จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 630

ทุกคนของตระกูลเจี่ยง มองไปยังหลินหยุนที่ถูกม้วนภาพวาดครอบคลุม ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวไม่ได้ ด้วยความดีอกดีใจ

“ดูเหมือนว่า นักพรตจื่อหยางเอาจริงเข้าให้แล้ว! ”

“ภาพวาดนั้นคืออาวุธเครื่องรางตามที่ตำนานร่ำลือกันใช่ไหม? ”

“แต่ว่า ดูแล้วเหมือนกับว่าไม่มีพลังอานุภาพอะไรเลย! ”

เจี่ยงหลินหลินเคยเห็นภาพเหตุการณ์ที่น่าตกตะลึงตอนที่หลินหยุนยิงธนูใส่เจียวที่ทะเลสาบมังกรร้าย ขณะที่ลำแสงลูกธนูปรากฏนั้น สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งฟ้าดิน

ตอนนั้น เธออยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ก็ยังสามารถที่จะสัมผัสได้ถึงความทรงพลังของลูกธนูนั้น เหมือนกับว่าจะดูดตัวเธอเข้าไปสู่ด้านในของลำแสงลูกธนูนั้นให้ได้

แต่ภาพวาดแผ่นนี้ของนักพรตจื่อหยาง กลับไม่ทำให้เธอรู้สึกถึงความทรงพลังสักเท่าไหร่

อีกทั้ง แม้ว่าหลินหยุนจะไม่เคลื่อนไหว แต่มองดูแล้วก็เหมือนกับว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

ผู้อาวุโสยอดฝีมือสองคนนั้นที่ผมร่วงทั้งศีรษะแล้ว รวมไปถึงหญิงชราที่อัปลักษณ์คนนั้น ต่างก็แสดงสีหน้าท่าทางที่สงสัย

“ไอ้นักพรตแก่จื่อหยางได้อาวุธเครื่องรางที่เก่งกาจนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ”

“ก่อนหน้านี้ที่พวกเราได้ประลองฝีมือกับเขา ก็ไม่เห็นว่าเขาใช้อาวุธเครื่องรางชิ้นนี้ คงจะเป็น ชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มาอย่างแน่นอน”

“ไอ้แก่นี้ไปที่ไหนมากันแน่? ถึงได้ของล้ำค่าชิ้นนี้มา! ”

ทั้งสามคนกับนักพรตจื่อหยางต่างก็เป็นยอดฝีมือในยุคเดียวกัน แต่ว่า หลายปีก่อนพ่ายแพ้ให้กับนักพรตจื่อหยาง จึงได้เก็บตัวบำเพ็ญฝึกฝนอยู่อย่างสันโดษมาโดยตลอด

ได้ยินว่านักพรตจื่อหยางมีนัดท้าประลองยุทธ์ จึงได้ออกจากบำเพ็ญแล้วเดินทางมาร่วมชม

ในส่วนของนักบู๊ที่มีพลังความสามารถที่ต่ำนั้น ไม่สามารถที่จะมองออกได้ถึงพลังอานุภาพของภาพภูเขาแม่น้ำนี้

นักพรตจื่อหยางใช้พลังทั้งหมดเพื่อรักษาการขับเคลื่อนของภาพภูเขาแม่น้ำ ถึงแม้ว่าเขาจะมีโชคชะตาความบังเอิญ ได้พบเจอกับอาวุธเครื่องรางชิ้นนี้ แต่ว่า ระดับการบำเพ็ญฝึกฝนของเขา ก็ทำได้เพียงเพียรพยายามควบคุมเท่านั้น

เพื่อที่จะจัดการกับหลินหยุน และก็เพื่อสยบจิตใจของผู้คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ นักพรตจื่อหยาง ไม่ตระหนี่หวงของ จึงได้นำอาวุธเครื่องรางชิ้นนี้ออกมา

ภายในภาพภูเขาแม่น้ำ หลินหยุนมองไปที่คลื่นยักษ์ที่โหมซัดสาด รวมถึงภูเขาขนาดใหญ่เจ็ดลูกที่ทับถมบนตัวเขา โดยเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าพลังอานุภาพของฟ้าดินเหล่านี้แล้ว กลับกลายเป็นว่ามีขนาดเล็กเท่ากับมด

