จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 540

“เฮิง เจ้าเด็กคนนี้ เห็นเขาท่าทางจริงจังแบบนี้ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นพวกชั่วช้าที่ชอบฉวยโอกาสคนอื่น!”

“สาวน้อย เธออย่าไปตอบตกลงเขาเด็ดขาด หมอใกล้จะมาถึงแล้ว เธอรออีกสักพักก็ได้!”

“ใช่แล้ว อย่าไปหลงกลเขาเด็ดขาด ฉันว่าเขามันเป็นพวกหลอกลวง เขาไม่มีทางรักษาโรคของปู่เธอได้หรอก เธออย่าไปหลงกลอุบายของเขาเป็นอันขาด!”

คนรอบๆต่างก็เริ่มพูดคุยกันขึ้นมา สายตาที่จ้องมองหลินหยุนเต็มไปด้วยความดูถูก

แต่ว่า ในหมู่คนพวกนี้ก็มีผู้ชายหลายคน จ้องมองใบหน้าที่งดงามของเด็กสาว แล้วแอบกลืนน้ำลาย

ตอนนี้หมอก็ยังมาไม่ถึง เด็กสาวร้อนรนเป็นอย่างมาก

“พี่ชาย พี่ช่วยคุณปู่ของหนูทีเถอะ? ขอร้องพี่ล่ะ” เด็กสาวหวังว่าหลินหยุนจะเห็นใจ

แอร์โฮสเตสที่อยู่ข้างๆก็ช่วยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้โดยสารท่านนี้ การช่วยชีวิตคน เป็นบุญวาสนาอันใหญ่หลวง คุณก็ยอมลงมือ ช่วยเหลือชายชราคนนี้เถอะ!”

สุดท้ายหลินหยุนก็ใจอ่อน หันไปมองแอร์โฮสเตสแล้วพูดว่า “พวกคุณมีเข็มเงินเก็บไว้ไหม? หรือจะเป็นเข็มอย่างอื่นก็ได้!”

“มีมี ฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้!” แอร์โฮสเตสก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วกลับมาพร้อมกับกล่องเข็มเย็บผ้า

“เข็มแบบนี้ใช้ได้ไหม?” แอร์โฮสเตสถามด้วยความรีบร้อน

“ใช้ได้” หลินหยุนไม่ได้มองด้วยซ้ำ ความจริงตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องใช้เข็มเงินแล้ว แค่ใช้พลังทิพย์สกัดจุด ก็ได้ผลลัพธ์ระดับเดียวกันกับการฝังเข็ม

แต่ว่า เพื่อป้องกันไม่ให้คนปกติแตกตื่น หลินหยุนจึงยังจำเป็นต้องพึ่งความช่วยเหลือจากเข็มเงิน

แบบนี้หลังจากที่ทุกคนได้เห็น ก็จะยอมรับได้ง่ายกว่า

หลินหยุนหนีบเข็มทั้งสามเล่มไว้ตรงมือ มาอยู่ตรงหน้าของชายชรา จากนั้นก็ฝังเข็มทั้งสามจุดไว้ตามร่างของชายชรา

เข็มแรกฝังที่หัว เข็มที่สองฝังที่คอ เข็มที่สามฝังตรงหัวใจ

“รอสักพักเขาก็ฟื้นแล้ว” หลินหยุนพูดด้วยเสียงเรียบๆ แล้วกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง

คนรอบๆเริ่มพูดคุยเบาๆ “แบบนี้จะได้ผลเหรอ?”

“ทำไมรู้สึกเหมือนกับเป็นวิธีหลอกลวงของพวกสิบแปดมงกุฎเลยล่ะ!”

“วิชาฝังเข็มของหมอจีนฉันเคยได้ยินมาก่อน แต่ว่าฉันไม่เคยได้ยินการใช้เข็มเย็บผ้าในการฝังเข็มมาก่อน”

แม้แต่แอร์โฮสเตสกับเด็กสาวคนนั้นก็ทำหน้าสงสัย จ้องมองชายชราคนนั้น ไม่รู้ว่าวิธีของหลินหยุนจะได้ผลหรือเปล่า

“ถอยไป ถอยไป!”

เวลานี้เอง ก็มีเสียงที่แฝงความเย่อหยิ่งของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง

ตำรวจอากาศคนนั้นเคลียร์ทางให้เขา พาเขาออกมาจากที่นั่งธรรมดามายังที่นั่งชั้นหนึ่ง

“คนป่วยอยู่ไหน?”

คนคนนี้เป็นคนจีน ใส่สูทสีเทา สวมแว่นขอบทอง รูปร่างผอมสูง ชายชราที่มีอายุประมาณห้าสิบกว่าๆ

เขาไม่สนใจใคร ราวกับเป็นคนเย่อหยิ่งที่มีมาตั้งแต่กำเนิด

โดยเฉพาะแววตาที่มองคนด้วยความดูถูก ทำให้คนรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก

“หมอมาแล้ว ใครเป็นคนป่วย!” ตำรวจอากาศถามด้วยเสียงจริงจัง

“คนป่วยอยู่นี่!” แอร์โฮสเตสชี้ไปที่ชายชราแล้วพูดออกมาว่า “เมื่อกี้ผู้โดยสารท่านนี้ได้ทำการรักษาเบื้องต้นแล้ว รบกวนคุณหมอมาดูหน่อย”

เด็กสาวเองก็ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับหมอจากสหรัฐอเมริกาคนนั้น

“คุณหมอ ขอร้องล่ะช่วยคุณปู่ของหนูด้วย!”

เวลานี้ ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่สนใจหลินหยุนแล้ว

แน่นอนว่า การรักษาเมื่อกี้ของหลินหยุน ก็โดนเมินเช่นเดียวกัน

เห็นได้ชัดว่า ทุกคนต่างก็คิดว่าวิธีรักษาของหลินหยุนไม่ได้ผลแม้แต่น้อย

หมอจากสหรัฐอเมริกาคนนั้นมองเข็มเย็บผ้าที่ฝั่งอยู่ตรงหัวของชายชราคนนั้น แล้วร้องตะโกนด้วยเสียงเย็นชาว่า “หมอโง่ รักษาผิดวิธีแล้ว!”

“นี่เป็นฝีมือของใคร!”