จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 625

เจี่ยงจิงเทียนกับเจี่ยงหลินหลินได้เห็นถึงความเก่งกาจของนายท่านอีกครั้ง

ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมในตอนนั้นนายท่านสามารถที่จะนำพาตระกูลเจี่ยงขึ้นเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยที่สุดในจีนได้

นักพรตจื่อหยางยิ้มเล็กน้อย: “ในปีนั้นข้าได้ตกลงกับพ่อของท่านไว้ว่า จะช่วยเขาดูแลปกป้องตระกูลเจี่ยง ซึ่งไม่มีทางคืนคำพูดอย่างแน่นอน”

“สำหรับการตายของหมิงยู่นั้น นั่นเป็นเพราะเขายังร่ำเรียนฝึกฝนวิชาได้ไม่ดีพอ ไม่สามารถที่จะกล่าวโทษคนอื่นได้”

“แต่ว่า ถึงแม้หมิงยู่จะได้รับการถ่ายทอดวิชาโดยตรงจากข้าเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วน แต่ก็ไม่ใช่ว่าใครก็จะสามารถสังหารเขาได้ ในเมื่อเขาสามารถสังหารหมิงยู่ได้ ก็เท่ากับว่ามีพลังความสามารถที่ไม่เลว ข้าก็ชักอยากที่จะพบเจอกับเขาแล้ว! ”

“พวกท่านช่วยคิดหาวิธีให้เขามาพบกับข้าที่เกาะตงไหลหน่อยเถอะ! ”

ได้ยินที่นักพรตจื่อหยางพูด คนของตระกูลเจี่ยงทั้งสามก็เบาใจลงได้บ้าง

เจี่ยงจงสือโค้งคำนับแสดงความเคารพ: “ขอบคุณท่านนักพรตมาก ท่านมีบุญคุณต่อตระกูลเจี่ยงของพวกเราอย่างมาก ลูกหลานตระกูลเจี่ยงของพวกเรา จะจดจำไว้ในจิตใจไปหลายชั่วอายุคน! ”

นักพรตจื่อหยางหัวเราะเหอะเหอะ โดยมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

เจี่ยงจงสือลุกยืนขึ้น แล้วก็ทำความเคารพต่อนักพรตจื่อหยางอีกครั้ง: “งั้นพวกเราก็ไม่รบกวนท่านนักพรตแล้ว”

“ขอลาก่อน! ”

“ไปเถอะ! ” นักพรตจื่อหยางพลันโบกมือขึ้น คนตระกูลเจี่ยงทั้งสามก็ลงมาถึงด้านล่างของภูเขาแล้ว

ทั้งสามคนมองไปที่เรือลำนั้นที่ส่งพวกเขามาที่นี่ พร้อมกับสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง

“ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง! ” นายท่านเจี่ยงจงสืออุทานขึ้น

เจี่ยงจิงเทียนก็สะดุ้งตกใจ: “นี่ก็คือวิชาการหดตัวตามที่ตำนานร่ำลือใช่ไหม? ”

“คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า โลกมนุษย์จะมีคนที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้อยู่จริงด้วย! ”

เจี่ยงหลินหลินท่าทางตื่นเต้นและพูดขึ้นว่า: “หลินหยุนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักพรตจื่อหยางอย่างแน่นอน! ถ้าหากเขากล้าที่จะมาเกาะตงไหล ก็คงจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! ”

เจี่ยงจงสือหัวเราะเหอะเหอะ: “พอได้แล้ว พวกเรากลับกันเถอะ! ”

“สามวันถัดไป ข้ากับพวกนาย จะไปพบกับไอ้หนุ่มนั่นพร้อมกัน! ”

“รับทราบ! ” เจี่ยงจิงเทียนพูดขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับ

......

