จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 53

บทที่ 52 ศิลปะ

หลินหยุนเดินเข้าไปตามระเบียงทางเดินยาวที่เต็มไปด้วยภาพวาดที่แขวนอยู่

ทั้งสองด้านเต็มไปด้วยบรรยากาศของความเป็นศิลปะ

มีภาพวาดบนภาชนะที่เป็นรูปการ์ตูน น่าจะเป็นภาพวาดตอนเด็กๆ ของอันซิน

ยังมีภาพมือหนึ่งข้างที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับมากมาย ภาพวาดนั้นมีชื่อว่า “เพชรพลอย” แต่หลินหยุนดูไม่เข้าใจนัก

แต่เขาคิดว่า ในด้านการวาดภาพอันซินถือว่าเก่งมากแล้ว

ต่อไปในอนาคตเธออาจจะกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียง

บรรยากาศของศิลปะมักจะเงียบสงบ เหมือนว่ามีเพียงแบบนี้ถึงจะสามารถทำให้ความเป็นศิลปะชัดเจนมากขึ้น

คุณพ่อคุณแม่ของอันซินต่างก็เป็นคนที่มีความสามารถในอาชีพ สิ่งเอื้ออำนวยความสะดวกในชีวิตไม่เลวนัก แต่ไม่ถือว่ารวยเท่าไหร่ จัดอยู่ในประเภทที่พยายามอยากจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเอง แต่ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้มากนัก

เพราะฉะนั้น ตั้งแต่เด็กอันซินก็ได้เรียนหลายอย่าง คุณพ่อคุณแม่ของเธอต่างก็เอาความหวังวางไว้ที่ตัวทายาทของตัวเอง หวังว่าอันซินจะสามารถทำตามความฝันที่ตัวเองทำไม่สำเร็จได้

อันซินเองก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เธอทำมันได้ดีมาก คุณพ่อคุณแม่ของเธอก็กล้าที่จะใช้เงิน เพื่อการเป็นที่รู้จักของลูกสาวตัวเอง อายุไม่เยอะก็ลงทุนจัดนิทรรศการภาพวาดให้ อีกทั้งยังเชิญเพื่อนหลายคน รวมทั้งนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงมาที่งานอีกด้วย

“รูป ‘พระอาทิตย์ตกดิน’ รูปนี้วาดได้ดีจริงๆ เลย ลายเส้นสวยงาม ความหมายลึกซึ้ง! น้องอันซินเก่งมากจริงๆ” เสียงชื่นชมของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจนหลินหยุนได้ยิน

หลินหยุนคิดว่าผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะเข้าใจเรื่องการวาดภาพเช่นกัน

“อืม เด็กผู้หญิงคนนี้สายตาดีทีเดียว ภาพนี้วาดได้ดีจริงๆ” เสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้น ต่อมาก็พูดขึ้นอีกอย่างว่า

“แต่ว่ายังดูขาดความยิ่งใหญ่ ยังคงมีความอนุรักษนิยมเล็กน้อย ถ้าหากลองที่จะเปิดบ้าง วาดให้รูปพระอาทิตย์ใหญ่ขึ้นอีกนิด ก็จะดีขึ้นเยอะเลย!” ฟังจากเสียง ผู้ชายคนนี้น่าจะอายุไม่น้อยแล้ว

หลินหยุนคิดว่าผู้ชายคนนี้คงจะเป็นศิลปินที่มีอายุแล้ว คำติชมก็ชัดเจนว่าเหนือกว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้

จากนั้น เสียงของผู้ชายแก่คนนั้นก็ดังขึ้นอีกรอบ “ถ้าอยากจะเป็นศิลปินจริงๆ อันดับแรกต้องเปิดร่างกายของตัวเอง เปิดใจของตัวเอง มีเพียงแค่การเปิดตัวเองให้สุด ถึงจะสามารถยกระดับได้ ถึงจะไปสู่ศิลปะขั้นสูงได้”

“เหมือนกับแวนโก๊ะ เพื่อศิลปะ เขายอมที่จะตัดหูตัวเองออก”

“เพื่อที่จะให้ศิลปะถูกยกระดับขึ้น ก็ควรที่จะเปิดตัวเองให้สุด การที่อยากเปิดตัวเองให้สุด ก้าวแรกก็คือต้องเปิดใจของตัวเอง แล้วเปิดร่างกายตัวเอง มีเพียงการเปิดใจและเปิดกายตัวเองให้สุด ถึงจะทำให้ศิลปะยกระดับขึ้นไปได้อย่างสมบูรณ์แบบได้!”

พอได้ฟัง หลินหยุนเองก็เริ่มสงสัยขึ้นมา การเปิดใจเขาพอจะเข้าใจ แต่เปิดร่างกายมันหมายถึงอะไรกันแน่?

นี่มันเป็นการหลอกลวงกันชัดๆ!

ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นยังไม่เคยผ่านโลก บวกกับความรักในงานศิลปะ ดีไม่ดีอาจจะเชื่อผู้ชายไร้ศีลธรรมคนนั้นเป็นแน่

หลินหยุนรีบเร่งฝีเท้า พออ้อมไป ก็เห็นผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าภาพวาดภาพหนึ่ง

หนึ่งในนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งที่แต่งตัวดีเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จในอาชีพ กำลังยืนอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่หุ่นดีพร้อมทั้งยังหน้าตาดีคนหนึ่ง พร้อมทั้งใช้ไม้ใช้มือคุยกับเธออยู่

รอบข้างยังมีทั้งผู้หญิงผู้ชายที่ยังเป็นวัยรุ่นยืนฟังเขาพูดอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความศรัทธา

ในบรรดาผู้คนเหล่านั้น มีหลายคนที่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมของหลินหยุนเอง จางจื่อเห้าคนที่เพิ่งจะมีเรื่องกับเขาที่สนามม้าครั้งที่แล้วก็อยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน

ผู้หญิงสวยคนที่กำลังโดนผู้ชายคนนั้นพูดหลอกล่อก็คือเพื่อสมัยมัธยมของเขาเช่นกัน เธอเชื่อว่าห่าวฮ่วยฮ่วย เป็นผู้หญิงที่ไม่เลวทีเดียว

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ กลุ่มนั้นโดนตัวเองหลอก สายตาเขาก็แฝงไปด้วยความกระหยิ่มใจ แล้วเริ่มหลอกห่าวฮ่วยฮ่วยที่กำลังมองตนด้วยสีหน้าศรัทธาในตัวเขาต่อ

“คนไม่รู้เรื่องที่ชอบสอดอย่างแก ก็คู่ควรที่จะมาพูดคุยเรื่องศิลปะกับท่านเหรอ? ไม่รู้สึกขายหน้าบ้างเหรอ?”

จางจื่อเห้าพยายามเอาใจหวางชิ่งเซิงตลอดเวลา แต่ยังหาโอกาสไม่เคยได้ พอหลินหยุนมา ก็ได้ถือโอกาสเอาใจหวางชิ่งเซิง พร้อมทั้งทำให้หลินหยุนเสียหน้าไปในเวลาเดียวกัน

หลินหยุนไม่ได้สนใจจางจื่อเห้า เขาเอาแต่มองไปที่หวางชิ่งเซิงที่กำลังทำท่าทางหยิ่งยโสอยู่ตรงนั้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบขึ้นว่า “การแสดงออกทางด้านศิลปะมีหลายรูปแบบ นักดนตรีใช้ดนตรีในการถ่ายทอด ทำให้ผู้คนหลับใหลอยู่ในโลกของดนตรี สัมผัสความสวยงามในเสียงของธรรมชาติ”

“จิตรกรใช้ภาพวาดที่สวยงามแสดงให้โลกรู้ด้วยการบอกผ่านผลงานภาพวาดของตนเอง หรือแม้กระทั่งความรู้สึกที่ลึกซึ้ง”

“พวกเขาต่างก็มีสิ่งที่เหมือนกัน คือใช้ศิลปะเพื่อให้ได้รับเกียรติจากผู้คน!”

“สำหรับคนที่ใช้การเปิดร่างกายเพื่อแสดงออกทางศิลปะ ไม่ใช่คนบ้า แต่คือคนไร้ซึ่งศีลธรรม”

น้ำเสียงราบเรียบของหลินหยุน ตอบกลับจนทำให้หวางชิ่งเซิงนักศิลปะตัวปลอมคนนี้ต้องไร้ซึ่งคำพูดตอบโต้

“เหอะ นายก็แค่คนที่ไม่เข้าใจศิลปะก็เท่านั้น ฉันไม่อยากมาถกเถียงกับนาย!”

หวางชิ่งเซิงรู้ว่าตัวเองพูดเอาชนะหลินหยุนไม่ได้ ก็ตัดสินใจไม่สนใจเขาอีก พร้อมหันหน้าหาห่าวฮ่วยฮ่วย เพื่อที่จะพูดหลอกล่อเธอต่อไป

“สาวน้อย จากที่เมื่อกี้ฉันได้สังเกตเธอ ฉันพบว่าเธอมีความรู้ด้านศิลปะที่ไม่ธรรมดาทีเดียว สนใจที่จะมาพูดคุยให้ลึกซึ้งมากกว่านี้กับฉันไหม”

“ฉันรับรองว่าจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงแน่นอน ปีหน้าก็จัดงานนิทรรศการภาพวาดของตัวเองที่เมืองหลวงได้แล้ว!”

คิดไม่ถึงว่าห่าวฮ่วยฮ่วยเองก็เริ่มคล้อยตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าเกียรติยศอันจอมปลอม ผู้หญิงสวยส่วนใหญ่ต่างก็เปลี่ยนเป็นสมองทึ่มไปกันหมดสินะ แม้แต่คำโกหกง่ายๆ แบบนี้ก็ยังเชื่อได้

หลินหยุนรู้สึกดีกับห่าวฮ่วยฮ่วย เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง ไม่มีความคิดที่ไม่ดี เป็นมิตรกับทุกคน ชาติที่แล้วหลินหยุนเองก็เพ้อฝันกับเธอเช่นกัน

เพราะฉะนั้น หลินหยุนไม่มีทางให้ห่าวฮ่วยฮ่วยตกหลุมพรางชายแก่คนนี้แน่นอน