จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 60

บทที่ 59 จางจื่อเห้าออกหน้า

หวางชิ่งเซิงยกแก้วเหล้ายืนขึ้น พร้อมทั้งยิ้มให้กับไอ้หน้าบากเฉียง พร้อมพูดว่า “ฉันคือหวางชิ่งเซิงเจ้าของบริษัทฝูว่าง เฉียงเพื่อนรัก ไว้หน้ากันจะได้ไหม ปล่อยพวกเขาสองคนไปได้หรือเปล่า?”

ไอ้หน้าบากเฉียงใช้หางตาประเมินหวางชิ่งเซิง “ประธานหวางของบริษัทฝูว่าง? เสียมารยาทแล้ว! แต่ว่าเรื่องของวันนี้ไม่เกี่ยวกับประธานหวาง หวังว่าคุณจะไม่ยุ่ง จะได้ไม่กระทบความสัมพันธ์ระหว่างท่านเจี่ยงกับคุณท่านจิน!”

แค่ประโยคเดียวของไอ้หน้าบากเฉียง ก็เห็นได้ว่าเขารู้จักหวางชิ่งเซิงเป็นอย่างดี ในขณะเดียวกันก็บอกกับหวางชิ่งเซิงเป็นนัยว่าเขาไม่ไว้หน้าหวางชิ่งเซิง!

หลินหยุนเห็นเป็นเรื่องสนุก พวกนักเลงพวกนี้ไม่ใช่แค่พวกวัยรุ่นที่เลือดร้อนอย่างเดียว

หวางชิ่งเซิงรู้สึกเก้อ แค่ประโยคเดียว ฝ่ายนั้นก็พูดถึงที่พึ่งอาศัยที่ใหญ่สุดของเขา แถมยังเตือนไม่ให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ด้วย

ตามจริงเขาเมื่อรู้ว่าไม่ควรยุ่งก็ควรที่จะถอยไป แต่สายตาอันซื่อเอินและอีกหลายคนที่จับจ้องเขาอยู่ ถ้าหากเขาถอยไปแบบนี้เลย มันจะได้อย่างไรกัน

แล้วอีกอย่าง เขาเป็นถึงเจ้าของบริษัทอาหารชื่อดัง ฝ่ายนั้นเป็นแค่นักเลงธรรมดา ถ้าแม้แต่นักเลงธรรมดาเขายังจัดการไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงข้างนอก เขาคงขายหน้ามากแน่ๆ

“เฉียงเพื่อนรัก นายพูดถูก เพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างท่านเจี่ยงกับคุณท่านจิน นายก็ควรจะใจกว้างหน่อยใช่ไหมล่ะ ปล่อยลูกเพื่อนฉันไปได้ไหม?” หวางชิ่งเซิงเลือกใช้วิธีเดียวกันกับฝ่ายนั้น

ไอ้หัวทองพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เจ้านายหวาง คุณยุ่งเยอะไปหรือเปล่า?”

ไอ้หัวทองลูกน้องของไอ้หน้าบากเฉียง ไม่ได้หยาบคายเหมือนทำกับอันซื่อเอินแบบนั้น การพูดการจายังถือว่าเกรงใจ เพราะไม่ว่ายังไงหวางชิ่งเซิงก็เป็นนักธุรกิจที่มีทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้านหยวน

ไอ้หน้าบากเฉียงเหมือนกับงูพิษ เหมือนมีสามตาที่จ้องหวางชิ่งเซิงอยู่แบบนั้น พร้อมถามด้วยน้ำเสียงประหลาดว่า “ถ้าอย่างที่คุณพูด ที่ฉันโดนพวกนี้ตี ก็เพราะว่าฉันสมควรโดนตีใช่ไหม?”

“เข้าใจผิดแล้วๆ เข้าใจผิดกันไปแล้ว!” หวางชิงเซิงหัวเราะแห้ง “เฉียงจื่อเพื่อนรักนั่งก่อน เรามานั่งดื่มกันก่อน เคลียร์เรื่องเข้าใจผิดนี้กันก่อนดีไหม?”

