จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 532

ตามความคิดเห็นของท่านจ้าวแล้ว ในเมื่อหลินหยุนรู้ฐานะของหงซานเหอแล้ว ต่อให้เขาเป็นถึงปรมาจารย์นักบู๊ก็ตาม เขาก็คงต้องแสดงความเคารพต่อหงซานเหอมอย่างแน่นอน

แต่ว่า หลินหยุนตอบรับด้วยเสียงเรียบๆ แล้วพูดว่า “ที่แท้ก็คือนายพลหงนี่เอง เสียมารยาทแล้ว!”

ท่าทีที่แสดงออกของหลินหยุนในสายตาของหงซานเหอนั้น มองว่าเป็นอาการที่ทำเพื่อขอไปทีเท่านั้น แต่ว่า ความหยิ่งยโสของหลินหยุน เขาก็เคยได้สัมผัสมาแล้ว

ดังนั้น จึงไม่ใช่เป็นเรื่องน่าแปลกใจอะไร

ตอนนี้ หงซานเหอคิดแต่เพียงว่ารีบเจรจาตกลงกับหลินหยุนให้เร็วที่สุด จากนั้นจะได้รีบออกจากที่นี่ไปเสียที เขารู้สึกว่าเห็นหน้าหลินหยุนทีไร ก็จะบันดาลโทสะขึ้นมาทุกครั้งไป

“เจ้าเด็กน้อย คุณควรจะขอบคุณประธานาธิบดีอย่างจริงจังด้วย เขาตกลงเงื่อนไขที่ไร้เหตุผลของคุณแล้ว” หงซานเหอพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

หลินหยุนมองดูเขาแวบเดียว แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ความจริงแล้ว คนที่ควรจะขอบคุณ น่าจะเป็นเขามากกว่า”

“บังอาจ!” หงซานเหอตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ “ประธานาธิบดีเป็นผู้นำของคนจีนทั้งแผ่นดิน แกจะพูดมาลบหลู่อย่างนี้ไม่ได้”

หลินหยุนไม่พูดอะไรอีก อันที่จริงเขาก็ไม่ได้พูดผิด ความจริงแล้วประธานาธิบดีต่างหาก ควรจะเป็นคนที่ต้องพูดขอบคุณ

เพราะว่า เป็นถึงระดับมหากษัตริย์ชางฉอง ยอมลดตัวลงมารับใช้ชาติในโลกมนุษย์ มันช่างเป็นเกียรติอย่างสูงสำหรับคนในชาตินั้นอย่างแท้จริง

อีกทั้ง ผลประโยชน์ที่หลินหยุนจะนำมาสู่ทางการรัฐบาลจีนนั้น มากมายเสียจนไม่มีทางที่ทุกคนจะนึกออกได้เลย

เมื่อเห็นหลินหยุนไม่พูดจา สีหน้าของหงซานเหอจึงค่อยๆผ่อนคลายลง “ถึงแม้ว่าประธานาธิบดีจะตกลงเงื่อนไขของคุณแล้วก็ตาม แต่ว่า ประธานาธิบดีก็ยังมีเงื่อนไขอีกหนึ่งข้อ”

“เงื่อนไขอะไรเหรอ?” หลินหยุนถาม

หงซานเหอมองดูหลินหยุนแล้วพูดว่า “ต่อไปนี้ขอให้คุณอยู่ภายใต้กฎหมายของประเทศจีนอย่างเคร่งครัดด้วย”

หลินหยุนคิดๆแล้วก็พูดว่า “อันนี้ไม่มีปัญหา ขอเพียงแต่คนอื่นไม่มารุกรานฉัน ฉันก็ย่อมไม่ไปทำเรื่องที่ผิดต่อกฎหมายของประเทศจีนอย่างแน่นอน”

“ต่อให้คนอื่นมารุกรานคุณ คุณก็ไม่สามารถทำเรื่องที่ผิดต่อกฎหมายของประเทศจีนเหมือนกัน!” หงซานเหอตะโกนพูดเสียงดัง

