื่อมองไปที่ประตูเมือง ก็บอกได้ถึงกลิ่นอายความเป็นประวัติศาสตร์ได้อย่างดี เก่าแก่รกร้าง เหมือนกับคนชราที่ใกล้จะเสียชีวิต กำลังบอกเล่าถึงเรื่องราวความเป็นมาในอดีต

หลินหยุนกับปู่รองเติ้งเดินเข้าไปด้านใน สิ่งก่อสร้างของเมืองผีมีความแตกต่างกับประเทศจีนในสมัยโบราณ เต็มไปด้วยสไตล์ตามแบบยุโรป โดยยังคงหลงเหลือรูปลักษณ์เดิมเอาไว้อยู่บ้าง แต่ ต่างก็ทรุดโทรมอย่างมาก ซึ่งเหลือเพียงแค่เศษซากที่แตกหัก

“ตอนนั้นนายพบเจอไม้เท้านั้นที่ไหน? ” หลินหยุนถามขึ้น

ปู่รองเติ้งชี้ไปยังด้านหน้า: “ตำแหน่งใจกลางของเมืองผี มีรูปปั้นรูปหนึ่ง ข้าได้หยิบไม้เท้าด้ามนั้น มาจากมือของรูปปั้น”

“ไม่ใช่ น่าจะเป็นไม้คฑา! ”

ถูกต้อง ที่อยู่ในมือของหญิงชราคือไม้เท้า ส่วนที่อยู่ในมือของรูปปั้นเทพเจ้า โดยทั่วไปคือไม้คฑา

“พาข้าไปหน่อย! ” หลินหยุนสีหน้าท่าทางเฉยชา

“ตกลง! ”

พูดตามจริงหลังจากที่มาถึงเมืองผีอีกครั้ง ความหวาดกลัวในจิตใจของปู่รองเติ้ง เหมือนกับว่าลดลงไปอย่างมากทีเดียว