จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 607

หลินหยุนเดินไปที่นั่งของเจ้าหุบเขาเทพยา แล้วหันไปพูดกับโม่จือมิ่งว่า “เอากระดาษกับปากกามา”

“ครับ!” โม่จือมิ่งทำตามที่สั่งทันที

ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกัน ไม่รู้ว่าหลินหยุนต้องการจะทำอะไรกันแน่?

หรือว่าต้องการจะร่างกฎใหม่ให้กับหุบเขาเทพยางั้นเหรอ?

มีความเป็นไปได้สูง

เพียงครู่เดียว โม่จือมิ่งก็เอากระดาษกับปากกามา

หลินหยุนเขียนมันอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างก็แอบมอง สนใจเนื้อหาที่หลินหยุนเขียนเข้าไป

เพียงไม่นาน หลินหยุนก็เขียนเสร็จ จากนั้นก็ยื่นกระดาษให้กับโม่จือมิ่ง

“กระดาษพวกนี้เป็นสูตรปรุงยา ล้วนเป็นสิ่งจำเป็นของเหล่านักบู๊ ตอนนี้ข้าขอมอบให้กับเจ้า เจ้าไปจัดการมันเองก็แล้วกัน”

โม่จือมิ่งเคยเห็นความยิ่งใหญ่สูตรปรุงยาของหลินหยุนมาก่อน แต่ว่า เขานึกมาตลอดว่า สูตรปรุงยาพวกนี้น่าจะเป็นสูตรในสำนักของหลินหยุน หรือไม่ก็เป็นสิ่งที่อาจารย์ของเขาเป็นคนคิดค้นขึ้นมา

ไม่เคยนึกมาก่อนว่าสูตรปรุงยาชั้นยอดขนาดนี้ คนที่คิดค้นมันขึ้นมาจะเป็นหลินหยุน

ตอนนี้ พอได้ยินว่าหลินหยุนได้เขียนสูตรปรุงยาออกมา ก็เกิดความสงสัยขึ้นในใจ ไม่รู้ว่าสูตรปรุงยาที่หลินหยุนเขียน มันอยู่ในระดับไหนกันแน่?

โม่จือมิ่งหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็เกือบจะทำสูตรปรุงยาหล่นลงไปบนพื้น

เขารีบดูสูตรปรุงยาล้ำค่าแผ่นอื่นๆที่อยู่ในมือทันที แล้วพูดเสียงดังด้วยความดีใจว่า “พวกนี้ล้วนเป็นสูตรปรุงยาระดับสูง!”

อะไรนะ!

กระดาษพวกนี้ล้วนเป็นสูตรปรุงยาระดับสูง!

เมื่อกี้ หลินหยุนแค่เอาส่วนหนึ่งของสูตรปรุงยาระดับสูงออกมา ก็ทำให้เหล่าระดับสูงของหุบเขาเทพยาเกิดความโลภขึ้นมา จนทำทุกวิถีทางโดยที่ไม่สนว่ามันจะสกปรก จะต้องจับตัวของหลินหยุนเอาไว้ให้ได้ เพื่อบีบให้เขามอบสูตรปรุงยา

ตอนนี้ หลินหยุนกลับมอบสูตรปรุงยาระดับสูงออกมาตั้งมากมายในทีเดียว!

ความตื่นเต้นระดับนี้ ทำให้เหล่าผู้คนของหุบเขาเทพยา เกิดความรู้สึกดีใจจนตั้งตัวไม่ทัน

แต่ว่า ยังไม่ทันรอให้คนรอบๆตั้งสติกลับมาจากอาการตกใจ โม่จือมิ่งก็พูดเสียงดังด้วยความดีใจว่า “ไม่สิ นี่ไม่ใช่สูตรปรุงยาระดับสูง นี่ นี่มันสูตรปรุงยาระดับเซียน!”

“……”

ทุกคนรู้สึกเหมือนกับว่ามีฟ้าผ่าตรงกลางสมอง ราวกับได้หยุดหายใจ การเต้นของหัวใจก็หยุดไปชั่วขณะ

“ยาเซียน!”

“นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”

“ยาเซียน ตำนานเล่าขานกันว่ามีเพียงแค่นักกลั่นยาในสมัยโบราณเท่านั้นที่มีสูตรปรุงยาแบบนี้!”

“หรือว่าสำนักของปรมาจารย์หลิน จะเป็นหนึ่งในสำนึกที่สืบทอดมาตั้งแต่สมัยโบราณอย่างนั้นเหรอ!”

“ไม่แปลกใจเลยที่ต่อให้ปรมาจารย์หลินจะอายุน้อยแบบนี้ แต่กลับแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้ เกรงว่าคงมีแค่สำนักที่อยู่ในตำนานแบบนั้น ที่จะสามารถเลี้ยงดูให้เขากลายเป็นอัจฉริยะได้ถึงขนาดนี้!”

เพียงครู่เดียว หลินหยุนในสายตาทุกคน ก็สูงส่งราวกับเป็นคนจากสวรรค์!

โม่จือมิ่งคุกเข่าลงไปทันที แล้วก้มกราบหลินหยุนเพื่อแสดงความเคารพ “ขอขอบคุณความใจกว้างของปรมาจารย์หลิน!”

เหล่ากลุ่มคนของหุบเขาเทพยาทั้งหมด ก็คุกเข่าลงกับพื้น แล้วก้มกราบหลินหยุนด้วยความเคารพ “ขอขอบคุณความใจกว้างของปรมาจารย์หลิน!”

เมื่อกี้ ต่อให้พวกเขาต้องการจะรับใช้หลินหยุน ก็ไม่ได้แสดงความเคารพถึงขนาดนี้ ตอนนี้ หลังจากที่หลินหยุนเอาสูตรปรุงยาพวกนี้ออกมา พวกเขาก็กลายเป็นเหมือนกับคนรับใช้ ก้มกราบหลินหยุนด้วยความเคารพ นี่มันราวกับเคารพนับถือหลินหยุนเหมือนกับเป็นเทพองค์หนึ่ง

ดูเหมือนว่า คนจากหุบเขาเทพยาพวกนี้ ยังมีความแตกต่างจากเหล่านักบู๊อยู่เล็กน้อย ถ้าอยากจะทำให้พวกเขายอมรับ นอกจากต้องมีความแข็งแกร่งแล้ว ยังจำเป็นต้องมีวิชาการกลั่นยาที่เป็นหัวใจสำคัญของพวกเขาอีกด้วย

สูตรปรุงยาพวกนี้ ก็เป็นการแสดงวิชาการกลั่นยาของหลินหยุนได้ดีที่สุด

สูตรปรุงยาที่หลินหยุนเขียนออกมา ล้วนเป็นโอสถทั่วๆไปในโลกแห่งเซียน และเป็นสูตรปรุงยาที่ถูกปรับปรุงตามวัตถุดิบที่อยู่ในโลกมนุษย์

แต่ ต่อให้เป็นอย่างนั้น ฤทธิ์ของยาก็ดีกว่าสูตรปรุงยาที่มีอยู่ในโลกมนุษย์เป็นหมื่นเท่า

บอกว่าเป็นยาเซียน มันก็ไม่ได้เกินเลย

แต่ว่า นี่เป็นแค่ยาเซียนในสายตาของเหล่านักบู๊ เมื่อไปอยู่ในโลกแห่งเซียน สูตรปรุงยาพวกนี้ก็เป็นแค่ของทั่วๆไป

หลินหยุนไม่ได้ให้ของอะไรกับพวกเขา บางครั้ง การได้สิ่งของด้วยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นวิธีทำลายคนคนนั้นได้เร็วที่สุด

ทุกอย่าง พวกเขาต้องคว้ามาด้วยมือของตัวเอง ถึงจะรู้ถึงความสำคัญของสิ่งที่ได้รับมาอย่างยากลำบาก

ก็เหมือนกับบ้านที่คุณซื้อมาด้วยการทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมานับสิบปี กับบ้านที่คุณอื่นเป็นคนมอบให้ แม้จะเป็นบ้านหลังเดียวกัน แต่ว่าความรู้สึกที่มีต่อมันต่างกันราวฟ้ากับเหว

