จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 650

ผู้จัดการจางและประธานเหยียนที่ถูกไล่ออกไปแล้วนั้น ถึงกับยุแยงรองประธานหลิวของสำนักงานใหญ่หัวหยา กรุ๊ป ออกหน้ามาช่วยแก้ปัญหาให้กับพวกเขา

ถ้าพูดถึงอำนาจสิทธิ์ขาดแล้ว ถึงแม้บริษัทหวนตี้จะขึ้นอยู่กับหัวหยา กรุ๊ปก็จริง แต่ในบริษัทหวนตี้นั้น ประธานที่แท้จริงก็ยังเป็นหลันโร่หลิน

รองประธานหลิวถึงแม้มีตำแหน่งสูงกว่าหลันโร่หลินอยู่ระดับหนึ่งก็จริง แต่ว่าถ้าอยู่ในบริษัทหวนตี้แล้ว เขายังไม่มีอำนาจสิทธิ์ขาดอะไรเลย

แต่ว่า อย่างน้อยหลันโร่หลินก็เพิ่งจะมารับตำแหน่งใหม่ได้ไม่นานนัก ยังไม่ทันได้สร้างทีมงานของตัวเองขึ้นมาเลย

ดังนั้น ถ้าหากรองประธานหลิวจะมาหาเรื่องกะทันหันเช่นนี้ อีกทั้งยังมีประธานเหยียนและผู้จัดการจางทั้งสองคนนี้คอยสนับสนุนอยู่ข้างๆด้วยแล้ว หลันโร่หลินคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริงๆ

ถึงแม้หลินหยุนเป็นเจ้านายใหญ่ของหัวหยา กรุ๊ปก็จริง แต่เขาก็แค่รับช่วงถือหุ้นทั้งหมดที่มีของนายท่านเสี้ยงมาเท่านั้นเอง

ส่วนรองประธานหลิวคนนี้ อยู่ในหัวหยา กรุ๊ป ก็ยังถือหุ้นอยู่ในมืออีกด้วย เพียงแต่มีจำนวนหุ้นที่ถืออยู่สู้ของหลินหยุนไม่ได้เท่านั้นเอง

เป็นเพราะสาเหตุเช่นนี้ รองประธานหลิวจึงกล้าที่จะมาแสดงอำนาจบาตรใหญ่ที่บริษัทหวนตี้

ถ้าหากหลินหยุนยังไม่ปรากฏตัวแล้ว ต่อให้เป็นทีมงานบริหารมืออาชีพของจ้าวซูเหาก็ยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น รองประธานหลิวก็แต่งองค์ทรงเครื่องหวีผมเรียบจนเงาแวววับ ใส่ชุดสูทสีขาวทั้งตัว ภายใต้การนำทางของประธานเหยียนและผู้จัดการจางทั้งสองคนนี้ ก็ได้มาถึงบริษัทหวนตี้สาขาย่อยจงโจวแล้ว

ยามรักษาความปลอดภัยเมื่อเห็นประธานเหยียนและผู้จัดการจางมาถึง ก็ระแวดระวังภัยเต็มที่ทันที

“หยุดนะ พวกคุณไม่ใช่พนักงานของบริษัทอีกต่อไปแล้ว มาที่นี่ทำอะไร?” ยามรักษาความปลอดภัยตะคอกถาม

ผู้จัดการจางตะโกนด่าทอว่า “พวกแกใจกล้ามากเลยนะ กล้าพูดจาอย่างนี้กับฉัน! ฉันจะบอกพวกแกให้นะ วันนี้พวกฉันกลับมา ก็เพื่อที่จะจัดการกับหลันโร่หลิน รอให้พวกฉันได้กลับมาทำงานใหม่ก่อน แล้วฉันจะจัดการพวกแกเป็นอันดับแรกเลย!”

ยามรักษาความปลอดภัยทั้งสองคนก็ถูกข่มขู่จนตกใจกลัว รีบอ่อนข้อลงไปทันที

ผู้จัดการจางเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็พูดเยาะเย้ยว่า “รู้ไหมว่าคนข้างหลังฉันคนนี้เป็นใคร?”

“นี่คือประธานสำนักงานใหญ่หัวหยา กรุ๊ป ท่านประธานหลิว!”

“ยังไม่รีบทำความเคารพอีก!”

ยามรักษาความปลอดภัยทั้งสองคนไม่ได้รู้จักประธานหลิวอะไรเลย แต่ว่าในเมื่อผู้จัดการจางพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเช่นนั้น คิดดูแล้วไม่น่าจะเป็นตัวปลอม

“สวัสดีครับ! ท่านประธานหลิว”

ยามรักษาความปลอดภัยทั้งสองคนก็รีบยืนตรงทำความเคารพ

“ค่อยยังชั่วหน่อย” ผู้จัดการจางพูดด้วยสีหน้าภูมิใจ

จากนั้นก็หันหลังกลับไป พูดกับประธานหลิวด้วยสีหน้าประจบเอาใจว่า “ประธานหลิว เชิญท่านก่อนครับ!”

รองประธานหลิวเดินเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง แล้วค่อยๆเดินตรงไปยังลิฟต์

ยามรักษาความปลอดภัยก็รีบกระซิบบอกพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ว่า “รีบโทรศัพท์ไปบอกผู้จัดการหลันเร็ว”

หลันโร่หลินกำลังตรวจดูบัญชีของบริษัทย่อยอยู่ภายในห้องทำงาน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หลังจากรับสายโทรศัพท์แล้ว หลันโร่หลินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ประธานหลิว? หรือว่าจะเป็นรองประธานหลิวของสำนักงานใหญ่หัวหยา กรุ๊ป?”

