จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 601

ผู้อาวุโสสามอยู่ข้างๆเพื่อเตรียมตัวที่จะเคลื่อนไหวตั้งแต่แรกแล้ว พอได้ยินคำสั่งของโม่ซิวอู่ ก็แอบเตรียมตัวปล่อยท่าไม้ตายที่รุนแรงออกมา

“กรงเล็บเงามืด!”

มือข้างหนึ่งของผู้อาวุโสสาม ได้กลายเป็นสีดำสนิท ในความมืดมิดนั้น ก็มีแสงแวววาวราวกับเป็นของโลหะ

พอดูแล้ว ทั้งแปลกประหลาดและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

ทั้งสองปล่อยออกไปด้วยพลังทั้งหมดที่ตัวเองมี ทุกกระบวนท่าที่ใช้ก็เป็นท่าที่รุนแรงที่สุดของตัวเอง

ต่อให้จะเป็นคนที่บรรลุถึงขั้นปรมาจารย์ใหญ่ขั้นสูงสุด ก็ไม่กล้าประมาท

แต่ว่า สีหน้าของหลินหยุนก็ยังคงเป็นใบหน้าที่นิ่งเงียบเหมือนเดิม ยืนรออยู่ที่เดิมอยู่เงียบๆ

รอจนการโจมตีของทั้งสองคนเข้าใกล้ระยะสามเมตรของร่างตัวเอง ถึงได้สวนกลับไปหนึ่งฝ่ามือ

บูม!

ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีเปลวเพลิงของโม่ซิวอู่ หรือร่างกายของผู้อาวุโสสามที่ปกคลุมด้วยหมอกสีดำ ก็โดนการโจมตีที่รุนแรงซัดปลิวออกไป

“ผัวะ!”

ทั้งสองกระอักเลือดออกมาพร้อมกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”

“ความแข็งแกร่งของเขา ไปถึงแดนไหนแล้วกันแน่?”

โม่ซิวอู่และผู้อาวุโสสามยืนอยู่หน้าประตูตึก ต่างก็จ้องมองซึ่งกันและกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสั่นไหว

หลินหยุนหันไปมองทั้งสองคนที่อยู่หลังตึก แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ยังไม่ออกมาอีก? หรือต้องการให้ข้าสังหารเจ้าสองคนนี้ก่อน เจ้าถึงจะยอมออกมา”

ออร่าที่แข็งแกร่ง ในที่สุดก็เผยออกมาจากตึกนั้น ก็เหมือนกับเมฆสีดำ ที่เข้ามาบดบังดวงอาทิตย์ จนท้องฟ้ากลายเป็นสีดำ

ยังไม่ทันได้เห็นร่างของคน ก็มีเสียงของชายชราดังออกมาก่อนแล้ว “เจ้าหนุ่ม มารบกวนการฝึกฝนของข้า เจ้าสมควรตาย!”

ซวบ!

ประตูไม้ของตึก ถูกทำลายด้วยพลังที่แข็งแกร่ง

ร่างที่ผอมแห้งราวกับเป็นฟืนไม้ ชายชราที่ผมขาวทั้งหัว เดินโค้งตัว ออกมาจากห้องห้องนั้น

ใบหน้าของชายชราแห้งเหี่ยวราวกับเป็นเปลือกของต้นไม้ มีดวงตาคล้ายกับงู จ้องมองหลินหยุน แล้วปล่อยจิตสังหารออกมา

“ท่านเหล่าจู่!” โม่ซิวอู่และผู้อาวุโสสาม โค้งตัวทำความเคารพพร้อมกัน

“พวกไร้ประโชยน์!” เหล่าจู่ของตระกูลโม่ตะโกนด้วยเสียงเย็นชา

ทันใดนั้น โม่ซิวอู่และผู้อาวุโสสาม ใบหน้าชราของพวกเขาก็แดงก่ำ

พวกเขาล้วนเป็นหัวหน้าของหุบเขาเทพยา ตอนนี้กลับโดนเหล่าจู่ของตระกูลโม่ตำหนิราวกับเป็นเด็กน้อย แทบยังโดนตำหนิต่อหน้าหลินหยุน ใบหน้าชราของพวกเขารับเรื่องแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ

แต่ว่า พออยู่ต่อหน้าเหล่าจู่ของตระกูลโม่ พวกเขาก็ไม่กล้าส่งเสียงคัดค้านแม้แต่น้อย

เหล่าจู่คนนี้ ตอนนี้มีอายุได้สองร้อยปีแล้ว เขาค่อยปกป้องผู้สืบทอดของหุบเขาเทพยามาโดยตลอด มีอยู่สองครั้งที่หุบเขาเทพยาต้องเผชิญการวิกฤตที่อันตรายถึงขีดสุด ล้วนเป็นเพราะความช่วยเหลือจากเหล่าจู่คนนี้ ถึงทำให้หุบเขาเทพยาได้มีผู้สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน

พอพูดแบบนี้ เขาก็เป็นผู้อาวุโสมากกว่าโล่อู๋จี๋และเยนหนานเทียนสักอีก

หลินหยุนจ้องมองชายชราอัปลักษณ์คนนี้ ใบหน้ายังคงนิ่งเงียบราวกับสายน้ำที่นิ่งสงบ “เจ้าใช้อายุขัยของตัวเองจนหมดแล้ว ถ้าเกิดไม่ออกมา ยังสามารถมีชีวิตได้อีกหลายปี ตอนนี้พอเจ้าออกมา อย่างมากเจ้าก็มีชีวิตอยู่ได้อีกแค่หนึ่งปี”

พอโม่ซิวอู่และผู้อาวุโสสามได้ยินประโยคนี้ ต่างก็แสดงความตกใจออกมา “ท่านเหล่าจู่กำลังจะสิ้นอายุขัยแล้วงั้นเหรอ?”

ถึงแม้จะมีการเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่โม่ซิวอู่ก็ยังตกใจอยู่ดี

ก็เหมือนกับต้นไม้ใหญ่ที่พึ่งพิงมาโดยตลอด จู่ๆก็มีคนมาบอกว่ามันตายแล้ว

ทันๆที่รู้อยู่แล้วว่าอายุขัยเหล่าจู่ของตระกูลโม่ ล่วงเลยขีดจำกัดของมนุษย์มานานแล้ว สามารถหมดลมหายใจได้ตลอดเวลา

แต่ว่า พอถึงเวลาที่ได้ยินเรื่องนี้เข้าจริงๆ โม่ซิวอู่ก็ยังทำใจรับเรื่องนี้ได้ยากอยู่ดี

ต้องรู้ก่อนว่า ในสายตาเหล่าจู่ของตระกูลโม่ โม่ซิวอู่ก็เหมือนกับเด็กที่ยังไม่โต

เหล่าจู่ของตระกูลโม่จ้องมองหลินหยุนด้วยสายตามัวหมอง แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ต่อให้ข้าจะมีชีวิตได้อีกแค่หนึ่งชั่วยาม ก็เพียงพอที่จะแยกชิ้นส่วนเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้นได้สบายๆ”

หลินหยุนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆว่า “เจ้าก็ลองทำดูสิ”

เหล่าจู่ของตระกูลโม่หันไปตะโกนเสียงเย็นชากับโม่ซิวอู่และผู้อาวุโสสามที่อยู่ข้างหลังว่า “ต่อจากนี้ พวกเจ้าดูให้ดีๆล่ะ”

พอพูดจบ เหล่าจู่ของตระกูลโม่ก็หันกลับมา จ้องมองหลินหยุน “ตอนข้ายังหนุ่มข้าได้เรียนรู้วิชาหายใจแบบเต่า ทำให้มีชีวิตยืนยาวมาจนถึงตอนนี้ ปิดตัวฝึกฝนมานานขนาดนี้ ถึงแม้จะยังไปไม่ถึงแดนระดับตำนานที่เหล่านักบู๊เล่าขานกัน แต่ก็คงอีกไม่ไกลแล้ว!”