จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 572

อีหลิงวางสายโทรศัพท์ และมองไปที่อีหยุ่น: “หลินหยุนอีกไม่นานก็จะกลับมา ถ้าไม่ได้จริง ๆ พวกเราก็ยอมแพ้ก่อน รอให้หลินหยุนกลับมา พวกเราค่อยเอาชัยชนะกลับคืนมา”

อีหยุ่นพยักหน้า และถอนหายใจ: “ก็คงต้องทำเช่นนี้”

คาร์นอตวิลเลียมที่อยู่ด้านข้างได้พูดขึ้นอย่างกระทันหันว่า: “ทำไมจะต้องยอมพ่ายแพ้ด้วยล่ะ? หลินหยุนไม่อยู่ แต่ก็ยังมีข้าอยู่! ”

“นาย? ” อีหยุ่นมองไปที่อีหลิงด้วยความงุนงง

อีหลิงคิดทบทวน และพูดขึ้นว่า: “ยังไงก็ยอมแพ้ไปก่อนแล้วกัน! พวกเราเหลือโควตาเข้าร่วมประลองเพียงคนเดียวแล้ว ถ้าหากให้กับเขาไป รอหลินหยุนกลับมาก็หมดโควตาแล้ว แม้ว่าพลังความสามารถของคาร์นอตวิลเลียม จะสามารถรับมือต่อกรกับคุณฉีได้ แต่หากว่าพบกับคู่ต่อสู้ที่มีพลังแข็งแกร่งยิ่งกว่าแล้ว พวกเราก็คงจะไม่มีโอกาสในการพลิกกลับมาเอาชนะได้อีกแล้ว”

ปรมาจารย์ป๋ายเห้อพูดว่า: “ข้ากลับคิดว่าสามารถที่จะให้เขาลองดูได้ ทำไมพวกเราต้องรอไอ้หนุ่มนั่นด้วย อีกทั้ง ต่อให้รอจนไอ้หนุ่มนั่นกลับมา ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถเอาชนะได้”

“ข้ารู้สึกอยู่เสมอว่าเขาเป็นคนหลอกลวง”

กฎระเบียบของงานสี่วีรบุรุษ คือผู้มีอิทธิพลอำนาจทั้งสี่ทิศ โดยในแต่ละทิศจะสามารถส่งตัวแทนผู้เข้าร่วมแข่งขันได้สามคน และในแต่ละทิศจะมีโอกาสท้าประลองสามครั้ง ขณะเดียวกันก็ต้องยอมรับคำท้าประลองสามครั้งด้วยเช่นกัน

แน่นอนว่า ถ้าหากเกินกว่าสามครั้ง เพียงแค่ทั้งสองฝ่ายต่างเห็นชอบด้วยกันแล้ว ก็สามารถที่จะท้าประลองกันต่อไปได้อีก

ทางด้านของตระกูลอี ต่างก็เป็นผู้รับคำท้ามาโดยตลอด ซึ่งยังไม่ได้ใช้โอกาสสามครั้งในการยื่นคำท้าประลองเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เพียงแค่หลินหยุนกลับมา ก็มีโอกาสพลิกกลับมาชนะได้

ในตอนแรกอีหยุ่นคิดว่า มีอาฉินกับปรมาจารย์ป๋ายเห้ออยู่ ซึ่งไม่ว่าจะแย่สักแค่ไหนก็สามารถที่จะยืนหยัดได้ตลอดทั้งการประลองแข่งขัน

คิดไม่ถึงว่า ครั้งนี้ทุกคนต่างก็ได้เชิญนักบู๊ยอดฝีมือมากันทั้งนั้น โดยอ้าวฉางคงถึงกับเชิญนักบู๊ระดับปรมาจารย์เลย

นี่เพิ่งผ่านไปเพียงแค่สองยก ก็ไม่มีตัวแทนที่จะให้ใช้ในการประลองแล้ว

สำหรับนักบู๊ธรรมดาที่ได้เตรียมการเอาไว้นั้น ใช้การอะไรไม่ได้เลย ขึ้นเวทีประลองไปก็พ่ายแพ้

อีหยุ่นคิดถึงปัญหาเรื่องหนึ่งขึ้นได้โดยพลัน ซึ่งตระกูลหูกับตระกูลอ้าวดูเหมือนว่ากำลังที่จะจงใจจ้องเล่นงานเขา

ท่าทางของตระกูลเสิ่นก็ยังไม่ชัดเจน หรือว่าบางทีตระกูลเสิ่นยังไม่ทันที่จะได้ลงมือกับตระกูลอี

ถ้าหากว่าทั้งสามตระกูลนี้ร่วมมือเป็นพันธมิตรกันแล้ว จงใจเล่นงานตระกูลอี......

