จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 546

“ย้าก!”

อีหลิงส่งเสียงร้องออกมา รีบเก็บมือของตัวเอง

“นายจะทำอะไรน่ะ!” อีหลิงหน้าแดง จ้องมองคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า รู้สึกโมโหเล็กน้อย

“โอ้ คุณหนูผู้งดงาม ทำไมท่านถึงต้องปฏิเสธการทักทายที่อบอุ่นที่สุดของข้าด้วย การที่ท่านทำแบบนี้ ทำให้ใจของข้าเจ็บปวดยิ่งนัก ก็เหมือนกับมีหอกยาว แทงมาที่ตรงนี้” คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าเอามือกุมหัวใจตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หลินหยุนทนดูไม่ไหวแล้ว เจ้าหมอนี้ จะต้องจบสาขาการแสดงมาอย่างแน่นอน

“อย่าไปสนใจเขา สมองของเจ้านี้ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ ฉันขอคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวสักพัก”

พอพูดจบ หลินหยุนก็ดึงคอเสื้อของคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า แล้วพามาที่กำแพงที่ไม่มีคนเดินผ่าน

หลินหยุนปล่อยคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าลง เจ้าหมอนี้ร้องเสียงดังออกมาทันที “ข้าขอประท้วง การกระทำของเจ้าเป็นสิ่งที่ไร้มารยาทมาก เจ้าไม่ควรปฏิบัติกับฝ่าบาทผู้สูงส่งแบบนี้!”

หลินหยุนจ้องมองเขา แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ฉันขอเตือนแก อย่าคิดจะแตะต้องเธอ ถ้าเกิดแกกล้าทำร้ายเธอ ฉันขอรับประกันว่าจะเผ่าร่างและวิญญาณของแกทิ้งซะ!”

“ทำร้าย?” คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าทำหน้าไม่เข้าใจ “โอ้ No!”

“ข้าจะไปทำร้ายหญิงสาวที่ทั้งน่ารักและงดงามแบบนี้ทำไมกัน? อีกอย่าง ในตอนที่ข้าเจอนางครั้งแรก ก็โดนลูกศรของกามเทพไปซะแล้ว”

“ข้ากล้าสาบานต่อเทพแห่งสว่างเฮงซวย ข้าตกหลงรักนางแล้ว รักแบบที่ไม่มีอะไรสามารถรักษาได้ และไม่มีอะไรที่จะหยุดความรู้สึกนี้ได้!”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะขอตามจีบนาง นางก็คือพระชายาในอนาคตของข้า ข้าจะขอแต่งกับนางแต่เพียงผู้เดียว!”

หลินหยุนตกใจกับความหน้าด้านของเจ้าหมอนี้

“ฉันไม่สนว่าสิ่งที่แกพูดเป็นความจริงหรือเท็จ เอาเป็นว่าฉันขอเตือนแก อย่าทำร้ายเธอ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

พอพูดจบ หลินหยุนก็เอารากปราณพรสวรรค์ชิ้นเล็กๆออกมาจากแหวนเก็บของ แล้วเอาให้กับคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า “ว่ามา ใช้ยังไง!”

เหตุผลที่คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าตามหาต้นแห่งชีวิต หลินหยุนไม่เข้าใจสักเท่าไหร่

แต่ฟังจากคำพูดของคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า หลินหยุนรู้สึกว่าบางทีต้นแห่งชีวิต อาจจะสามารถรักษาปัญหาที่ต้องดูดเลือดของหญิงสาวได้

อีกอย่าง เผ่าโลหิตที่หลินหยุนเจอในโลกแห่งเซียน ไม่จำเป็นต้องดูดเลือดเพื่อดำรงชีวิต แต่ว่า การบำเพ็ญของมนุษย์กับเผ่าโลหิตไม่เหมือนกัน ความแข็งแกร่งของพวกเขามาจากสายเลือดที่สืบทอดมาจากรุ่นก่อนๆ

ถ้าเกิดไม่สามารถแก้ไขปัญหาการกินของคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าได้ล่ะก็ เกรงว่าเร็วๆนี้จะต้องมีตำรวจของประเทศจีนไล่จับเขาอย่างแน่นอน

พอคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าเจอชิ้นส่วนของรากปราณพรสวรรค์ ก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น “ต้นแห่งชีวิต! ให้ข้างั้นเหรอ?”

“ขอชื่นชมต่อเทพแห่งสว่างเฮงซวย เจ้าเป็นคนดี เทพแห่งสว่างจะต้องปกป้องเจ้าอย่างแน่นอน!”

พอพูดจบ ก็แย่งชิ้นส่วนของรากปราณพรสวรรค์มาจากมือของหลินหยุน

คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าเอาชิ้นส่วนเล็กๆของรากปราณพรสวรรค์วางตรงหน้าอก ซ่อนไว้อย่างมิดชิด จากนั้นก็หันไปพูดกับหลินหยุนว่า “ตอนนี้ ขอให้เจ้าเฝ้าดูรอบๆ อย่าให้ใครมารบกวนข้า ขอร้องล่ะ!”

“ได้” หลินหยุนพยักหน้าตกลง

ไม่รู้ว่าคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าหิวจนเกินไป หรือว่ารีบร้อนที่จะใช้ต้นแห่งชีวิตรักษาความเจ็บปวดของตัวเอง

ทำการกลืนรากปราณพรสวรรค์ลงไปทันที

ใช่ ฟังไม่ผิด กลืนลงไป

ด้วยความเร็วที่มองเห็นผ่านทางสายตา ชิ้นส่วนของรากปราณพรสวรรค์ค่อยๆละลายอยู่ข้างใน

หลินหยุนได้วางค่ายกลหลบซ่อนไว้รอบๆ รับประกันว่าคนนอกมองไม่เห็นเขาอย่างแน่นอน ไม่งั้นเกรงว่าคนธรรมดาจะต้องตกใจอย่างแน่นอน

มองคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าแวบหนึ่ง เกรงว่าเขายังต้องใช้เวลาอีกสักพัก หลินหยุนกลับไปหาอีหลิง

พออีหลิงเห็นว่าจู่ๆคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าก็หายไป จึงแปลกใจเล็กน้อย แต่พอคิดถึงความสามารถของหลินหยุน ราวกับจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้ จึงรู้สึกชินกับมันสักแล้ว

“เขาเป็นอะไรเหรอ?”

“อีกสักพักก็คงดี” หลินหยุนพูด

“งั้นพวกเราจะหาทางเข้าไปก่อน หรือว่าจะรอเขาก่อน?” อีหลิงถาม

“รอเขาสักพักก็แล้วกัน!” ถ้าเกิดปล่อยคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าไว้ข้างนอกแบบนี้ หลินหยุนคงรู้สึกไม่สบายใจ