จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 547

หลินหยุนและอีหลิงยังคงถูกหยุดอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่ แต่คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า ยามทั้งสองคนกลับปล่อยให้เขาเดินเข้าไป

อีกอย่าง คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าเขาเองก็ไม่มีบัตรเข้าชมเหมือนกัน!

อีหลิงถามด้วยความสงสัยว่า “เขาเองก็ไม่มีบัตรเข้าชม ทำไมถึงเข้าไปได้ล่ะ?”

ยามมองหน้าของคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่ท่าทางสูงส่ง แล้วพูดว่า “เขาเป็นคนต่างชาติ มีปัญหาให้จัดการเยอะเกินไป ถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะต้องเรียกสถานทูตอะไรพวกนั้น ทางที่ดีหลีกเลี่ยงปัญหาจะดีกว่า ก็เลยปล่อยให้เขาเข้าไป!”

“นี่มันตรรกะบ้าบออะไรกันเนี่ย!” อีหลิงพูดด้วยความโมโห

เพราะกลัวว่าจะมีปัญหา จึงยอมปล่อยคนต่างชาติเข้าไปเป็นกรณีพิเศษงั้นเหรอ แกจะให้ชาวจีนยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!

แววตาของหลินหยุนเผยภาพกองศพเลือดเต็มภูเขา ยามที่เป็นแค่คนธรรมดา ตกใจจนเหงื่อแตกซีด จึงปล่อยไปตามเลย

“ถอยไป” หลินหยุนพูดด้วยเสียงเรียบๆ

“ครับ!” ทั้งสองรีบถอยห่างออกไป หลินหยุนพาอีหลิง เดินเข้าไปข้างใน

หลังจากที่หลินหยุนเข้าไปข้างใน ยามทั้งสองถึงได้สติกลับมา

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น!”

“ทำไมจู่ๆฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนได้ตกนรกลงไปเลยล่ะ ภาพนั้น ช่างน่ากลัวจริงๆ!”

ยามทั้งสองคนต่างก็รู้สึกสั่นกลัว แต่ก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลินหยุนและอีหลิง หลังจากที่เข้าไปยังข้างในประตูหอประชุม ก็เจอกับคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่เข้ามารออยู่ก่อนแล้ว

“เฮ้ พวกเจ้าเพิ่งเข้ามาเหรอ?” คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า พูดภาษาจีนชัดถ้อยชัดคำ ในน้ำเสียงของเขา แฝงความเยาะเย้ยอยู่เล็กน้อย

หลินหยุนไม่ได้สนใจเขา

เจ้าหมอนี้หัวเราะฮิๆ แล้วเดินไปข้างๆอีหลิง พูดด้วยใบหน้าภูมิใจว่า “คุณหนูผู้งดงามและสูงศักดิ์ ท่านไม่ควรเดินมาพร้อมกับเขาเลย ถ้าเกิดท่านเดินมาพร้อมกับข้าฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าแล้วล่ะก็ ยามสองคนนั้นคงปล่อยให้ท่านเข้ามาแล้ว

อีหลิงยิ้มเฮะๆให้กับเขา

“ต่อให้โดนห้ามเอาไว้ ฉันก็ชอบอยู่กับพี่หลินหยุนมากกว่า”

จู่ๆคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าก็ทำหน้าเจ็บปวด “ให้ตายเถอะ!กลับมีคนขโมยหัวใจของท่านไปก่อนแล้วเหรอเนี่ย เขาเป็นใครกัน ข้าต้องการท้าสู้กับเขา!”

“ฉันเอง แกต้องการท้าสู้กับฉันงั้นเหรอ?” หลินหยุนมองเขาแวบหนึ่ง

จู่ๆคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าก็เศร้าหมอง “โอ้ ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!”

“จริงสิ ข้ารู้สึกได้ว่าที่นี่มีออร่าที่แข็งแกร่งอยู่มาก น่าจะเป็นนักบู๊จากทิศตะวันออกที่พวกเจ้าพูดถึงสินะ”

จู่ๆคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าก็เปลี่ยนเรื่อง

หลินหยุนสัมผัสได้ตั้งแต่แรกแล้ว คนที่อยู่ในสนาม กลับเป็นนักบู๊สักส่วนใหญ่

ถึงแม้ส่วนใหญ่จะมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับแดนพรแสวง แต่ก็มีแดนพรสวรรค์อยู่มากเช่นกัน แม้แต่ระดับปรมาจารย์ ก็มีอยู่หลายคน

จู่ๆหลินหยุนก็นึกเรื่องขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง “เจียงหนาน!”

“ฮ่าๆ นึกไม่ถึงเลยว่า พวกแกจะกล้ามา!” เวลานี้เอง ก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก ดังมาจากด้านข้าง

ฟังจากเสียงนี้ ก็รู้เลยว่าเป็นลู่หนันสุนที่เจอในเกาะดอกพีชเมื่อวาน

หลินหยุนและอีหลิงหันหน้า จ้องมองลู่หนันสุนและซิงจื่อเย่ในชุดแดงที่กำลังเดินเข้ามา

อีหลิงพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ที่นี่เป็นงานอะไรกันแน่?”

ลู่หนันสุนหัวเราะด้วยเสียงแปลกประหลาด ซิงจื่อเย่เงยหน้ามองด้วยสีหน้าดูถูกแล้วส่งเสียงเฮิงออกมาด้วยความเย็นชา ใบหน้านั้นดูหยิ่งยโสถึงขั้นสุด เหมือนกับกำลังจ้องดูมดอยู่

“ยินดีต้อนรับสู่งานประลองยุทธ!”