จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 585

หลินหยุนกับซูหนันยืนอยู่ด้านหน้าของตำหนักสำนักบู๊แท้ มองดูพวกลูกศิษย์ที่กำลังรีบร้อนถือกระเป๋าสัมภาระเตรียมที่จะหลบหนี

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรับรู้ได้ถึงอันตรายแล้ว” ซูหนันยิ้มและพูดขึ้นอย่างเย็นชา

หลินหยุนสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก เงาร่างแวบหายไป แล้วขัดขวางพวกลูกศิษย์ที่กำลังจะเตรียมตัวหลบหนี

“พาข้าไปหาเจ้าสำนักของพวกนาย” หลินหยุนพูดขึ้น

รูปร่างหน้าตาของหลินหยุนกับซูหนัน ตอนที่อยู่ในพื้นที่ต้องห้ามหลังเขาบนม่านจอค่ายกลนั้น พวกลูกศิษย์เหล่านี้ ต่างก็เห็นกันอย่างชัดเจนแล้ว

โดยเฉพาะหลินหยุนผู้ที่เก่งกาจไม่เป็นสองรองใคร ยิ่งทำให้พวกลูกศิษย์ทั้งหมดของสำนักบู๊แท้ จดจำได้อย่างไม่มีวันลืม

“คือ..... คือนาย! ”

พวกลูกศิษย์ของสำนักบู๊แท้ไม่กี่คนนี้ต่างก็มีสีหน้าท่าทางที่หวาดกลัว ตัวแข็งทื่อไปกี่วินาที หันหลังแล้วก็วิ่งหนีไป

“กลับมา! ” หลินหยุนพูดอย่างเฉยชา แต่กลับเหมือนมีพลังปีศาจ พวกลูกศิษย์กี่คนนั้นถึงต้องรีบหยุดอยู่กับที่

“พาข้าไปหาเจ้าสำนักของพวกนาย” หลินหยุนพูดคำเดิมซ้ำอีกรอบ

พวกลูกศิษย์กี่คนนี้ตอบรับแต่โดยดี ขาสองข้างสั่นไปหมด

ซูหนันส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา: “ยังไม่รีบไปอีก! ”

“ได้ ได้พวกข้าพาท่านไปหาเจ้าสำนัก”

“พวกลูกศิษย์กี่คนนี้พยักหน้าแต่โดยดี”

หลินหยุนกับซูหนันเดินตามพวกลูกศิษย์กี่คนนี้ มาถึงด้านหน้าของคฤหาสน์หลังเล็กที่อยู่ด้านหลังของตำหนัก

“ที่นี่ก็คือที่พักของเจ้าสำนักของพวกเรา” ลูกศิษย์คนนั้นก้มหน้าลง และพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะทำให้หลินหยุนโกรธ

“ตกลง พวกนายไปกันได้แล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น

พวกลูกศิษย์กี่คนนี้มองหน้าซึ่งกันและกัน ทันใดนั้น ก็เกิดความดีใจ: “ขอบคุณ......ขอบคุณท่านมาก! ”

พวกลูกศิษย์กี่คนนี้ก็รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“นายมาได้รวดเร็วจริง ๆ! ” กลางห้องในคฤหาสน์ มีเสียงถอนหายใจดังผ่านออกมา

จากนั้น หลี่สุนเฟิงเจ้าสำนักบู๊แท้ก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากประตูด้านหน้า แล้วมายืนอยู่เบื้องหน้าของหลินหยุนกับซูหนัน

ซูหนันเดินหน้าขึ้นมาก้าวหนึ่ง และถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “เพื่อนของข้าล่ะ? ”

“นายคิดว่าข้าจะบอกนายไหมล่ะ? ” หลี่สุนเฟิงยิ้มเยาะ

หลินหยุนพูดว่า: “ปล่อยคนออกมา ข้าจะหลงเหลือผู้สืบทอดสำนักของนายเอาไว้ ไม่อย่างนั้น จะฆ่าให้ตายทั้งสำนัก! ”