“ใครเป็นเพื่อนแก! อย่าวางตัวเองไว้สูงขนาดนั้น แกก็แค่หมาตัวนึงของคุณท่านจินก็เท่านั้น กล้ามาเรียกตัวเองว่าเป็นเพื่อนกับฉันงั้นเหรอ?” อยู่ดีๆ ไอ้หน้าบากเฉียงก็โมโหขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ถ้าจินหยวนเป่าอยู่ที่นี่ ฉันยังพอเรียกว่าคุณชายจิน แต่แกเป็นใครกัน!”

หวางชิ่งเซิงหน้าแดงก่ำ รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มเจื่อนลง มือที่ยกแก้วเหล้าขึ้นมาสั่นระริก เหล้าที่อยู่ในนั้นเริ่มกระเด็นออกมา

ต่อหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย ประธานคณะกรรมการหวางแห่งบริษัทฝูว่าง นักธุรกิจทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้าน กลับโดนนักเลงธรรมดาคนนี้ด่าจนไม่มีชิ้นดี

แต่ว่า พอไอ้หน้าบากเฉียงด่าแบบนี้ หวางชิ่งเซิงก็เข้าใจแล้วว่า ไอ้หน้าบากเฉียงคนนี้ไม่ใช่นักเลงธรรมดาแน่นอน ดูท่าว่าต่อหน้าท่านเจี่ยง คำพูดของเขาคงพอมีน้ำหนักอยู่บ้าง

ไม่เช่นนั้น ถ้าเป็นแค่นักเลงธรรมดา จะกล้าเหิมเกริมกับเจ้านายใหญ่ที่มีทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้านได้ยังไง!

บอดี้การ์ดข้างกายของหวางชิ่งเซิง กำลังทำท่าทางจะพุ่งไปจัดการไอ้หน้าบากเฉียงให้ได้ แต่กลับโดนหวางชิ่งเซิงห้ามไว้อย่างเร็ว

ไอ้หน้าบากเฉียงกวาดสายตามองบอดี้การ์ดสองคนนั้น หัวเราะอย่างไม่แยแส แล้วพูดขึ้นว่า “ทำไม? อยากใช้กำลังหรือไง? มาสิ!”

หวางชิ่งเซิงไม่ได้ให้ลูกน้องไป ถึงแม้ว่าลูกน้องเขาจะถูกคัดเลือกมาดีขนาดไหน ต่อสู้เก่งขนาดไหน แต่การต่อกรกับพวกนักเลงที่มีเรื่องต่อยตีบ่อยแบบนี้ เขาเองก็ไม่มั่นใจมากนัก

อีกอย่าง ถ้าเกิดจัดการกับไอ้หน้าบากเฉียงนี่สำเร็จ จนทำให้ท่านเจี่ยงเคืองจะทำยังไง?

หวางชิ่งเซิงใบหน้าเย็นชา พร้อมพูดว่า “ฉันจะโทรหาคุณท่านจินตอนนี้แหละ!”

การพูดแบบนี้ ความจริงก็เพื่อหาทางออกให้กับตัวเองก็เท่านั้น

เมื่อเห็นว่าหวางชิ่งเซิงช่วยอะไรไม่ได้ อันซื่อเอินก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

“พี่เฉียง จะต้องทำยังไงถึงจะยอมปล่อยเด็กสองคนนี้เหรอ?” อันซื่อเอินถามด้วยเสียงเบาๆ

ไอ้หน้าบากเฉียงยิ้มร้าย พร้อมตอบว่า “ก็ต้องดูว่าแกจริงใจขนาดไหน”

พอพูดจบ ก็ถูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ไปมา ความหมายก็คือต้องการเงินนั่นเอง

อันซื่อเอินจนปัญญา “ฉันออกเงิน 5 พันให้พี่เฉียงกับลูกน้องดื่มชาเป็นไง?”

ไอ้หน้าบากเฉียงยิ้มอย่างดูแคลน พร้อมส่ายหน้า

อันซื่อเอินขมวดคิ้ว 5 พันยังไม่พอ ไอ้นักเลงพวกนี้หน้าเงินเสียจริง