จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 58

บทที่ 57 หนึ่งล้าน

น้ำเสียงของหลินหยุนราบเรียบ เหมือนว่าสองคนนี้กำลังพูดล้อเล่นกันเท่านั้น

แต่ว่าคนในนั้นต่างก็พากันเงียบไปในทันที ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

อยู่ดีๆ ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องเริ่มลดลง

น้ำเสียงที่ดูไม่แยแส สีหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก แต่กลับไม่มีใครกล้าไปสงสัยในคำพูดของหลินหยุนแม้แต่คนเดียว

ทุกคนรู้ดีว่าในประเทศจีน การฆ่าคนต้องแลกด้วยชีวิต ถ้าใครตะโกนว่าฉันจะฆ่าแก ส่วนใหญ่ก็แค่พูดเพราะโมโหเท่านั้น

แต่ว่า พอประโยคนี้ออกมาจากปากหลินหยุน กลับทำให้ผู้คนไม่ได้นึกสงสัยเลยสักนิด

เหมือนกับว่า หากหวางชิ่งเซิงพูดอีกประโยค หลินหยุนก็จะฆ่าเขาจริงๆ

หวางชิ่งเซิงที่โดนคำพูดนี้กระทบไปเต็มๆ เขามองเห็นสายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกนั้น ในใจกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา

นี่มันคือสายตาที่เด็กอายุ 20 ต้นๆ ได้ยังไง ราวกับสายตาของสัตว์ร้ายที่หิวโซมาแปดวันอย่างนั้น!

หวางชิ่งเซิงไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว แม้แต่สบตากับหลินหยุนก็ไม่กล้า

ถือโอกาสที่ทุกคนไม่มีใครพูดอะไร จ้าวกาวที่นั่งอยู่ข้างๆ หลินหยุนก็พูดเบาๆ ด้วยความตำหนิว่า “หลินหยุน ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไง? ถ้าไม่มีเงินฉันจะให้ยืม นายมามือเปล่าได้ยังไง?”

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ฉันเอาของขวัญมาแล้ว”

“งั้นนายซื้ออะไรให้อันซิน? บอกพวกเขาไป พวกเขาจะได้ไม่แคลงใจ!” จ้าวกาวพูด

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร เพราะของขวัญของเขา ต่อให้พูดออกไป ก็ไม่มีใครเชื่อ

ในเวลานั้น อยู่ดีๆ หลี่นีคุณแม่ของอันซินก็เดินเข้ามา

“หลินหยุน เช็คธนาคารนี่เธอเป็นคนวางไว้ใช่ไหม!”

หลี่นีมือจับเช็คธนาคารใบนั้นแน่น สีหน้าตื่นเต้น มือสั่นระริก

เช็คธนาคาร เกิดอะไรขึ้น!

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หลินหยุน สีหน้าแต่ละคนต่างก็เต็มไปด้วยความระแวงสงสัย

“ผมเอง” หลินหยุนพูดเสียงเรียบ

หลี่นีพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิว่า “เด็กคนนี้นี่จริงๆ เลย รีบเก็บไว้เถอะ เธอนี่ล้อเล่นเหรือไง? ใครเขาจะมาให้ทีเดียวเป็นล้านแบบนี้! ถ้าให้พ่อแม่นายรู้ ต้องให้เอากลับไปคืนแน่ๆ”

อันซินชะงักไปสักพัก แล้วรีบถามไปว่า “แม่คะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แม่พูดว่าเท่าไหร่นะ?”

หลี่นีมองไปที่อันซิน แล้วตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “1 ล้าน!”

“1 ล้าน!”

ทุกคนต่างก็ตกใจ แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะ

หวางชิ่งเซิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “น้องสะใภ้ เด็กมันเอาแค่กระดาษใบหนึ่งมาก็เห็นว่าเป็นเช็คธนาคารแล้ว นี่ก็เชื่อไปได้!”

คนอื่นๆ ก็มีสีหน้าที่ดูถูก ทุกคนต่างก็คิดว่าเช็คธนาคารแผ่นนั้นของหลินหยุนเป็นของปลอม

“แม่ ไม่ได้ดูผิดใช่ไหม? 1 ล้านจริงๆ เหรอ?” แม้แต่อันซินก็ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออีกครั้ง

จางจื่อเห้าก็หัวเราะเยาะด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมถามด้วยความดูถูกว่า “คุณน้า ดูให้ละเอียดซิ ว่าเช็คนั่นมันของจริงหรือเปล่า?”

หลี่นีจ้องเขม็งไปที่ที่จางจื่อเห้า แล้วก็หันไปหาหวางชิ่งเซิง พร้อมพูดว่า “ฉันทำงานเป็นบัญชีที่บริษัท จะดูไม่ออกว่าเป็นเช็คธนาคารได้ไง?”

“เช็คธนาคารใบนี้คือเช็คเงินสดจริงๆ เอาใบนี้ไปขึ้นเงินที่ธนาคารที่กำหนดได้”

อะไรนะ!

เวลานี้ รอยยิ้มแห่งความดูถูกของทุกคนก็ต้องเจื่อนลง

คนที่ทำงานด้านบัญชี ไม่มีทางที่แม้แต่เช็ดธนาคารจริงหรือปลอมจะดูไม่ออก ในเมื่อหลี่นีพูดแล้วว่าเช็คนั่นเป็นของจริง แสดงว่ามันเป็นของจริงจริงๆ