จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 625

เจี่ยงจิงเทียนกับเจี่ยงหลินหลินได้เห็นถึงความเก่งกาจของนายท่านอีกครั้ง

ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมในตอนนั้นนายท่านสามารถที่จะนำพาตระกูลเจี่ยงขึ้นเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยที่สุดในจีนได้

นักพรตจื่อหยางยิ้มเล็กน้อย: “ในปีนั้นข้าได้ตกลงกับพ่อของท่านไว้ว่า จะช่วยเขาดูแลปกป้องตระกูลเจี่ยง ซึ่งไม่มีทางคืนคำพูดอย่างแน่นอน”

“สำหรับการตายของหมิงยู่นั้น นั่นเป็นเพราะเขายังร่ำเรียนฝึกฝนวิชาได้ไม่ดีพอ ไม่สามารถที่จะกล่าวโทษคนอื่นได้”

“แต่ว่า ถึงแม้หมิงยู่จะได้รับการถ่ายทอดวิชาโดยตรงจากข้าเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วน แต่ก็ไม่ใช่ว่าใครก็จะสามารถสังหารเขาได้ ในเมื่อเขาสามารถสังหารหมิงยู่ได้ ก็เท่ากับว่ามีพลังความสามารถที่ไม่เลว ข้าก็ชักอยากที่จะพบเจอกับเขาแล้ว! ”

“พวกท่านช่วยคิดหาวิธีให้เขามาพบกับข้าที่เกาะตงไหลหน่อยเถอะ! ”

ได้ยินที่นักพรตจื่อหยางพูด คนของตระกูลเจี่ยงทั้งสามก็เบาใจลงได้บ้าง

เจี่ยงจงสือโค้งคำนับแสดงความเคารพ: “ขอบคุณท่านนักพรตมาก ท่านมีบุญคุณต่อตระกูลเจี่ยงของพวกเราอย่างมาก ลูกหลานตระกูลเจี่ยงของพวกเรา จะจดจำไว้ในจิตใจไปหลายชั่วอายุคน! ”

นักพรตจื่อหยางหัวเราะเหอะเหอะ โดยมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

เจี่ยงจงสือลุกยืนขึ้น แล้วก็ทำความเคารพต่อนักพรตจื่อหยางอีกครั้ง: “งั้นพวกเราก็ไม่รบกวนท่านนักพรตแล้ว”

“ขอลาก่อน! ”

“ไปเถอะ! ” นักพรตจื่อหยางพลันโบกมือขึ้น คนตระกูลเจี่ยงทั้งสามก็ลงมาถึงด้านล่างของภูเขาแล้ว

ทั้งสามคนมองไปที่เรือลำนั้นที่ส่งพวกเขามาที่นี่ พร้อมกับสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง

“ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง! ” นายท่านเจี่ยงจงสืออุทานขึ้น

เจี่ยงจิงเทียนก็สะดุ้งตกใจ: “นี่ก็คือวิชาการหดตัวตามที่ตำนานร่ำลือใช่ไหม? ”

“คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า โลกมนุษย์จะมีคนที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้อยู่จริงด้วย! ”

เจี่ยงหลินหลินท่าทางตื่นเต้นและพูดขึ้นว่า: “หลินหยุนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักพรตจื่อหยางอย่างแน่นอน! ถ้าหากเขากล้าที่จะมาเกาะตงไหล ก็คงจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! ”

เจี่ยงจงสือหัวเราะเหอะเหอะ: “พอได้แล้ว พวกเรากลับกันเถอะ! ”

“สามวันถัดไป ข้ากับพวกนาย จะไปพบกับไอ้หนุ่มนั่นพร้อมกัน! ”

“รับทราบ! ” เจี่ยงจิงเทียนพูดขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับ

......

