จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 55

บทที่ 54 ฉันเชื่อ

ในบรรดาแขกที่อันซื่อเอินเชิญมา หวางชิ่งเซิงถือว่าเป็นแขกที่มีฐานะสูงสุด

อีกทั้งยังเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงของหลินโจวอีกด้วย อันซื่อเอินไม่กล้าที่จะล่วงเกินเขาแน่นอน

สำหรับเพื่อนๆ อันซินอย่างหลินหยุน ในสายตาของเขา ก็เป็นแค่เด็กที่ยังไม่โตก็เท่านั้น

เพราะฉะนั้น ความจริงเป็นอย่างไร ใครถูกใครผิด สำหรับอันซื่อเอินแล้วเขาไม่ได้สนใจนัก

ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องไว้หน้าหวางชิ่งเซิง

ชาติที่แล้ว หลินหยุนไม่ค่อยเข้าใจอันซื่อเอินนักว่าเป็นคนอย่างไร แต่จากท่าทีการจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าคนคนนี้เป็นอย่างไร

สามารถพูดได้ว่า เขาเป็นคนที่มีจิตใจเป็นแค่คนธรรมคนหนึ่งที่ก้มหัวให้กับสภาพความเป็นจริงของชีวิตไปแล้ว

ในเมื่ออันซื่อเอินไม่ได้สนใจความรู้สึกของหลินหยุนและเพื่อน เช่นนั้นหลินหยุนเองก็ไม่เกรงใจเขาอย่างแน่นอน

หลินหยุนสองมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “จะให้ผมขอโทษเขางั้นเหรอ เขายังไม่คู่ควร!”

หวางชิ่งเซิงอยากที่จะแสดงอาการโมโห แต่ต่อหน้าอันซื่อเอิน เขายังคงอยากรักษาภาพพจน์ความเป็นสุภาพบุรุษต่อไป

“น้องอัน เห็นแล้วใช่ไหม ไอ้เด็กนี่มันอวดดีขนาดไหน! นี่ขนาดต่อหน้าคุณนะ เมื่อกี้ตอนที่คุณไม่อยู่ที่นี่ เขาแทบจะต่อยผมแล้ว!”

จ้าวกาวกับห่าวฮ่วยฮ่วยต่างก็พากันตกใจจนหันไปมองหลินหยุน เมื่อก่อนในสายตาพวกเขา หลินหยุนไม่ได้กล้าต่อกรอะไรกับใครทั้งนั้น คิดไม่ถึงว่าการที่ไม่ได้เจอกันไม่นาน จะทำให้เขาเปลี่ยนไปแข็งแกร่งมากขนาดนี้!

อันซื่อเอินให้หลินหยุนขอโทษหวางชิ่งเซิง หลุนหยุนไม่เพียงไม่ขอโทษ ซ้ำยังพูดดูจาดูถูกหวางชิ่งเซิงอีกด้วย

แม้ว่าหวางชิ่งเซิงควรที่จะได้รับการดูถูกแบบนั้น แต่การทำแบบนี้ก็เป็นการทำให้อันซื่อเอินหาทางลงไม่ได้เช่นกัน

“หลินหยุน นั่นพ่อของอันซินนะ!” ห่าวฮ่วยฮ่วยพูดเตือนด้วยเสียงเบาๆ

สีหน้าหลินหยุนไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา เขาไม่ได้สนใจว่าห่าวฮ่วยฮ่วยจะพูดอะไร ถ้าหากว่าไม่ใช่พ่อของอันซิน เขาคงไม่พูดด้วยความใจเย็นเช่นนี้แน่นอน

อันซื่อเอินขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าตัวเองดูถูกเด็กวัยรุ่นพวกนี้ไปแล้ว โดยเฉพาะเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

นายชื่อหลินหยุนใช่ไหม? อันซินพูดถึงนายต่อหน้าฉันบ่อยๆ ฉันเองก็ขอบคุณที่นายช่วยเหลืออันซินหลายๆ อย่าง เพราะฉะนั้น ฉันยิ่งอยากจะเตือนนายด้วยความหวังดี คนที่อยู่ตรงหน้านายตอนนี้ไม่ใช่เพียงประธานคณะกรรมการของบริษัทฝูว่าง ยังเป็นคนที่ท่านจินชื่นชมอีกด้วย"

“นายเข้าใจใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?” อันซื่อเอินพูดด้วยความหมายที่แฝงอยู่ข้างใน

อันซื่อเอินคิดว่า ถ้าหลินหยุนไม่โง่ คงไม่ใจแคบ ว่าขอโทษคำเดียวคงไม่ยากนัก เพราะว่ายังไงถ้าเทียบกับการที่ไปล่วงเกินบริษัทฝูว่างหรือแม้กระทั่งบริษัทชิรงกรุ๊ป แค่คำขอโทษคำเดียวกับผู้ใหญ่ ไม่ได้เสียหน้าอะไรเลย

หลินหยุนหัวเราะด้วยเสียงเยือกเย็น “ต่อให้เขาเป็นคนของจินหยวนเป่า ต่อให้เป็นจินหยวนเป่าก็ไม่มีสิทธิ์ให้ผมพูดขอโทษ”

“อวดดี อวดดีจริงๆ เลย! แม้แต่ท่านจิน ผู้ซึ่งเป็นทายาทที่จะสืบต่อบริษัทชิรงกรุ๊ปก็ไม่อยู่ในสายตา!” หวางชิ่งเซิงพูดด้วยความไม่อยากเชื่อ

“น้องอัน เอาคนแบบนี้เข้ามาในบ้าน ไม่กลัวว่าจะหาเรื่องมาให้เหรอ?”

สีหน้าอันซื่อเอินเริ่มหนักอึ้งขึ้น เขามองที่หลินหยุนด้วยคิ้วที่ขมวดอยู่ “หลินหยุน นายมีบุญคุณกับอันซิน ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ฉันไม่ควรที่จะทำให้นายเสียหน้า แต่นายอายุเท่านี้ พูดคำพูดอวดดีแบบนั้น ใครจะไปเชื่อ?”

“ฉันเชื่อ!”

เสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความโมโหดังขึ้นมา ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่อันซินมาถึงตรงนั้นแล้ว

“อันซิน อันซินมาแล้ว!” เพื่อนๆ ต่างก็พากันพูดกระซิบกระซาบ อันซินมาแล้ว คราวนี้ได้สนุกกันแน่

เมื่อเห็นว่าอันซินมาถึง ห่าวฮ่วยฮ่วยก็ค่อยๆ เอามือถือเข้าไปไว้ในกระเป๋า

อันซินรีบเดินเข้ามาหาหลินหยุน ใบหน้าอันสวยงามของเธอเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น “พวกคุณไม่เชื่อพี่หลินหยุนก็ได้ แต่ฉันเชื่อเขา ต่อให้คนทั้งโลกไม่เชื่อพี่หลินหยุน ฉันก็จะเชื่อ!”