หลังจากที่หลินหยุนออกมาจากตระกูลเจี่ยง ก็ได้หาโรงแรมพักอาศัยในบริเวณใกล้ ๆ แถวนั้น

รอสามวันหลังจากนี้ แล้วค่อยไปยังตระกูลเจี่ยงอีกครั้ง

เวลานั้น ถ้าหากคนของตระกูลเจี่ยงยังคงไม่ยอมทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้ เขาก็จะนำโอสถของเขากลับคืนมา

ในช่วงบ่าย หลินหยุนก็ได้รับโทรศัพท์ ซึ่งเป็นหงซานเหอที่โทรมาหา

หลินหยุนกดปุ่มรับสาย และพูดถามขึ้นว่า: “นายพลหง มีธุระอะไรเหรอ? ”

น้ำเสียงของหงซานเหอก็ยังคงไม่เป็นมิตรเหมือนเดิม: “ไอ้หนุ่มน้อย นายคิดที่จะทำอะไรกับตระกูลเจี่ยง? ”

หงซานเหอรู้ว่าตนเองจะลงมือจัดการกับตระกูลเจี่ยงแห่งเกาะหนัน ซึ่งหลินหยุนก็ไม่แปลกใจเลย โดยในฐานะของผู้ที่มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดของจีน หากแม้ช่องทางรับทราบข่าวสารเพียงเท่านี้ก็ยังไม่มีล่ะก็ จึงจะถือว่าน่าแปลก

อีกทั้ง หลินหยุนรู้ดีว่าตนเองในสายตาของหงซานเหอนั้น เป็นผู้ที่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษมาโดยตลอด พูดได้ว่าทุกการกระทำและทุกการเคลื่อนไหวของตนเอง หงซานเหอล้วนจับจ้องมองดูอยู่เสมอ

แต่ว่า หลินหยุนก็ไม่ได้ใส่ใจ เรื่องราวที่เขากระทำ ก็ไม่กลัวว่าคนอื่นจะรับรู้

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ข้าก็มาเพื่อนำเอาสิ่งของของตนเองกลับคืน ถ้าหากนายต้องการจะเตือนข้า ก็คงไม่จำเป็นหรอก”

หงซานเหอส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา: “ไอ้หนุ่มน้อย ข้าจะบอกนายว่า เกาะหนันกับพื้นที่ในจีนมีนโยบายปกครองที่แตกต่างกัน ตระกูลเจี่ยงมีรากฐานที่มั่นคงหนักแน่นในเกาะหนัน ถ้าหากนาย กล้าที่จะทำเรื่องไม่ดีต่อตระกูลเจี่ยงแล้ว ทางการของเกาะหนันจะต้องออกหน้าเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยแน่นอน”

“ถ้าหากนายไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับทางการของเกาะหนัน ก็อย่าได้กระทำการอะไรที่บุ่มบ่ามไป! ”

หลินหยุนพูดว่า: “ข้าทราบแล้ว”

“ฮึ! ” หงซานเหอวางสายโทรศัพท์

หลินหยุนมีแววตาที่เฉยชา ในเมื่อหงซานเหอได้โทรศัพท์มาเตือนด้วยตนเองแล้ว ดูเหมือนว่าอิทธิพลอำนาจในเกาะหนันของตระกูลเจี่ยงแห่งเกาะหนันนี้ ก็คงจะยิ่งใหญ่ไม่น้อย แม้แต่ทางการของเกาะหนันต่างก็ยังปกป้องเข้าข้างพวกเขา

หลินหยุนเองก็ไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับทางการ หากเมื่อเป็นศัตรูกับทางการของเกาะหนันแล้ว วงศ์ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ของเมืองหลวง ก็คงไม่ยอมที่จะอยู่เฉยทำเป็นไม่สนใจเป็นแน่

หากเป็นเช่นนี้ หงซานเหอก็คงจะต้องบ่นว่าเขาอีก

แต่ทว่า หากทางการเกาะหนันออกหน้าจัดการนักบู๊คนหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ ก็เพราะ การปฏิบัติของทางการ ในทุกการเคลื่อนไหว ต่างก็ถูกประชาชนนับไม่ถ้วนจับตามองอยู่