อีหยุ่นตกใจขึ้นอย่างกระทันหัน ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริง ถ้าอย่างนั้นตระกูลอีก็คงอันตรายแล้ว

อีหยุ่นทำได้เพียงรอคอยให้หลินหยุนกลับมา เขาเชื่อว่า เพียงแค่มีหลินหยุนอยู่ ต่อให้ทั้งสามฝ่ายนั้นร่วมมือเป็นพันธมิตรกัน ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถจัดการกับตระกูลอีได้โดยง่าย

อ้าวฉางคงทนรอไม่ไหวแล้ว และพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางเย้ยหยันว่า: “อีหยุ่น เร็วหน่อยได้ไหม? อย่ามัวชักช้าอยู่อีก”

อีหยุ่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าหม่นหมองว่า: “การแข่งขันยกนี้ ข้ายอมแพ้! ”

“ฮ่าฮ่า! ดีมาก ถือว่านายรู้จักกาลเทศะเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี! ” อ้าวฉางคงยิ้มหัวเราะอย่างดีใจ: “แต่เมืองซานหยางนั้น ต่อไปก็ตกเป็นของข้าแล้ว ฮ่าฮ่า! ”

หลังจากที่ยอมแพ้ อีหยุ่นก็เบาใจลงได้บ้าง

“โอกาสสามครั้งที่ต้องรับคำท้าประลองได้ใช้ไปจนหมดแล้ว ต่อจากนี้ข้าก็จะดูว่าพวกเขาทั้งสามตระกูลจะมีแผนการต่อไปอย่างไร”

อีหยุ่นมีสีหน้าหม่นหมอง ถ้าหากว่าต่อจากนี้ พวกเขาสามตระกูล ยังคงคิดหาวิธียุยงให้เขารับคำท้าประลอง ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าทั้งสามตระกูลนี้ได้ร่วมมือเป็นพันธมิตรกันอย่างแน่นอนแล้ว

แน่นอนว่า ถ้าหากพวกเขาทั้งสามตระกูลจะฟาดฟันกันเอง ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าเมื่อสักครู่บางทีอาจจะเป็นแค่เหตุการณ์ที่เกินความคาดหมาย

เวลานี้ ด้านหลังของหูเหวยซินไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ได้ปรากฏชายชราผมขาวขึ้นหนึ่งคน

ชายชราผู้นี้มองดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณเก้าสิบปี ถือไม้เท้ายาว โดยที่ไม้เท้านั้นแปลกประหลาดเล็กน้อย ซึ่งไม้เท้าของคนอื่นทั่วไปจะมีลักษณะโค้งงอเล็กน้อย แต่ไม้เท้าของเขากลับตั้งตรงอย่างมาก อีกทั้งความสูงของไม้เท้านั้นสูงเกินกว่าร่างกายของเขาเสียอีก

ไม้เท้าที่แปลกประหลาดนี้ แทบที่จะหาไม่เจอในประเทศจีน

เห็นชายชราผู้นี้แล้ว หูเหวยซินรีบทำการคำนับอย่างเคารพ: “ท่านมาถึงแล้ว! ”

“อืม” ชายชราตอบรับ

“จะเริ่มต้นเลยไหม? ” หูเหวยซินสอบถามอย่างเคารพ

“เริ่มต้นได้เลย! ” ชายชรากล่าว

“รับทราบ! ” หูเหวยซินกล่าวตอบ

หลังจากนั้น หูเหวยซินก็ลุกยืนขึ้น มองไปที่อ้าวฉางคงและพูดขึ้นว่า: “พี่อ้าว บัญชีความแค้นระหว่างพวกเรา ได้เวลาคิดบัญชีกันแล้ว”

อ้าวฉางคงชนะติดต่อกันมาสองยก กำลังอยู่ในช่วงที่จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิมอย่างมาก ไม่มีความ เกรงกลัวต่อหูเหวยซิน

“ได้เลย เพียงแค่น้องหูไม่กลัวที่จะพ่ายแพ้! ”

พูดจบ ก็ได้ทำมือแสดงความเคารพต่อคุณฉีที่อยู่บนเวทีประลอง: “คุณฉี ยังต้องรบกวนคุณแสดงฝีมืออีกครั้งแล้ว! ”

“สมควรอยู่แล้ว” คุณฉีทำมือแสดงความเคารพตอบ

อ้าวฉางคงมองไปยังหูเหวยซินด้วยสีหน้าท่าทางที่เหยียดหยาม: “น้องหู คุณอู่ของนายเมื่อสักครู่นี้ เพิ่งจะถูกชกจนสลบไป นายยังมีคนที่จะส่งเข้าประลองอีกเหรอ? ”

หูเหวยซินยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “วางใจได้ ครั้งนี้นายจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย”