จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 54

บทที่ 53 ขอโทษ

อยู่ดีๆ หลินหยุนก็ถามขึ้นว่า “คุณบอกว่าเปิดร่างกายเพื่อศิลปะ ตัวคุณเองทำได้หรือยัง?”

แน่นอนว่าหวางชิ่งเซิงไม่มีทางตอบว่าไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็จะกลายเป็นว่าเขากลืนน้ำลายตัวเอง

“ฉันทำได้แน่นอน ไม่อย่างนั้นฉันจะเดินไปถึงศิลปะที่สูงส่งได้ยังไงกัน? นายคิดว่าจัดนิทรรศการภาพวาดที่เมืองหลวงใครก็ทำได้งั้นเหรอ? ต่อให้นายมีเงินก็ไม่ได้อยู่ดี ต้องมีความสามารถด้วย”

หวางชิ่งเซิงกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่กลับไม่รู้เลยว่าตัวเองตกลงไปในหลุมพรางของหลินหยุนเสียแล้ว

รอยยิ้มหลินหยุนแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน “ถ้าบอกว่าทำเพื่อศิลปะแบบนี้ ให้ภรรยากับลูกสาวของคุณไปหาคนรักเยอะๆ เช่นเดียวกัน คุณก็รับได้สินะ?”

หวางชิ่งเซิงโมโหขึ้นมาทันที เขาชี้หน้าด่าหลินหยุนว่า “ไอ้เด็กบ้า แกมาทำให้ฉันเสียเวลาหรือไง ฉันว่าแกไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม”

เด็กนักเรียนเหล่านั้นต่างก็ไม่เข้าใจที่หวังชิ่งเซิงโมโห เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่า สละตัวเองเพื่อศิลปะได้

ศิลปินที่มีชื่อเสียงหลงรักในงานศิลปะขนาดนี้ ทำไมพอพูดถึงภรรยากับลูกสาวของตัวเอง ถึงได้ใช้คำหยาบคายขนาดนี้ได้?

นี่ไม่ใช่การดูถูกศิลปะหรือ?

หลินหยุนหันไปมองห่าวฮ่วยฮ่วยและคนอื่นๆ ที่กำลังตกใจอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น เขาก็พูดกับหวางชิ่งเซิงต่อว่า “ในเมื่อคุณบอกให้เพื่อนของผมคนนี้ทำเพื่อศิลปะด้วยการเปิดร่างกายของตัวเอง ทำไมพอพูดถึงภรรยากับลูกสาวของคุณถึงไม่ได้แล้วล่ะ?”

“หรือว่าคุณแค่ใช้เรื่องศิลปะ มาหลอกเด็กนักเรียนผู้หญิง!”

นักเรียนที่อยู่รอบๆ ที่เพิ่งจะโดนหลอกลวงไปก็เริ่มมีสติรู้ตัวขึ้น ต่างก็พากันสาปแช่งด่าทอหวางชิ่งเซิงกันยกใหญ่

“ต่ำช้า น่าละอายใจ ไอ้แก่ลามก เราเกือบจะโดนเขาหลอกกันแล้ว!”

“รีบไล่ผู้ชายแก่คนหนีออกไป มันช่างเป็นเรื่องน่าอายของวงการศิลปะจริงๆ!”

นักเรียนเหล่านั้นเริ่มพากันเสียงดังขึ้น

จางจื่อเห้ารีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “พวกเธอพากันบ้าแล้วเหรอ ท่านคือประธานคณะกรรมการหวางเชียวนะ เป็นลูกน้องที่มากฝีมือของจินหยวนเป่าบริษัทชิรงกรุ๊ป พวกเธอล่วงเกินเขาได้เหรอ?”

พวกเขาต่างพากันใจเย็นขึ้นมา อย่าว่าแต่บริษัทชิรงกรุ๊ปเลย แม้แต่บริษัทฝูว่างพวกเขาก็ล่วงเกินไม่ได้

ทุกคนต่างก็พากันอดกลั้นเอาไว้ หน้าแดงกล่ำยืนอยู่ตรงที่เดิม พร้อมมองหวางชิ่งเซิงด้วยสายตาแค้นเคือง

หวางชิ่งเซิงจ้องไปที่หลินหยุนด้วยความโกรธ สีหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาต “ไอ้เด็กบ้านี่สมควรตาย ฉันเกือบจะทำสำเร็จแล้ว มันเป็นคนทำให้แผนฉันล้ม!”

“พวกแกสองคน ไปจัดการมันซะ!” หวางชิ่งเซิงหันไปพูดกับชายชุดดำสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของตน พอได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มสองคนนั้นก็พากันยืนล้อมหลินหยุนเอาไว้

“พวกนายจะทำอะไร!” ห่าวฮ่วยฮ่วยตะโกนด้วยความตกใจ

“เธอถามว่าทำอะไรงั้นเหรอ ไอ้เด็กคนนี้มันทำแผนฉันพัง แล้วยังกล้าดูถูกครอบครัวฉันด้วย ฉันไม่สั่งสอนมัน ต่อไปฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน!” พอพูดจบ หวางชิ่งเซิงก็หันหน้าไปสั่งบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ว่า “กระทืบมัน!”

“ไอ้หนู อย่าโทษพวกฉันนะ จะโทษก็โทษที่ตัวเองไม่มีตา แม้แต่ประธานคณะกรรมการหวางก็กล้าล่วงเกินได้!”

บอดี้การ์ดสองคนนั้นเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน หวังว่าจะจับตัวหลินหยุนเอาไว้

“หลินหยุน ระวัง!” ผู้ชายตัวอ้วนที่ยืนอยู่ตรงนั้นตะโกนด้วยความตกใจ

ผู้ชายคนนี้ชื่อว่าจ้าวกาว เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะในสมัยมัธยมของหลินหยุน ทั้งคู่ความสัมพันธ์ดีต่อกันมาเสมอ

คนทั่วไปไม่ค่อยใช้ชื่อนี้กันนัก แต่จ้าวกาวกลับชื่นชอบชื่อนี้เป็นอย่างมาก ทั้งยังตั้งเป้าหมายในชีวิตของตัวเองไว้ว่า จะต้องเป็นแบบจ้าวกาวสมัยราชวงศ์ฉินให้ได้

จางจื่อเห้ามองไปที่ภาพนั้น สีหน้าดีอกดีใจ การแก้แค้นที่ไม่ต้องออกแรงแบบนี้ ทำให้รู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จไม่น้อย

“หลินหยุน แกกล้ามาล่วงเกินฉัน แกจบเห่แน่”

แต่ว่าจากนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของจางจื่อเห้าก็ต้องหยุดชะงักลง

หลินหยุนชกไปเต็มๆ ที่ตัวบอดี้การ์ดสองคนนั้น ชายหนุ่มสองคนต่างก็พากันล้มระเนระนาดลงไปกับพื้น ต่อกรกับคนธรรมดาแบบนี้ ก็เหมือนกับการบีบมดแดงตัวเล็กๆ ก็เท่านั้น