จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 548

อีหลิงจ้องมองคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่พูดพล่อยไม่หยุด แล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่นว่า “ฉันดีอย่างที่นายว่ามาจริงๆงั้นเหรอ? ทำไมแม้แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลย”

“ดูเหมือนว่า ฉันคงต้องทบทวนตัวเองใหม่สักแล้วมั้ง”

คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าลุกขึ้นมา ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เขากลับมาแสดงสีหน้าสูงส่งเหมือนเดิม

“นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ Toba Ertai เคยกล่าวเอาไว้ว่า ทุกคนมองเห็นแค่จุดเด่นและจุดด้อยของผู้อื่น แต่กลับมองไม่เห็นตัวเอง”

“คำพูดนี้มีความหมายเดียวกันกับกวีนิพนธ์โบราณหนึ่งของจีน ไม่รู้จักหน้าตาที่แท้จริงของเขาหลูซาน , เพียงเพราะตัวเองก็อยู่ในขุนเขานี้”

ครั้งนี้ แม้แต่หลินหยุนก็ต้องแปลกใจ

ไอ้เจ้านี้รู้จักบทกวีด้วยเหรอ!

อีหลิงเองก็จ้องมองคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าด้วยความแปลกใจ เธอรู้สึกว่าต้องมองหนุ่มตะวันตกแปลกๆคนนี้ใหม่สักแล้ว

และพวกผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า ถูกดึงดูดเพราะบทกวีที่เขาพูดออกมาตั้งนานแล้ว กำลังหยิบมือถือขึ้นมา แชะๆๆๆถ่ายรูปของคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า

ปรากฏว่าคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าหันกลับไปเห็นเข้าพอดี ไอ้หมอนี้ยังโพสต์ท่าให้ถ่ายอีกด้วย

พวกที่มาเข้าร่วมงานประลองยุทธ กำลังเข้าสู่สนาม มีอยู่หลายร้อยคน

เพียงแต่ว่า คนพวกนี้ส่วนใหญ่ล้วนไม่ใช่นักบู๊ เป็นไปได้ว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับคนจากโลกบู๊ มาที่นี่เพื่อชมงานเจียงหนาน

ยังไงซะ ตามกฎที่ระบุไว้ในโลกบู๊ ต่อให้จะเป็นลูกหลานของตระกูลใหญ่บู๊ ก็ไม่แน่ว่าทุกคนจะสามารถเป็นนักบู๊ได้

ตามข้อกำหนดขั้นต่ำของการเป็นผู้ฝึกบู๊พวกนั้น ทุกคนที่มีเกณฑ์ถึงนักบู๊ ในสายตาของผู้ฝึกบู๊ล้วนเป็นอัจฉริยะกันทั้งนั้น

เหล่าลูกหลานของตระกูลใหญ่ที่ไม่สามารถเป็นผู้ฝึกบู๊ได้ล่ะจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? พวกเขามีทางเลือกแค่ต้องไปโลกมนุษย์เพื่อหาเงิน ได้แต่หวังว่าลูกหลานของตัวเอง จะสามารถกลายเป็นผู้ฝึกบู๊ได้ในสักวัน

ก็เหมือนกับพ่อตาของหลินหยุนเซี่ยเจี้ยนโก๋ เพราะว่าไม่สามารถเป็นผู้ฝึกบู๊ได้ จึงโดนตระกูลเซี่ยจากตระกูลใหญ่การแพทย์ขับไล่ออกมา

ทั้งชีวิตนี้คิดแต่เรื่องหาทางกลับไปยังตระกูลเซี่ย

ดังนั้น งานประลองยุทธกลับมีคนธรรมดามากกว่านักบู๊ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

คนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มีคนบางกลุ่มเริ่มพูดคุยกันขึ้นมา

“ได้ยินไหม? งานประลองยุทธในครั้งนี้ ของรางวัลที่ตระกูลโล่เอาออกมาเดิมพัน กลับเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง!”

“ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว ของรางวัลในครั้งนี้ของตระกูลโล่ เป็นลูกสาวของเจ้าบ้านโล่ นางเป็นหญิงสาวที่งดงามมาก!”

“ใครที่สามารถคว้าถ้วยรางวัลของงานประลองยุทธในครั้งนี้ ก็จะสามารถเข้าไปยังตระกูลโล่ แล้วได้สาวงามมาครอบครอง”

“ตระกูลโล่เป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของโลกบู๊เจียงหนาน ทุกครั้งผู้ที่เป็นเจ้าภาพของงานประลองยุทธล้วนเป็นเจ้าบ้านโล่ ของสะสมในตระกูลโล่ไม่ใช่สิ่งพวกเราจะจินตนาการได้ ถ้าเกิดใครโชคดีได้เข้าไปยังตระกูลโล่ แล้วได้รับความช่วยเหลือจากตำราวิชาของตระกูลโล่ ก็จะเหมือนกับเสือติดปีก!”

“อย่าคิดเลย ทางด้านนั้นยังมีผู้อาวุโสอยู่มากมายเลยนะ? ถ้วยรางวัลจะต้องเป็นของพวกเขาอย่างแน่นอน” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยเสียงท้อแท้

“นั่นสินะ พวกเจ้าว่างานประลองยุทธในครั้งนี้ บรรพบุรุษของตระกูลโล่จะออกมาจากการบำเพ็ญไหม?”

“น่าจะไม่ โล่อู๋จี๋เป็นคนระดับไหนกัน ยิ่งใหญ่กว่าเทพสงครามเจียงร่อโจ๋ที่อยู่ในเมืองหลวงอีก มีชื่อเสียงระดับเดียวกับเทพกระบี่เยนหนานเทียน ได้ฉายาว่าเทพแห่งทวน เขาน่าจะปิดตัวเพื่อบำเพ็ญให้ถึงแดนในตำนานนั้น คงจะไม่สนใจงานแบบนี้หรอก”

“พูดอีกก็ถูกอีก สามสิบปีก่อนได้ยินมาว่าโล่อู๋จี๋เป็นถึงปรมาจารย์ระดับแถวหน้า ตอนนี้ปิดตัวบำเพ็ญมาสามสิบปีแล้ว เกรงว่าความแข็งแกร่งคงเข้าไปยังแดนตำนานนั้นแล้ว”

คำพูดของคนพวกนี้ ล้วนไปถึงหูของหลินหยุน

“ตระกูลโล่ เทพแห่งทวนโล่อู๋จี๋!”

“ดูเหมือนว่า โลกบู๊เจียงหนาน ยังมีคนมีฝีมืออยู่”

“แต่ว่า กลับใช้ลูกสาวตัวเองเป็นเหยื่อล่อ เพื่อล่อคนเข้ามายังตระกูลโล่ วิธีแบบนี้ช่างเป็นวิธีที่ไร้ยางอายซะจริง!”