แต่ว่า หลินหยุนที่อยู่ท่ามกลางคลื่นยักษ์โหมซัดสาด กลับมีสีหน้าท่าทางที่เฉยเมย

“แม้ว่านี่จะไม่ใช่พลังอานุภาพที่แท้จริงของฟ้าดิน ทว่า กลับสามารถรู้สึกได้ถึงพลังของฟ้าดินอันกว้างใหญ่ไพศาล”

หลินหยุนหลับตาลง ปล่อยให้ภูเขายักษ์ทับถมบนร่างของเขา ปล่อยให้คลื่นยักษ์ซัดสาดเข้าใส่ร่างกายที่เล็กนิดเดียวของเขา

แต่ว่า เขากลับเหมือนเป็นประภาคารที่อยู่ท่ามกลางมหาสมุทร ตั้งตระหง่านยืนหยัดอยู่อย่างมั่นคง

นักพรตจื่อหยางแอบตกตะลึงอยู่ในใจ: “ไอ้หนุ่มนี้ตกลงใช้วิชาอะไรกันแน่ ไม่ว่าข้าจะขับเคลื่อนภาพค่ายกลอย่างไร ก็ยังคงไม่สามารถจะสังหารเขาได้! ”

“ข้าไม่เชื่อว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปได้! ”

นักพรตจื่อหยางตัดสินใจอย่างเด็ดขาด จึงใช้ชี่แท้ขับเคลื่อนภาพค่ายกลอีกครั้ง

ค่ายกลสังหารในภาพค่ายกล ก็ได้โจมตีเข้าใส่หลินหยุนอีกครั้ง

หลินหยุนที่อยู่ในความว่างเปล่า มองไปยังภูเขาขนาดใหญ่และคลื่นยักษ์ที่โหมกระหน่ำเข้าใส่ อีกครั้ง ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกโพลงขึ้นโดยพลัน พร้อมกับตะโกนขึ้นว่า: “กระบี่ต้าเต๋า! ”

ลำแสงกระบี่ยักษ์สีดำ ปรากฏขึ้นบนศีรษะของหลินหยุนในระยะสามฟุต เปล่งกระจายกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวออกมา

หลินหยุนยื่นมือขึ้นจับ กระบี่ยักษ์สีดำเล่มนั้นก็ลอยเข้ามาสู่มือของเขาอย่างอัตโนมัติ

ฉับ!！

หลินหยุนฟันฉับขึ้นไปกลางอากาศ ทันใดนั้น ภูเขาแม่น้ำก็แหลกละเอียด ท้องฟ้าพังทลายลง

ฟุบ!

นักพรตจื่อหยางกระอักเลือดออกมา

ภาพภูเขาแม่น้ำที่อยู่บนศีรษะของหลินหยุน พลันมีเสียงดังเพล้งขึ้น แหลกละเอียดเป็นผุยผง

แม้ว่าคนของตระกูลเจี่ยงจะไม่เข้าใจในวิชาบู๊ แต่ก็สามารถมองออกได้ว่า การต่อสู้กันในครั้งนี้นักพรตจื่อหยางกำลังตกเป็นรอง

“คุณพ่อ นักพรตจื่อหยางจะพ่ายแพ้แล้วใช่ไหม? ” เจี่ยงหลินหลินถามขึ้นอย่างเคร่งเครียด

เจี่ยงจิงเทียนสีหน้าท่าทางจริงจัง: “อย่างเพิ่งรีบร้อน รอดูต่อไป! ”

แม้ว่าเขากำลังปลอบใจให้เจี่ยงหลินหลินอย่างเพิ่งร้อนใจ แต่ว่า เขากลับมองไปยังนายท่านเจี่ยงด้วยท่าทางที่ขาดความมั่นใจ

นายท่านเจี่ยงสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก และพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า: “ที่นี่คือถิ่นของนักพรตจื่อหยาง ซึ่งความสามารถของเขานั้น ไม่ใช่ว่าจะมีเพียงเท่านี้อย่างแน่นอน”

“ครั้งก่อนที่พวกเรามาคารวะเขา พลังวิชาที่เขาแสดงออกมานั้น ตอนนี้ยังไม่ได้แสดงออกมาเลย”

“ดังนั้น ไม่ต้องกังวล นักพรตจื่อหยางไม่มีทางพ่ายแพ้อย่างง่ายดายแบบนี้แน่นอน! ”