จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 529

คฤหาสน์ประธานาธิบดีจีนในเมืองหลวง

หงซานเหอเข้ามาในคฤหาสน์ประธานาธิบดีจีนกลางดึก ด้วยอารมณ์ขุนหมองขับข้องใจ

ประธานาธิบดีจีนก็ยังไม่ได้นอนเลย ดูเหมือนว่ากำลังรอการมาถึงของหงซานเหอ

พอเดินเข้าประตูมา หงซานเหอก็ตะโกนพูดอย่างโมโหว่า “เจ้าเด็กนี่ มันทำเกินไปจริงๆ!”

“คราวนี้ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับโลกมนุษย์ มันหนักหนาสาหัสจริงๆ!”

“อีกทั้ง เขาก็ช่างโหดเหี้ยมเสียจริง! ทั้งตระกูลส้ง หนำซ้ำยังรวมถึงคนที่อยู่ภายในสามชั่วอายุคน ล้วนตายจนหมดเกลี้ยงเลย”

“ไม่รู้จริงๆเลยว่าเจ้าเด็กนั่นใช้วิธีอะไร ถึงได้เฉียบขาดขนาดนี้!”

“ตอนนี้ ทุกคนต่างก็พูดลือกันไปว่า สวรรค์สำแดงฤทธิ์เดช ทัณฑ์สวรรค์ลงมาจุติ!”

“คาดว่าพรุ่งนี้คนของสี่ตระกูลใหญ่ ก็จะต้องมาพร้อมกันที่นี่ เรียกร้องให้จับเจ้าเด็กนั่นมารับโทษอย่างแน่นอน”

หงซานเหอพูดอยู่คนเดียวตั้งครึ่งค่อนวัน ก็ยังไม่เห็นว่าประธานาธิบดีแสดงความเห็นอะไรออกมาเลย

จึงรู้สึกร้อนรน “ท่านประธานาธิบดีครับ ท่านควรจะพูดอะไรบ้างนะ! เจ้าเด็กคนนี้ไม่เกรงกลัวกฎหมายขนาดนี้ ท่านก็มีส่วนทำให้เขาเป็นแบบนี้ด้วย”

ประธานาธิบดีสีหน้าเรียบเฉย พูดอย่างเรียบๆว่า “เจ้าหง คุณชักจะล้ำเส้นมากไปแล้ว”

หงซานเหอหยุดชะงัก ไม่พูดต่ออีก มองไปยังประธานาธิบดีด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก “คุณก็ควรจะพูดบ้างนะว่าคราวนี้ควรจะทำยังไงต่อไป?”

ท่าทีของประธานาธิบดีก็ยังคงเหมือนกับว่าต่อให้ภูเขาไท่ซานพังลงต่อหน้าสีหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงเช่นเดิม ราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่สามารถทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นได้เลย

“คราวนี้เขาก่อเรื่องค่อนข้างใหญ่โตไปจริงๆ!”

หงซานเหอคงพูดอย่างตกตะลึงว่า “ค่อนข้างใหญ่เหรอ? ด้วยความเร็วการกระจายข่าวในสมัยนี้ รับรองว่าพรุ่งนี้คนจีนทั่วทั้งประเทศก็ต้องรู้กันหมดแล้ว”

“ถึงเวลาทุกคนก็ต่างก็พูดลือกันไปว่า ทัณฑ์สวรรค์ลงมาจุติ!”

“ขนาดนี้มันแค่ค่อนข้างใหญ่โตไปหน่อยเหรอ?”

ประธานาธิบดีมองดูหงซานเหอ แล้วถามอย่างเรียบๆว่า “รู้แล้วยังไงล่ะ?”

“แล้วคุณจะเชื่อไหมล่ะ?”

หงซานเหอหยุดชะงัก พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่เชื่อ!”

ก็เป็นความจริงที่ว่า สมัยนี้สังคมออนไลน์มีทั้งเรื่องจริงๆเท็จๆ เท็จจริงๆ สิ่งที่มองเห็นด้วยตาตัวเองก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริงเลย มิหนำซ้ำยังเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอภินิหารเทวดาฟ้าดินเช่นนี้อีกด้วย

โดยทั่วไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เห็นด้วยตาตัวเองละก็ คนส่วนใหญ่ก็มักไม่ค่อยเชื่ออยู่แล้ว

หงซานเหอพูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “ข่าวที่พูดซ้ำกันทุกวันก็จะกลายเป็นข่าวจริงไปก็ได้ ถ้าคนจีนทั้งประเทศต่างก็พูดขยายเรื่องนี้ต่อไป ก็จะทำให้เกิดความแตกตื่นหวาดกลัวขึ้นอย่างแน่นอน”

“คำพูดคนช่างน่ากลัวจริงๆ! โดยเฉพาะพวกสื่อทั้งหลาย”

ประธานาธิบดีจีนพูดว่า “ต้นเหตุพวกนี้มันสมควรที่จะต้องคิดไตร่ตรองให้ดี ฉันได้สั่งการให้กรมประชาสัมพันธ์ไปกำชับสื่อพวกนั้นแล้ว ให้พวกเขาอย่าเพิ่งเสนอข่าวออกมา”

“สำหรับคนอื่นนั้น ก็ปล่อยให้พวกเขาแสดงความคิดเห็นไปเถอะ นานาจิตตัง ต่างคนต่างต่างจิตใจ ก็แล้วแต่พวกเขาจะคิดก็แล้วกัน”

สีหน้าหงซานเหอก็ยังคงกังวล “ต่อให้หลีกเลี่ยงการพูดถึงผลกระทบที่อาจจะเกิดขึ้นก็ตาม แต่ว่าสี่ตระกูลใหญ่ทางนั้น จะต้องไม่ยอมยุติเรื่องง่ายๆอย่างนี้หรอก”

“พรุ่งนี้เช้าตรู่ ฉันคาดเดาว่าพวกเขาจะต้องรวมหัวกันเข้ามา บีบให้พวกเราจัดการกับเจ้าเด็กนั่นให้ได้!”

ประธานาธิบดีจีนยิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้าลึกลับ “คุณก็ไม่น่าไปดูถูกหวางจิงหลงพวกเขาไปเลย พรุ่งนี้ พวกเขาจะไม่ยอมออกหน้า อีกทั้งนอกจากพวกเขาไม่มาหาฉันแล้ว ยังพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่พบหน้าฉันด้วยซ้ำไป”

“พวกเขาจะแอบอยู่ที่ลับ คอยสังเกตดูอย่างเงียบๆว่า พวกเราจะจัดการยังไง”

“สไนเปอร์ที่เปิดเผยตัวตนอยู่แนวหน้า ย่อมสู้พลังอำนาจยิ่งใหญ่ที่แอบซ่อนอยู่เบื้องหลังไม่ได้”

หงซานเหอไม่ค่อยเชื่อนัก “ฉันไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ฉันรู้สึกว่าหวางจิงหลงพวกเขาคงไม่ยอมปล่อยโอกาสที่ดีๆแบบนี้ไปอย่างแน่นอน!”

“ตระกูลหวาง ตั้งหน้าตั้งตาคิดจะเอาชีวิตไอ้เด็กน้อยนั่นอยู่แล้ว!”

“อีกอย่าง ต่อให้เป็นไปอย่างที่คุณพูดก็ตาม พวกเขาได้แต่แอบมองพวกเราอยู่ที่ลับตา พวกเราก็จำเป็นจะต้องทำอะไรสักอย่างกับไอ้เด็กนั่น เพื่อชี้แจงอธิบายต่อคนทั้งใต้หล้าด้วย”

“อย่างน้อย คนที่รู้ความจริงเรื่องนี้ ก็ยังมีจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว”

ประธานาธิบดีจีนนวดขมับ รู้สึกลำบากใจ “ใช่สิ คงต้องหาวิธีที่จะควบคุมเจ้าเด็กนั้นให้ได้ ไม่เช่นนั้นแล้ว เขาก็จะยิ่งเหิมเกริมไม่เกรงกลัวกฎหมายมากขึ้น”

หงซานเหอพูดด้วยสีหน้าสงสัยว่า “จะควบคุมยังไงเหรอ? เขาจะเชื่อฟังไหม?”

ประธานาธิบดีเดินไปเดินมาในห้องสักครู่ แล้วหันหน้ากลับมา มองดูหงซานเหอแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านั้นหัวหน้ากองกำลังพิเศษมังกรฟ้า ยิ่งตงไหลกลับมาแล้ว เขาได้ไปเจอกับเจ้าเด็กนั่นที่ฝั่งทะเลตะวันตก แล้วยังเชิญชวนให้เจ้าเด็กนั่นมารับตำแหน่งครูฝึกกองกำลังพิเศษมังกรฟ้าอีกด้วย”

“ฉันรู้สึกว่าความคิดนี้ก็ไม่เลวเลย”