หลินหยุนรับความเคารพจากเสี่ยวเฟิงและเสี่ยวจุยสองสามีภรรยา

จากนั้น ก็เดินจากไป แล้วกลับไปที่เมืองหลวง

เวลาสามวัน สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว พรุ่งนี้ ก็เป็นคำสั่งทหารวันสุดท้ายของหลินหยุน

หลินหยุนได้นั่งรถไฟเพื่อกลับไปยังเมืองหลวง ส่วนหงซานเหอก็ไปที่ที่พักของประธานาธิบดีจีน

ประธานาธิบดีจีนที่กำลังอ่านหนังสือถูกรบกวน จ้องมองสีหน้าที่ไม่เหมือนปกติ หงซานเหอที่ทนเก็บสีหน้าดีใจออกมาไม่ไหว ประธานาธิบดีจีนค่อยๆยิ้มออกมา “ท่านหง ท่าทางคงจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับคุณสินะ!”

หงซานเหอหัวเราะ “ดูเหมือนว่า จะไม่มีอะไรที่สามารถปิดบังท่านประธานาธิบดีได้สินะ”

“ท่านหงเชิญนั่ง!” ประธานาธิบดีจีนพูด

หงซานเหอเองก็ไม่เกรงใจ นั่งอยู่ตรงหน้าของประธานาธิบดีจีน

“ลองเล่ามาสิ เรื่องอะไรกันที่ทำให้ท่านหงดีใจได้ถึงขนาดนี้?” ประธานาธิบดีจีนถามด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าที่เรียบนิ่งทำให้ดูไม่ออกว่าคนคนนี้กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

หงซานเหอพูดว่า “เหล่าสมาชิกของกองกำลังพิเศษมังกรฟ้า เพราะว่าฝึกวิชาที่เจ้าเด็กนั้นเป็นคนเปลี่ยนแปลง ทำให้เกิดปัญหาเล็กน้อย เจ้าเด็กนั้นก็เลยพูดออกมาว่า ภายในสามวันนี้เขาจะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นกับสมาชิกของกองกำลังพิเศษมังกรฟ้า จึงได้ทำสัญญาคำสั่งทหารกับผม”

“ตอนนี้ ใกล้จะผ่านวันที่สองไปแล้ว เขาจะต้องผิดคำสัญญาอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้น เจ้าเด็กนี้ก็ต้องตกอยู่กำมือของผม จากนี้เขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของผม”

ประธานาธิบดีจีนยิ้มด้วยที่ไม่พูดอะไร “ผมรู้สึกว่าคุณอย่าเพิ่งด่วนสรุปจะดีกว่า รอให้ผ่านวันที่สามไปก่อนเถอะ ถ้าเกิดพรุ่งนี้เขากลับมาล่ะ?”

หงซานเหอพูดด้วยความมั่นใจ “ไม่มีทาง! ต่อให้พรุ่งนี้เขาจะกลับมา ก็ไม่มีทางที่จะแก้ไขปัญญาที่เกิดขึ้นกับร่างของกองกำลังพิเศษมังกรฟ้าอย่างแน่นอน นั่นเป็นผลข้างเคียงที่เกิดขึ้นจากการฝึกเพลงบู๊ ไม่ใช่ปัญหาที่จะจัดการได้ง่ายๆ?”

ประธานาธิบดีจีนพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเกิดเขาแก้ไขมันได้ล่ะ?”

หงซานเหออึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าเกิดเขาสามารถแก้ไขมันได้ งั้นมันก็ยิ่งดีเลยไม่ใช่เหรอ? เป็นการพิสูจน์ว่าที่พวกเราทุกคนยอมเสี่ยงที่จะฉีกหน้าของสี่ตระกูลใหญ่ เพื่อช่วยเขาเอาไว้ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง”

“แต่ว่า ผมก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเขาจะทำแบบนั้นได้ ครั้งนี้ เจ้าเด็กนั้นจะต้องแพ้อย่างแน่นอน จากนี้ เขาต้องเชื่อฟังทุกคำที่ผมบอก!”