จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 574

คาร์นอตวิลเลียมสลัดทิ้งท่วงท่าอันสง่างามของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาเปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้น

พระจันทร์เสี้ยวที่อยู่เบื้องหน้าของเขานั้นยังคงเคลื่อนตัวและหมุนวนไปมาอย่างไม่หยุด

“สังหาร! ”

คาร์นอตวิลเลียมตะโกนขึ้นเสียงดัง ทันใดนั้นพระจันทร์เสี้ยวก็ขยายใหญ่ขึ้นตามสายลม จนกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวสีเลือดขนาดใหญ่มหึมา แล้วพุ่งตรงเข้าไปฟาดฟันโล่อู๋จี๋ในทันที

โครม!

พลังอันมหาศาลราวกับลมพายุ พัดโหมไปทั่วทั้งตำหนักสี่วีรบุรุษ พวกเศรษฐีทั่วไปที่เข้ามาร่วมชมการประลองยุทธเหล่านั้น แต่ละคนต่างก็หวาดกลัวจนถึงกับต้องปิดตาลง เสื้อผ้าที่สวมใส่พัดปลิว ใบหน้าถูกลมแรงพัดเข้าใส่จนเกิดความเจ็บปวด

คาร์นอตวิลเลียมเหมือนกับว่าวที่เชือกด้ายขาด ถูกพัดจนกระอักเลือดและกระเด็นลอยไปไกล

โล่อู๋จี๋ก็ถูกพลังแรงกระแทกที่รุนแรง ถึงกับทำให้ต้องถอยหลัง

แต่ว่า เมื่อโล่อู๋จี๋ลงมาถึงที่พื้น ก็รีบขว้างไม้เท้าไปยังทิศทางที่คาร์นอตวิลเลียมตกลงสู่พื้นอีกครั้ง

“จบกัน! ” คาร์นอตวิลเลียมที่อยู่กลางอากาศ ซึ่งการถูกโจมตีเมื่อครู่นั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้หมดเรี่ยวแรงที่จะต้านทาน ทำได้เพียงปิดตาลงเพื่อรอความตาย

“หา! ” อีหลิงทนดูต่อไปไม่ได้ หวาดกลัวจนต้องใช้มือปิดที่ดวงตาทั้งสองข้าง

เห็นว่าไม้เท้าของโล่อู๋จี๋ใกล้ที่จะทุบไปที่ศีรษะของคาร์นอตวิลเลียม คาร์นอตวิลเลียมเองกลับรู้สึกเบาใจลงบ้าง

เผ่าโลหิตมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่ง จุดสำคัญของพวกเขาอยู่ที่หัวใจ ต่อให้ศีรษะถูกทำลายลง ก็ยังสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้

แต่ว่า ถ้าหากไม้เท้านั้นทุบตีลงบนศีรษะของคาร์นอตวิลเลียม ถึงแม้ว่าจะไม่เสียชีวิต แต่ก็จะทำให้คาร์นอตวิลเลียมหลับใหลเป็นเวลากว่าร้อยปีจึงจะได้สติตื่นขึ้นมา

เวลานี้ เงาร่างหนึ่งรวดเร็วดั่งสายฟ้า ก่อนที่ไม้เท้าของโล่อู๋จี๋จะตกลงบนศีรษะของคาร์นอตวิลเลียม ก็ได้คว้าจับไม้เท้าที่โหดเหี้ยมนั้นเอาไว้

โล่อู๋จี๋ยืนอยู่กลางอากาศ มองไปยังผู้ที่มา ยิ้มอย่างเย็นชาเล็กน้อย: “ในที่สุดนายก็มาจนได้ ปรมาจารย์หลิน! ”

