จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 597

หลินหยุนพูดกับเสี่ยวจุย “ตามฉันมา” ไม่ต้องกลัว!”

เสี่ยวจุยพูดไม่ออก พยักหน้าด้วยสายตาหนักแน่น

หลินหยุนพาเสี่ยวจุย เดินตามโม่ซิวอู่เข้าไปที่หุบเขาเทพยา

ที่ด้านหลัง ชายหนุ่มที่เคยบอกให้หลินหยุนจ่ายเงินเพื่อใช้วิธีลัด มีท่าทีประหลาดใจ “ไม่คาดคิด ไม่หนุ่มคนนี้จะเก่งกาจขนาดนี้!”

“ไม่แปลกใจเลยที่เวลาพูดกับฉันถึงทีท่าทีไม่แยแส!”

หลินหยุนเดินตามโม่ซิวอู่ไปที่ประตูหุบเขาเทพยา หลังจากเดินผ่านอาคารแถวหนึ่ง หลินหยุนก็มาถึงหุบเขา

ที่ตั้งของหุบเขาเทพยา อยู่ที่เชิงเขา คาดไม่ถึงว่าหลังประตูจะเป็นหุบเขา

ทิวทัศน์ในหุบเขาสวยงามมาก มีเสียงนกและกลิ่นดอกไม้หอมหวล มองไปข้างหน้าเห็นห้องโถงอันวิจิตรตระการตาที่อยู่ไม่ไกล

มีศาลายุคโบราณอยู่โดยรอบหลายจุด ที่สวยงามและเรียบง่าย เผยให้เห็นบรรยากาศที่เรียบง่ายของยุคโบราณ

นี่คือหุบเขาเทพยาในอุดมคติของหลินหยุน

โม่ซิวอู่พาหลินหยุนและเสี่ยวจุยไปที่ห้องโถง ในห้องโถง มีคนสิบกว่าคน ที่ดูเหมือนจะปรึกษาหารือเรื่องบางอย่าง

หลินหยุนได้ยินเสียงแว่วๆ “เป็นเสียงของคนแก่เฒ่า “ครั้งก่อนแม้แต่คำบัญชาเทพยาก็ไม่สามารถฆ่าปรมาจารย์หลิน เมื่อเร็วๆนี้ฉันได้ยินมาว่าแม้แต่โล่อู๋จี๋เทพแห่งทวนก็ถูกหลินหยุนฆ่า เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งเพิ่มสูงขึ้น ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเราในปัจจุบัน ไม่สามารถจัดการกับเขาได้เลย!”

หลินหยุนหัวเราะเยาะในใจ คนเหล่านี้กำลังปรึกษาหารือกันว่าจะจัดการกับเขาอย่างไร!

แต่ไม่รู้ว่า ตัวเองได้มาถึงห้องโถงของพวกเขาแล้ว

“ฮึ่ม!” โม่ซิวอู่ไอเล็กน้อย ขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา

“เจ้าหุบเขา!”

ทุกคนพยักหน้าให้โม่ซิวอู่

“ทุกท่าน น้องชายที่อยู่ข้างหลังฉัน มาที่นี่เพื่อแลกเปลี่ยนวัสดุยากับพวกเรา!”

หลังจากพูดจบ โม่ซิวอู่หันกลับมา มองหน้าหลินหยุน ยิ้มแล้วพูดว่า “จริงสิ ยังไม่ได้ถามน้องชายเลยว่าชื่ออะไร?”

“เรียกฉันว่าหยุนหลิน” หลินหยุนเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขา ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้ชื่อจริงของเขาได้

ชายชราที่มีใบหน้าเขียวช้ำน่ากลัว มองดูหลินหยุนอย่างดูถูกและครุ่นคิด “ต้องการแลกเปลี่ยนวัสดุยากับหุบเขาเทพยา สิ่งของธรรมดา หุบเขาเทพยาของเราไม่สนใจ!”

“นายยังหนุ่มยังแน่น จะมีของดีๆอะไร!”

โม่ซิวอู่หัวเราะและพูดว่า “ผู้อาวุโสสามอย่าดูถูกผู้อื่น น้องหยุนคนนี้ได้นำโอสถล้ำเลิศมาหนึ่งเม็ด!”

“อะไรนะ โอสถล้ำเลิศ! เจ้าหุบเขา คุณจำไม่ผิดใช่ไหม เขายังหนุ่มขนาดนี้ จะกลั่นโอสถล้ำเลิศได้อย่างไร!”

ผู้อาวุโสของหุบเขาเทพยาทุกคนมีสีหน้าประหลาดใจ มองไปที่หลินหยุน ด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ

ชายชราที่พูดเมื่อกี้ ถึงกับยิ้มเยาะ “เจ้าหุบเขา คุณจำผิดพลาดหรือเปล่า? ในหุบเขาเทพยาของเรามีโอสถล้ำเลิศเพียงไม่กี่เม็ด เขาไปเอามาจากไหน!”

“คุณไม่ใช่ถูกเขาหลอกแล้วหรือ!”

โม่ซิวอู่หัวเราะและพูดว่า “ทุกท่านอย่ากังวล เขาไม่ได้นำโอสถล้ำเลิศมาเป็นการแลกเปลี่ยน แต่ใช้สูตรโอสถเป็นการแลกเปลี่ยน!”

เมื่อโมซิวอู่พูดประโยคครึ่งแรก ทุกคนก็โล่งใจ ชายหนุ่มที่ดูเหมือนอายุ 20 ต้นๆ จะเอาโอสถล้ำเลิศมาจากที่ไหน!

แต่ว่า หลังจากได้ฟังคำพูดของโม่ซิวอู่ ทุกคนก็ตกตะลึง ทั่วทั้งห้องโถงก็เงียบสงบ!

โม่ซิวอู่พอใจกับท่าทีของทุกคนมาก ก็เหมือนตอนที่เขาได้ยินหลินหยุนพูดว่าจะเอาสูตรโอสถล้ำเลิศมาแลกเปลี่ยน ก็รู้สึกมีความสุขมาก

ด้วยเหตุผลนี้ เขาถึงกับละทิ้งพ่อบ้านที่เคยทำงานให้หุบเขาเทพยาหลายปี

ตอนนี้ เมื่อเห็นผู้อาวุโสทุกคน มีสีหน้าตกใจมากกว่าในตอนแรก โม่ซิวอู่พอใจมาก

“เจ้าหุบเขา นี่เป็นเรื่องจริงหรือ? สูตรยาสำหรับกลั่นเป็นโอสถล้ำเลิศนั้นมีค่าเพียงใด แม้แต่หุบเขาเทพยาของเราจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มี เขาไปเอาสูตรโอสถมาจากไหน!” ผู้อาวุโสสามที่ตั้งสติได้ก็ถามอย่างสงสัย……

“ใช่แล้ว ผู้อาวุโสสามพูดถูก ดูอายุเขาน่าจะยี่สิบต้นๆ เขาจะมีสูตรโอสถที่ล้ำเลิศได้ยังไง?”

ที่เหลือก็ไม่เชื่อเช่นกัน

โม่ซิวอู่คิดไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ และมองไปที่หลินหยุนด้วยรอยยิ้ม “น้องหยุน โปรดเอาโอสถล้ำเลิศของคุณ ให้ทุกคนดู!”