หลี่สุนเฟิงหัวเราะฮ่าฮ่ายกใหญ่และพูดว่า: “ถ้าหากว่าข้าไม่อยู่แล้ว นายคิดว่าข้าจะเก็บสำนักนี้เอาไว้เพื่อประโยชน์อะไรล่ะ? ”

“ถ้าหากพวกนายไว้ชีวิตข้า ข้าสามารถที่จะพิจารณามอบสาวน้อยนั้นกลับคืนให้กับพวกนาย”

ซูหนันตะโกนใส่อย่างเย็นชา: “ฝันไปเถอะ! ”

หลี่สุนเฟิงยิ้มเยาะ: “ถ้าอย่างนั้นพวกนายก็อย่าได้คิดที่จะช่วยชีวิตสาวน้อยนั้นอีกเลย โธ่ ช่างน่าเสียดายเสียจริง ๆ สาวน้อยที่สวยงามขนาดนั้น ก็คงจะต้อง......จุ๊จุ๊! ”

หลี่สุนเฟิงแสดงรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เต็มไปด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง

ซูหนันโกรธมาก: “นายกล้าแตะต้องเธอ ข้าจะสังหารคนทั้งสำนักของนายอย่างแน่นอน! ”

หลี่สุนเฟิงไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย และพูดขึ้นด้วยท่าทางเหยียดหยาม: “คำพูดเมื่อสักครู่ของข้านายไม่ได้ยินหรืออย่างไร? ถ้าหากข้าตายแล้ว สำนักก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องดำรงอยู่อีกต่อไปแล้ว! ”

หลินหยุนสีหน้าเฉยชา: “นายคิดว่าข้าหาตัวเธอไม่พบอย่างนั้นเหรอ? ”

จิตสมาธิของหลินหยุนในตอนนี้ สามารถที่จะครอบคลุมได้ในบริเวณหนึ่งร้อยเมตร อีกทั้งจากลักษณะท่าทางที่มั่นใจไม่เกรงกลัวของหลี่สุนเฟิง หลินหยุนสรุปได้ว่า ที่ซ่อนตัวของจงเฟยหยู่ คงน่าจะอยู่บริเวณใกล้ ๆ นี้ ถึงขนาดเป็นไปได้ว่าอยู่ในบริเวณโดยรอบของคฤหาสน์หลังนี้

หลังจากที่จิตสมาธิของหลินหยุนได้แผ่กระจายออกไป ก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจของจงเฟยหยู่แล้ว ซึ่งอยู่ที่ชั้นใต้ดินด้านหลังของคฤหาสน์

ตามโครงสร้างของคฤหาสน์ ที่นั่นน่าจะเป็นห้องใต้ดิน

“นายถึงเวลาตายแล้ว” หลินหยุนพูดจบ ก็พลันปล่อยหมัดเข้าใส่หลี่สุนเฟิงทันที

ซูหนันตกใจ คิดที่จะยื่นมือออกมาขัดขวางหลินหยุน ไม่ให้ฆ่าหลี่สุนเฟิง เพราะหากหาจงเฟยหยู่ไม่เจอแล้วจะทำอย่างไร?

แต่เป็นเพราะความเชื่อมั่นในตัวของหลินหยุน สุดท้ายซูหนันก็ไม่ได้ยื่นมือออกไป

หลี่สุนเฟิงตกตะลึงอย่างมาก ถอยร่นตัวเองอย่างรวดเร็ว และตะโกนอย่างร้อนรนว่า: “ปรมาจารย์หลิน นายไม่ต้องการชีวิตของสาวน้อยคนนั้นแล้วเหรอ? ”

หลินหยุนไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เขาไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคนนี้ แต่เป็นเพราะเขากลับใช้จงเฟยหยู่เป็นตัวล่อให้หลินหยุนเข้าสู่ค่ายกลโบราณกาล

มหากษัตริย์ชางฉองเป็นคนที่มีจิตใจดีงามจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?