ขณะที่พูด ก็เก็บไม้เท้าคืนกลับไป

หลินหยุนก็ไม่ได้ขัดขวาง ปล่อยให้เขาเก็บคืนไป

หลินหยุนมองไปที่โล่อู๋จี๋อย่างไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก เขาสามารถรับรู้ได้ถึงชี่แท้อันแข็งแกร่งภายในร่างกายของโล่อู๋จี๋ได้ ซึ่งแข็งแกร่งดุดันยิ่งกว่าคู่ต่อสู้ทุกคนที่ได้เคยพบเจอมา

“เทพแห่งทวนโล่อู๋จี๋” หลินหยุนพูดขึ้น

“ใช่ข้าเอง” โล่อู๋จี๋สีหน้าเย็นชา: “นายฆ่าลูกชายของข้า บังคับให้ข้าต้องออกจากการบำเพ็ญฝึกฝนก่อนเวลาที่กำหนด พวกเรามาคิดชำระบัญชีแค้นนี้กันเถอะ! ”

“นั่นเป็นเพราะเขาสมควรตาย” หลินหยุนกล่าว

โล่อู๋จี๋สีหน้าเปลี่ยนไป: “อย่างนั้นนายยิ่งสมควรตายมากกว่า! ”

หลินหยุนไม่พูดไม่จา แล้วได้เหาะขึ้นไปยังเวทีประลอง และยืนอยู่ด้านบนเวทีประลอง

โล่อู๋จี๋ก็เหาะตามขึ้นไปเช่นกัน โดยยืนอยู่ตรงข้ามของหลินหยุน

ขณะนี้ ทุกคนสามารถมองเห็นหน้าตาของหลินหยุนได้อย่างชัดเจน

“ทำไมถึงเป็นเขาไปได้! ” หูเฟยเป็นคนแรกที่อุทานขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

หูเหวยซินขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า: “นายรู้จักเขาเหรอ? ”

“แฟนใหม่ของลูกสาวคนโตของตระกูลอี เป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิงที่เกาะผู้หญิงกิน” ขณะพูดถึงหลินหยุน ใบหน้าของหูเฟยก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

เมื่อคิดถึงตอนที่อีหลิงปฏิเสธตัวเขา แต่กลับไปเลือกลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิง จิตใจของเขาไม่ดีเอาอย่างมาก ทนไม่ไหวอยากที่จะอยู่ต่อหน้าอีหลิง แล้วดูถูกเหยียดหยามหลินหยุนอย่างรุนแรง เหยียบย่ำหลินหยุนให้จมปลักในดินโคลน และบ้วนน้ำลายใส่อีกด้วย

เพื่อให้อีหลิงเห็นอย่างชัดเจนว่า ผู้ชายที่เธอเลือกนั้นไม่ได้เรื่องได้ราวขนาดไหน เพื่อทำให้อีหลิงที่ปฏิเสธเขา รู้สึกเสียใจภายหลังอย่างมาก

“แต่ว่า ทำไมอยู่ดี ๆ ไอ้หนุ่มน้อยคนนี้ก็ขึ้นมาบนเวทีประลองได้ล่ะ? อีกทั้ง เมื่อครู่เขายังขัดขวางบรรพบุรุษตระกูลโล่เอาไว้ด้วย! ” หูเฟยมีสีหน้าท่าทางตกตะลึง

หูเหวยซินพูดเตือนขึ้นว่า: “เมื่อครู่บรรพบุรุษตระกูลโล่เรียกไอ้หนุ่มนั่นว่าปรมาจารย์หลิน! ”

“ปรมาจารย์หลิน? ” หูเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้น เขาก็ตะลึงขึ้นโดยพลัน: “ปรมาจารย์หลินแห่งหลิงหนาน! ”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน! ” หูเฟยมองไปที่เงาร่างอันเลือนลางของหลินหยุนที่อยู่บนเวทีประลองอีกครั้ง สีหน้าท่าทางหวาดผวา

อ้าวซี่ไห่ก็มีสีหน้าที่เหลือเชื่อ: “ปรมาจารย์หลิน ไอ้หนุ่มน้อยนี้ก็คือปรมาจารย์หลิน! ”