หลินหยุนสามารถที่จะไม่สนใจถึงผลกระทบ แต่ ทางการของเกาะหนันทำแบบนี้ไม่ได้

ในช่วงกลางคืนเวลาแปดโมงกว่า หลินหยุนกำลังบำเพ็ญฝึกฝนอยู่ในห้องภายในโรงแรม ทันใดนั้น ก็ได้ลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่ประตูห้อง แล้วแววตาก็เผยความเย็นชาขึ้นมาแวบหนึ่ง

ประตูห้องได้ถูกคนใช้กุญแจไขเปิดออก เจี่ยงเฉิงพาผู้อาวุโสคนหนึ่งกับลูกน้องสี่คน เดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มเยาะอย่างเจ้าเล่ห์

เจี่ยงเฉิงเริ่มพูดสะเปะสะปะ หันหลังแล้วก็วิ่งหนีไป

หลินหยุนมองไปที่เขา แล้วก็ชี้นิ้วออกมา

พลังทิพย์ทะลุผ่านหัวใจของเจี่ยงเฉิง ซึ่งร่างกายของเจี่ยงเฉิงก็หยุดชะงักลงในทันที

เจี่ยงเฉิงก้มศีรษะลงด้วยความไม่เชื่อ แล้วมองไปยังช่องรูบริเวณทรวงอกที่เลือดกำลังไหลหยด พร้อมกับมีสีหน้าท่าทางหวาดกลัว: “ข้า ข้าจะต้องตายแล้วใช่ไหม? นี่ มันเป็นไปได้อย่างไร! ”

จากนั้น ร่างกายของเจี่ยงเฉิงก็ทรุดล้มลงไปกับพื้นอย่างเงียบสงบ

“อ่ะ เขา เขาฆ่าคุณชายเจี่ยง! ”

“รีบหนีกันเถอะ! รีบกลับไปรายงานให้กับเจ้าบ้านทราบ! ”

พวกบอดี้การ์ดเหล่านั้นที่เจี่ยงเฉิงได้พามา รีบหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว โดยหลินหยุนก็ไม่ได้ขัดขวาง

แต่ว่า ปรมาจารย์หวางยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น ไม่ได้จากไปไหน

หลินหยุนมองไปที่เขา และถามขึ้นว่า: “ทำไมนายถึงไม่ยอมไป? ”

ปรมาจารย์หวางพูดว่า: “ถ้าหากปรมาจารย์ต้องการที่จะฆ่าคนแล้ว จะสามารถหลบหนีเอาตัวรอดไปได้อย่างไรกันล่ะ? ”

คนผู้นี้ถือว่าเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี

“นายไปเถอะ นำตัวเจี่ยงเฉิงส่งกลับคืนไปให้ตระกูลเจี่ยง! ” หลินหยุนพูด

ปรมาจารย์หวางลุกยืนขึ้น และพูดด้วยท่าทางที่เคารพ: “ขอบคุณท่านอย่างมากที่ไว้ชีวิต! ”

“ผู้อาวุโส ข้าได้ยินข่าวคราวจากปากของเจี่ยงเฉิง บางทีอาจจะเป็นประโยชน์กับท่าน”

หลินหยุนมองไปที่เขา: “พูดมา”

ปรมาจารย์หวางพูดว่า: “ตระกูลเจี่ยงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนักพรตจื่อหยาง ตอนนี้เจ้าบ้านตระกูลเจี่ยงได้เดินทางไปคารวะนักพรตจื่อหยางแล้ว คงเพื่อที่จะไว้จัดการกับท่าน”

“นักพรตจื่อหยาง? ” หลินหยุนเอ่ยขึ้น

ปรมาจารย์หวางพูดว่า: “นักพรตจื่อหยางเป็นปรมาจารย์เวทมนตร์ที่เก่งกาจที่สุดบนเกาะหนัน และก็เป็นบุคคลอันดับหนึ่งในโลกเวทมนตร์แห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้”

“ได้ยินมาว่าตอนนี้กลายเป็นเทพเซียนแล้ว ซึ่งมีพลังความสามารถที่แข็งแกร่งอย่างมาก! ”