หลังจากที่หลินหยุนออกมาจากตระกูลเจี่ยง ก็ได้หาโรงแรมพักอาศัยในบริเวณใกล้ ๆ แถวนั้น

รอสามวันหลังจากนี้ แล้วค่อยไปยังตระกูลเจี่ยงอีกครั้ง

เวลานั้น ถ้าหากคนของตระกูลเจี่ยงยังคงไม่ยอมทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้ เขาก็จะนำโอสถของเขากลับคืนมา

ในช่วงบ่าย หลินหยุนก็ได้รับโทรศัพท์ ซึ่งเป็นหงซานเหอที่โทรมาหา

หลินหยุนกดปุ่มรับสาย และพูดถามขึ้นว่า: “นายพลหง มีธุระอะไรเหรอ? ”

น้ำเสียงของหงซานเหอก็ยังคงไม่เป็นมิตรเหมือนเดิม: “ไอ้หนุ่มน้อย นายคิดที่จะทำอะไรกับตระกูลเจี่ยง? ”

หงซานเหอรู้ว่าตนเองจะลงมือจัดการกับตระกูลเจี่ยงแห่งเกาะหนัน ซึ่งหลินหยุนก็ไม่แปลกใจเลย โดยในฐานะของผู้ที่มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดของจีน หากแม้ช่องทางรับทราบข่าวสารเพียงเท่านี้ก็ยังไม่มีล่ะก็ จึงจะถือว่าน่าแปลก

อีกทั้ง หลินหยุนรู้ดีว่าตนเองในสายตาของหงซานเหอนั้น เป็นผู้ที่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษมาโดยตลอด พูดได้ว่าทุกการกระทำและทุกการเคลื่อนไหวของตนเอง หงซานเหอล้วนจับจ้องมองดูอยู่เสมอ

แต่ว่า หลินหยุนก็ไม่ได้ใส่ใจ เรื่องราวที่เขากระทำ ก็ไม่กลัวว่าคนอื่นจะรับรู้

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ข้าก็มาเพื่อนำเอาสิ่งของของตนเองกลับคืน ถ้าหากนายต้องการจะเตือนข้า ก็คงไม่จำเป็นหรอก”

หงซานเหอส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา: “ไอ้หนุ่มน้อย ข้าจะบอกนายว่า เกาะหนันกับพื้นที่ในจีนมีนโยบายปกครองที่แตกต่างกัน ตระกูลเจี่ยงมีรากฐานที่มั่นคงหนักแน่นในเกาะหนัน ถ้าหากนาย กล้าที่จะทำเรื่องไม่ดีต่อตระกูลเจี่ยงแล้ว ทางการของเกาะหนันจะต้องออกหน้าเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยแน่นอน”

“ถ้าหากนายไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับทางการของเกาะหนัน ก็อย่าได้กระทำการอะไรที่บุ่มบ่ามไป! ”

หลินหยุนพูดว่า: “ข้าทราบแล้ว”

“ฮึ! ” หงซานเหอวางสายโทรศัพท์

หลินหยุนมีแววตาที่เฉยชา ในเมื่อหงซานเหอได้โทรศัพท์มาเตือนด้วยตนเองแล้ว ดูเหมือนว่าอิทธิพลอำนาจในเกาะหนันของตระกูลเจี่ยงแห่งเกาะหนันนี้ ก็คงจะยิ่งใหญ่ไม่น้อย แม้แต่ทางการของเกาะหนันต่างก็ยังปกป้องเข้าข้างพวกเขา

หลินหยุนเองก็ไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับทางการ หากเมื่อเป็นศัตรูกับทางการของเกาะหนันแล้ว วงศ์ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ของเมืองหลวง ก็คงไม่ยอมที่จะอยู่เฉยทำเป็นไม่สนใจเป็นแน่

หากเป็นเช่นนี้ หงซานเหอก็คงจะต้องบ่นว่าเขาอีก

แต่ทว่า หากทางการเกาะหนันออกหน้าจัดการนักบู๊คนหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ ก็เพราะ การปฏิบัติของทางการ ในทุกการเคลื่อนไหว ต่างก็ถูกประชาชนนับไม่ถ้วนจับตามองอยู่

หลินหยุนสามารถที่จะไม่สนใจถึงผลกระทบ แต่ ทางการของเกาะหนันทำแบบนี้ไม่ได้

ในช่วงกลางคืนเวลาแปดโมงกว่า หลินหยุนกำลังบำเพ็ญฝึกฝนอยู่ในห้องภายในโรงแรม ทันใดนั้น ก็ได้ลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่ประตูห้อง แล้วแววตาก็เผยความเย็นชาขึ้นมาแวบหนึ่ง

ประตูห้องได้ถูกคนใช้กุญแจไขเปิดออก เจี่ยงเฉิงพาผู้อาวุโสคนหนึ่งกับลูกน้องสี่คน เดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มเยาะอย่างเจ้าเล่ห์