“ได้ ฉันรู้แล้ว”

เพิ่งจะวางหูโทรศัพท์ลง ประตูของห้องทำงานก็ถูกผลักออกอย่างแรงทันที ประธานเหยียนและผู้จัดการจางรวมทั้งรองประธานหลิว ก็ก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้องทำงาน

“ประธานหลันครับ นึกไม่ถึงล่ะสิ พวกเราก็ได้มาพบหน้าอีกครั้งเร็วขนาดนี้” ผู้จัดการจางพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

หลันโร่หลินไม่ได้ไปสนใจเขา แต่สายตาหยุดมองไปที่ตัวของรองประธานหลิวที่ยืนยิ้มอยู่

“ท่านก็คือรองประธานหลิวเหรอคะ?” หลันโร่หลินก็เคยได้เห็นหน้ารองประธานหลิวเพียงครั้งหนึ่งในที่การประชุมของสำนักงานใหญ่เท่านั้น จึงไม่ค่อยแน่ใจนัก

รองประธานหลิวยิ้มอย่างเสแสร้งแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าประธานหลันยังจำผมได้ ผมคิดว่าตัวเองเป็นแค่รองประธาน คงถูกคนอื่นลืมไปหมดแล้ว”

“คุณทำอย่างนี้ ไม่รู้สึกผิดต่อความไว้วางใจที่บริษัทมอบให้กับคุณบ้างเลยเหรอ?”

“เมื่อก่อนเคยได้ยินมาว่าประธานหลันอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ยังคิดว่าประธานหลันเป็นคนที่มีความประพฤติดีรักนวลสงวนตัว คิดไม่ถึงเลยว่าถึงกับมีรสนิยมความชอบแบบนี้ด้วย”

ประธานเหยียนยืนอยู่ด้านข้างพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า “นั่นน่ะสิ ไอ้หนุ่มหน้าจืดคนนั้นมีอะไรดี! รูปลักษณ์ภายนอกสวยงามเท่านั้นเอง ดูดีแต่ไร้ประโยชน์ ถ้าหากจะหาผู้ชายคนหนึ่งละก็ หันมาสนใจประธานหลิวของพวกเราอย่างนี้ดีกว่า มีเสน่ห์ร้อนแรง แล้วยังมีเงินทองมากมายอีกด้วย!”

หลันโร่หลินไม่ได้ไปสนใจคนทั้งสอง หันไปถามรองประธานหลิวว่า “พูดแบบนี้ ท่านรองประธานหลิวมาคราวนี้จะมาสืบสาวราวเรื่องเพื่อเอาผิดกับฉันใช่ไหม?”

รองประธานหลิวทำท่าทางเคร่งขรึมวางตัวเป็นกลาง “อย่าพูดน่าเกลียดอย่างนั้นเลย ผมก็แค่ได้รับการรายงานจากพนักงานของบริษัท จึงเข้ามาดูหน่อยเท่านั้นเอง”

“ถ้าประธานหลันคิดว่าตัวเองถูกใส่ร้ายละก็ สามารถจะหาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้”

ผู้จัดการจางร้องตะโกนพูดว่า “ถูกต้อง ไปเรียกไอ้หนุ่มหน้าจืดคนนั้นออกมา พิสูจน์ต่อหน้ากันเลย ฉันจำได้ว่าตอนนั้นประธานหลิวยังเกรงใจเขามากเลย ตอนนั้นฉันก็ยังรู้สึกแปลกใจว่า เขาก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุแค่ยี่สิบต้นๆเท่านั้นเอง แล้วมันเรื่องอะไรที่คนระดับประธานบริษัทหวนตี้อย่างคุณจะต้องเกรงใจเขาขนาดนั้นด้วย”

“หลังจากนั้นแล้วฉันถึงได้เข้าใจแล้วว่า ความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคน มันต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

หลันโร่หลินหัวเราะขึ้นมาทันที “พวกคุณสองคนเพื่อใส่ร้ายป้ายสีฉันแล้ว ถึงกับพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมายเชียวเหรอ?”

“พวกคุณอยากจะให้ฉันเรียกเด็กหนุ่มหน้าจืดคนนั้นมาพิสูจน์ต่อหน้ากันใช่ไหม?”

“ฉันตกลงพวกคุณก็ได้ แต่หวังว่าถึงเวลานั้นพวกคุณอย่าเสียใจก็แล้วกัน”

เดิมทีหลันโร่หลินรู้สึกโกรธเคืองมาก รู้สึกผิดหวังต่อรองประธานหลิวคนนี้เป็นอย่างมาก แต่ว่าเมื่อได้ยินประธานเหยียนและผู้จัดการจางทั้งสองคนนี้ ต่างก็เรียกร้องให้เรียกหนุ่มหน้าจืดมาให้ได้ ในใจของหลันโร่หลินจึงเกิดความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าพวกคุณรู้ว่าหนุ่มหน้าจืดคนนี้ ก็คือเจ้านายใหญ่ตัวจริงของหัวหยา กรุ๊ปแล้วละก็ จะทำหน้ากันยังไง?”

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว หลันโร่หลินก็โทรศัพท์ไปหาหลินหยุน

“คุณหลินคะ ฉันทางนี้เกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อย คุณควรเข้ามาด้วยตัวเองสักครั้งจะเป็นการดีที่สุด”

เสียงที่เรียบเฉยของหลินหยุนพูดดังขึ้นจากโทรศัพท์ทางนั้นว่า “ได้ครับ”