จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 57

บทที่ 56 ตั้งใจ

ทั้งสองคนตั้งใจพูดคุยกันเสียงดัง ทั้งเนื้อหาที่พูดคุยก็เป็นหัวข้อเกี่ยวกับการให้ของขวัญอีก ทำให้ดึงดูดความสนใจกับคนที่อยู่ตรงนั้นได้ทันที

หลินหยุนหยุดการสนทนากับอันซิน มองจางจื่อเห้าด้วยสายตาเย็นชา

แขกอีกสองโต๊ะที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็มองมาที่พวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

หวางชิ่งเซิงยิ้มมุมปาก สีหน้าเหมือนว่ากำลังดูละครสนุกๆ อยู่

จางจื่อเห้าถามขึ้นว่า “หยางฉี นายว่าเอาของขวัญอะไรให้ดาวโรงเรียนอันของเราดีล่ะ?”

หยางฉีมองไปที่หลินหยุน พร้อมพูดด้วยสีหน้าหยิ่งยโสว่า “ฉันซื้อชุดวาดภาพให้อันซิน ตั้ง 6 ร้อยกว่าหยวน!”

เพื่อนผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หยางฉีทำเป็นตกใจ แล้วพูดขึ้นว่า “ชุดวาดภาพตั้ง 6 ร้อยกว่าหยวน พี่ฉีนี่ใจกว้างจริงๆ!”

หยางฉียิ้มกระหยิ่มใจ พร้อมทั้งไม่ลืมที่จะพูดเอาใจจางจื่อเห้าต่อว่า “ฉันไม่เท่าไหร่หรอก นายถามสิว่าพี่เห้าเอาอะไรให้?”

หยางฉีถามเปิดทางให้จางจื่อเห้า ดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที ทุกคนต่างก็มองไปที่จางจื่อเห้าด้วยความสนใจ

“พี่เห้า พี่ให้ของขวัญอะไรกับดาวโรงเรียนอันเหรอ บอกให้เราได้รู้เป็นบุญหน่อยสิ!”

จางจื่อเห้าถือว่าเป็นคนที่ฐานะร่ำรวยที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ ทุกคน แถมยังตามจีนอันซินมาโดยตลอด เพื่อนต่างก็อยากจะรู้ว่าเขาให้อะไรเป็นของขวัญอันซินเป็นธรรมดา

จางจื่อเห้ากลายเป็นจุดสนใจของทุกคนทันที สีหน้าเขาก็ออกอาการดีใจใหญ่ เขาหัวเราะแล้วตอบว่า “ฉันเอาผลงานของอาจารย์เหอให้อันซิน!”

“ผลงานของอาจารย์เหอ! ถ้าเป็นภาพจริง งั้นอย่างน้อยก็ 7-8 พันเลยสินะ! พี่เห้านี่ทุ่มจริงๆ เลย!”

หยางฉีไม่ได้เข้าใจภาพวาดเลยสักนิด แต่กลับทำเป็นเหมือนว่าตัวเองรู้จักเป็นอย่างดี ทำเป็นพูดด้วยความตกใจ

ในบรรดาเพื่อนๆ ทุกคน มีเพียงอันซินกับห่าวฮ่วยฮ่วยที่เข้าใจเรื่องภาพวาด เมื่อได้ยินว่าเป็นผลงานแท้ของอาจารย์เหอ ห่าวฮ่วยฮ่วยก็ถามด้วยความตกใจว่า “จางจื่อเห้า นายให้ภาพวาดของอาจารย์เหอกับอันซินจริงๆ เหรอ?”

จางจื่อเห้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมยิ้มด้วยความลำพองใจแล้วพูดว่า “ก็จริงน่ะสิ!”

ห่าวฮ่วยฮ่วยพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “จางจื่อเห้า เอาออกมาให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?”

จางจื่อเห้าหันขวับไปที่อันซินที่ไม่รู้จะทำยังไง ยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ฉันตัดสินใจไม่ได้ เพราะว่าตอนนี้ภาพวาดนั้นอันซินเป็นเจ้าของ เธอต้องถามอันซินก่อนว่าตกลงไหม?”

ห่าวฮ่วยฮ่วยหลงใหลในภาพวาด ตั้งแต่ตอนนั้นที่เกือบจะโดนหวางชิ่งเซิงหลอกก็พอจะดูออก

“อันซิน เอาภาพวาดจริงของอาจารย์เหอมาให้พวกเราดูได้ไหม?”

เมื่อมองไปที่ห่าวฮ่วยฮ่วยที่สายตาเต็มไปด้วยความรอคอยนั้น อันซินก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ลงคอ

“จางจื่อเห้า นายเอาภาพวาดนั้นออกมาให้ห่าวฮ่วยฮ่วยดูเถอะ!”

จางจื่อเห้ายิ้ม “ในเมื่อเจ้าของอนุญาตแล้ว งั้นฉันก็จะเอาออกมาเลย”

พวกผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้น ต่างก็มองไปอันซินด้วยความอิจฉา ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็มักจะทนแรงดึงดูดจากเกียรติอันจอมปลอมนี้ไม่ได้ทั้งนั้น

จางจื่อเห้าเปิดภาพวาดนั้นออกมา ห่าวฮ่วยฮ่วยรีบเดินเข้าไปดูอย่างละเอียด

“อาจารย์เหอมีชื่อด้วยภาพวาดทิวทัศน์ธรรมชาติ นี่เป็นภาพวาดจริงของอาจารย์เหอจริงๆ ด้วย อันซิน ยินดีด้วยนะ!”

ห่าวฮ่วยฮ่วยมองไปที่อันซินด้วยความอิจฉา สีหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชอบภาพวาดนั้นอย่างไม่ปิดบัง

แขกอีกสองโต๊ะก็มีหลายคนที่รู้เรื่องภาพวาดเช่นกัน เมื่อได้ยินว่าเป็นผลงานของอาจารย์เหอ ต่างก็ถูกดึงดูดให้มาดูภาพนั้นด้วยกัน

“เด็กคนนี้ ยอมที่จะเอาผลงานของอาจารย์เหอมาเป็นของขวัญคนอื่น ใจกว้างจริงๆ!” มีคนพูดชมจางจื่อเห้า

แต่ก็มีบางคนที่รู้สึกว่าจางจื่อเห้าใช้เงินเกินตัว