หลินหยุนไม่สะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว พูดอย่างเรียบๆว่า “นั่นมันก็ไม่แน่เสมอไป”

“แก........” หงซานเหอก็ถูกยอกย้อนจนพูดไม่ออกอีกครั้งหนึ่ง

“เอาเถอะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย คุณไปเตรียมตัวหน่อย ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็ตามฉันไปที่เมืองหลวงสักครั้งหนึ่ง”

หลินหยุนมองดูหงซานเหอแล้วย้อนถามว่า “ไปเมืองหลวงเหรอ? ไหนบอกว่าไม่จำกัดอิสรภาพของฉันไงล่ะ?”

หงซานเหอพูดว่า “งั้นคุณก็ต้องไปลงชื่อเข้ารับตำแหน่ง ทำเป็นพิธีไงล่ะ!”

“ไม่งั้น จะรับรองได้ยังไงว่าคุณเป็นคนของทางการรัฐบาลจีนล่ะ!”

“ก็ได้ หลังจากสามวันแล้ว ฉันจะไปหาคุณที่เมืองหลวงก็แล้วกัน” หลินหยุนรู้สึกว่า ข้อเรียกร้องของหงซานเหอนี้ก็ไม่มากจนเกินไป ในเมื่อตอบตกลงจะเข้าร่วมมือกับทางการรัฐบาลแล้ว ก็จะต้องไปลงชื่อรับตำแหน่งตามระเบียบ ไม่เช่นนั้นแล้ว ทางด้านสี่ตระกูลใหญ่นั้น ก็จะไม่ยอมรับเช่นกัน

อีกอย่าง หลินหยุนในฐานะพลเมืองของประเทศจีนแล้ว เมื่อชาติก่อนก็ไม่เคยได้ทำอะไรให้กับประเทศจีนเลย มาเกิดใหม่คราวนี้ ก็สมควรที่จะทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนแผ่นดินเกิดที่เลี้ยงเขามาจนเติบใหญ่เสียบ้าง

“นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของฉัน” หงซานเหอพูด

ทั้งสองคนก็แลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กัน

“ฉันจะรอคุณอยู่ที่เมืองหลวง” หงซานเหอมองไปยังหลินหยุน แล้วหันหลังจากไป

เดิมทีหลินหยุนได้เตรียมตัวพร้อมรบอย่างเต็มที่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจะกลับตาลปัตรเช่นนี้

“ที่จะไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือ ประธานาธิบดีจีนคนปัจจุบันนี้ เป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

เขาประหารตระกูลส้งเก้าชั่วโคตรไป ส่วนประธานาธิบดีจีนก็ยังสามารถที่จะทนแรงกดดันจากสี่ตระกูลใหญ่ได้ แล้วยังชักจูงให้เขาเข้ามาเป็นพวก อีกทั้งยังเสนอเงื่อนไขที่ดีขนาดนั้นให้อีกด้วย

สายตาของประธานาธิบดีคนนี้ ไม่ใช่เป็นการมองการณ์ไกลแบบธรรมดาแล้ว

หลินหยุนมีความรู้สึกที่ดีต่อประธานาธิบดีคนนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

ต้องรู้อย่างหนึ่งว่าประธานาธิบดีไม่มีทางที่จะรู้ล่วงหน้ามาก่อน และก็ไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของหลินหยุนอีกด้วย สิ่งที่เขาทำทุกอย่างนี้ ก็อาศัยการตัดสินใจของตัวเขาเองทั้งนั้น

ส่วนการชักชวนหลินหยุนให้เข้ามาเป็นพวกนั้น เป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

หลังจากที่หงซานเหอจากไป สองชั่วโมงต่อมา ฉินหลันก็มาถึงเชิงเขาทะเลสาบเยว่หยาอย่างทุลักทุเล

แต่ว่า ค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์ของทะเลสาบเยว่หยา ทำให้เธอเข้าไปไม่ได้

“คุณรีบตามฉันมาเลยนะ!”

