จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 631

หลินหยุนยืนเงียบๆอยู่ในคุกที่สร้างจากหินยักษ์

โดยไม่คาดคิด เวทมนตร์บนโลกนี้สามารถนำพลังเบญจธาตุมาใช้ได้ในระดับนี้ ถ้าเทียบกับผู้สืบทอดของนักบู๊ แข็งกว่ามาก”

“แต่น่าเสียดาย ถึงณ.ตอนนี้ เพิ่งเคยเห็นปรมาจารย์เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งอย่างนักพรตจื่อหยางเช่นนี้คนเดียวเท่านั้น”

เมื่อนักพรตจื่อหยางเห็นหลินหยุนติดอยู่ในคุก แสดงสีหน้าพึงพอใจ “ไอ้หนุ่ม รสชาติของหนังสือวิชาดินเป็นยังไงบ้าง?”

หลินหยุนพูดเบาๆ “ก็แค่นี้เอง!”

นักพรตจื่อหยางพูดอย่างเย็นชา “ใกล้จะตายแล้ว ยังปากแข็งอีก!”

จากนั้น เขาก็ยื่นมือออกมาอีกครั้งแล้วชี้นิ้วไปที่หนังสือ “ฆ่า!”

ตูมเสียงดังสนั่น!

คุกหินยักษ์กระแทกเข้าด้วยกัน และกำลังจะบดขยี้หลินหยุนจนตาย

“ทำลาย!”

หลินหยุนต่อยหมัดออกไป และคุกหินขนาดยักษ์ที่ดูแข็งแกร่งนี้ ก็พังทลายลง

“เวทมนตร์ระดับต่ำแบบนี้ ไม่สามารถขังฉันไว้ได้” หลินหยุนยืนอยู่ต่อหน้านักพรตจื่อหยางโดยไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ ใบหน้าเรียบเฉย

นักพรตจื่อหยางยิ้มเยาะเย้ย “ไม่ต้องกังวล นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!”

จากนั้น นักพรตจื่อหยางเปิดหนังสือวิชาดินหน้าที่สอง

“วิชาทรุดจม!”

คราวนี้ นักพรตจื่อหยางยื่นมือออกมากดทับที่หน้าหนังสือ และทันใดนั้น เสียงดังสนั่น ราวกับภูเขาทั้งลูกกำลังสั่นไหว

“ดูซิว่านายจะรอดพ้นจากฟ้าถล่มดินทลายได้หรือไม่?”

นักพรตจื่อหยางหัวเราะเยาะเสียงดัง

ใต้เท้าของหลินหยุน แผ่นดินเริ่มสั่นไหว เสียงดังสนั่น พื้นที่ที่หลินหยุนยืนอยู่ ก็ถล่มลงมา

หลุมขนาดใหญ่ที่มีความกว้างสิบเมตรปรากฏขึ้นที่เท้าของหลินหยุน

หลุมขนาดใหญ่มีแรงดูดที่แข็งแกร่ง ภูเขาหินและต้นไม้ที่อยู่รอบๆถูกดูดเข้าไป เหมือนกับหลุมดำ ที่กลืนทุกสิ่งเข้าไป

อย่างไรก็ตาม หลินหยุนหลบตั้งนานแล้ว และร่างของเขาเคลื่อนไหว ทันใดนั้นก็มาถึงบริเวณหินสีฟ้าซึ่งห่างออกไปสิบเมตร

นักพรตจื่อหยางยิ้มเยาะเย้ย “นายคิดว่านายสามารถหลบได้หรือ?”

มือของนักพรตจื่อหยางที่กดทับบนหนังสือวิชาดิน และค่อยขยับเบาๆ จากนั้น พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของหลินหยุนก็ถล่มลงไปอีกครั้ง

ด้วยวิธีนี้ ไม่ว่าหลินหยุนจะเคลื่อนย้ายไปที่ไหน ที่ดินตรงนั้นก็เริ่มถล่มลงมา เช่นเดียวกับสัตว์ยักษ์จำนวนมาก ที่กำลังอ้าปากรอหลินหยุน

หลินหยุนเพียงแค่ลอยขึ้นไปในอากาศ มองดูหลุมขนาดใหญ่จำนวนมากที่อยู่ด้านล่าง

นักพรตจื่อหยางยิ้มเยาะเย้ย “ไอ้หนุ่ม ฉันดูซิว่านายจะหลบได้นานแค่ไหน? ชี่แท้ในร่างกายของแกต้องใช้หมดสักวัน แต่หนังสือวิชาดินของฉัน ขอเพียงพื้นดินยังอยู่ ฉันก็จะมีพลังอย่างสม่ำเสมอ”

หลินหยุนพูดเบาๆ แม้ฉันจะติดกับ แล้วจะทำไม?”

หลังจากพูดจบ หลินหยุนก็ค่อยๆร่อนลงสู่พื้น ลงสู่หลุมขนาดใหญ่

“ไอ้หนุ่มคนนั้นต้องการทำอะไร? หาที่ตายเหรอ? หญิงสาวที่อยู่บนกิ่งไม้พูดอย่างดูถูก

ชายที่อยู่ถัดจากเขาพูดว่า “มันก็ไม่แน่ ฉันคิดว่าเขาคงจะสามารถทำลายเวทมนตร์ของนักพรตจื่อหยางได้”

“จะทำลายได้อย่างไร? ของวิเศษที่ทรงพลังเช่นนี้ แม้ว่าพวกเราสองคนจะร่วมมือกัน ก็ทำได้เพียงถูกไล่ทุบตีเท่านั้น” หญิงสาวสีหน้าไม่พอใจ

“ลองดูต่อไปก่อน” ชายคนนั้นรู้ว่าเขาไม่สามารถโน้มน้าวเธอได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงรอให้หลินหยุนใช้ความจริงพิสูจน์เองเท่านั้น

ตระกูลเจี่ยงแสดงสีหน้าประหลาดใจ พวกเขาดูออก นักพรตจื่อหยางได้เปรียบกว่า

ผู้คนที่เหลือ สีหน้าตื่นตระหนก โดยไม่รู้ว่าหลินหยุนสามารถทำลายเวทมนตร์ของนักพรตจื่อหยางได้หรือเปล่า

นักพรตจื่อหยางดีใจมาก มองไปที่หลินหยุนซึ่งกำลังตกลงไปที่หลุมแห่งนั้น ยิ้มและเยาะเย้ยเสียงดัง “ไอ้หนุ่ม นี่นายกำลังหาที่ตายเอง!”

ขณะพูด ร่างของหลินหยุนก็ตกลงไปในหลุมใหญ่ และร่างกายก็ถูกหลุมขนาดใหญ่กลืนเข้าไป

เจี่ยงจิงเทียนบ่นพึมพำ “ปรมาจารย์หลิน ตายแล้วหรือ?”

เจี่ยงหลินหลินดีใจ “น่าจะตายแล้วมั้ง!”

นายท่านเจี่ยงจงสือนิ่งเงียบเก็บอารมณ์ไว้ได้ดี

ฝูงชนที่กำลังชม สงสัยว่า “จบแล้วเหรอ?”

“ปรมาจารย์หลินตายแบบนี้เหรอ?”

“การต่อสู้ครั้งนี้ดูไม่น่าตื่นเต้นอย่างที่คิด!”

“ปรมาจารย์หลินอายุน้อยเกินไป แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบกับนักพรตจื่อหยางคนรุ่นก่อนที่มีชื่อเสียงมานานหลายสิบปี มันยังห่างกันมาก”

ทุกคนเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแย่ๆของหลินหยุน