ฉินหลันเดินนำหน้าไป แต่ว่าเมื่อมาถึงหน้าประตูทางออก กลับไม่เห็นว่าหลินหยุนขยับตัวอะไรเลย จึงหันหลังไปมอง พบว่าหลินหยุนยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน ใบหน้ายังคงแสดงท่าทีที่ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มเช่นเดิม

“ไปสิ!”

ฉินหลันพูดเร่ง

“ถ้าหากคนของทางการรัฐบาลจีนไหวตัวทันก่อนละก็ พวกเราคิดจะหนีก็หนีไม่ทันแล้ว”

หลินหยุนไม่อยากจะล้อเธอเล่นอีก พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คนของทางการรัฐบาลจีนเมื่อสองชั่วโมงก่อนก็ได้มาถึงแล้ว”

“อะไรนะ!” ฉินหลันสีหน้าตกตะลึง “พวกเขามาแล้วเหรอ? คุณไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม?”

“งั้นแล้วทำไมคุณไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?” ฉินหลันมองดูหลินหยุน สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

หลินหยุนพูดว่า “ฉันได้เจรจาเงื่อนไขกับพวกเขาเรียบร้อยแล้ว เรื่องของตระกูลส้ง พวกเขาจะจัดการแก้ปัญหาให้ฉันเอง ดังนั้นพวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว”

ฉินหลันสีหน้าดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “จริงหรือเปล่าเนี่ย? ทางการรัฐบาลจีนจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องของตระกูลส้งจริงเหรอ? ทำไมมันฟังดูแล้วรู้สึกว่าเหมือนเป็นนิทานหลอกเด็กเลย!”

หลินหยุนยักไหล่ “ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ แต่ว่าคุณก็ลองรอดูอีกสักระยะหนึ่ง ดูว่าทางการรัฐบาลจีนจะส่งคนมาจับฉันหรือไม่ ถ้าไม่มีคนมาจับฉัน ก็พิสูจน์ได้ว่าคำพูดของฉันเป็นจริงทุกอย่างใช่ไหมล่ะ?”

ฉินหลันพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “หลินหยุน ฉันจะเตือนคุณอย่างซีเรียสเลยนะ คราวนี้มันเป็นเรื่องใหญ่โตมากจริงๆ ถ้าคุณคิดว่าไม่อยากจะทำให้พวกเราเดือดร้อน ดังนั้นจึงแต่งเรื่องขึ้นมาโกหกฉัน ตอนนี้คุณพูดความจริงออกมาดีกว่า ฉันก็จะไม่ถือโทษโกรธคุณเลย”

“เมื่อไหร่ที่คุณถูกทางการรัฐบาลจีนจับได้ นั่นก็หมายถึงทุกอย่างจบเห่กันหมดจริงๆ”ใบหน้าที่สะสวยของฉินหลัน เต็มไปด้วยความกังวลใจ

หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ใจว่า “พี่ฉินหลันครับ ที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ”

“คุณกลับไปบอกผู้อำนวยการนะว่า ความหวังดีของเธอฉันรับด้วยใจ แต่ว่าเรื่องราวทุกอย่างได้ถูกแก้ไขจนหมดแล้ว ขอให้เธออย่าได้กังวลใจไปอีกเลย”

มองดูหลินหยุนไม่เหมือนกำลังพูดโกหก ฉินหลันจึงพูดด้วยเสียงเข้มว่า “ก็ได้ ฉันก็ลองเชื่อคุณสักครั้งหนึ่ง”

“ตอนนี้ฉันจะกลับไปบอกผู้อำนวยการ แต่ว่าถ้าฉันพบว่าคุณกล้าหลอกฉันละก็ ฮึ่ม ต่อไปนี้ฉันจะไม่สนใจคุณอีกเลย!”