จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 649

สายตาที่หลินโร่หลันมองหลินหยุนนั้น เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

โดยเฉพาะหลินหยุนที่ยังพูดต่อหน้าหวางเหวินหย่วนอีกด้วย ว่าเธอเป็นแค่แจกันดอกไม้ เป็นได้แค่ของเล่นของคนอื่น

นี่มันเป็นการทำให้สิ่งที่เธอภาคภูมิใจที่สุดต้องถูกลบล้างไปจนหมดสิ้น

เพราะว่าสิ่งที่เธอภูมิใจที่สุด นั่นก็คือความโหยหาอำนาจหวังผลประโยชน์ของเธอ ใช้คำพูดของเธอ เขาเรียกว่าร้อยเล่ห์มารยา

“เจ้าเด็กน้อย แกจำคำพูดที่พูดไว้ในวันนี้ให้ดีล่ะ!”

“ฉันรับรองว่า แกจะต้องได้ชดใช้กับสิ่งที่แกทำไว้ในวันนี้อย่างเจ็บปวดที่สุด!”

ถ้าหากไม่ใช่เป็นห่วงว่าจะสู้หลินหยุนไม่ได้ละก็ หลินโร่หลันก็แทบจะอยากบุกเข้าไปกระทืบหลินหยุนเพื่อระบายความแค้นในใจแล้ว

“ฉันรออยู่” หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆ

หลินโร่หลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่รู้จะระบายออกทางไหนดี จึงได้แต่หันเป้าหมายมาที่ตัวน้องสาวแทน

“หลินโร่สุ่ย แกดูสิว่าตัวเองไปรู้จักกับคนแบบไหนมากันแน่!”

“คนระดับต่ำต้อยอย่างนี้ จะช่วยเหลืออะไรแกได้บ้าง?”

“ทำไมแกถึงไม่รักดีเลย เลือกคบหาคนที่เหมือนกับพี่เหวินหย่วนอย่างนี้สิ ถึงจะช่วยเหลือทางด้านธุรกิจของแกได้”

“ถ้าแกยังมั่วอยู่แบบนี้ต่อไปอีกละก็ งานพิธีเปิดบริษัทอีกสามวันหลังจากนี้ ฉันหวังว่าแกอย่าพ่ายแพ้จนน่าเกลียดมากเกินไปนะ!”

“ถึงเวลานั้น คนที่ขายหน้าที่สุดก็คือตัวแกเองนั่นแหละ!”

“ใช่แล้ว ฉันจะเตือนสติแกอีกอย่างว่า พี่เหวินหย่วนได้เชิญชวนเพื่อนของตัวเองมาด้วย มาร่วมงานเพื่อเป็นเกียรติให้ฉัน เขายังเชิญชวนคนของตระกูลหลินพวกเรา พ่อแม่พวกเราก็มาด้วย ถ้าเธอพ่ายแพ้จนน่าเกลียดเกินไปละก็ คนที่ขายหน้าก็เป็นตัวเธอเอง”

พูดจบ หลินโร่หลันทำตาถลนใส่หลินหยุนด้วยสีหน้าโกรธแค้น หันหน้าไปยังหวางเหวินหย่วนแล้วพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”

“ได้ครับ!” หวางเหวินหย่วนจูงมือของหลินโร่หลัน แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟ

หลินโร่สุ่ยสีหน้าเศร้าหมอง เดิมทีเธอก็รู้แล้วว่าไม่มีทางที่จะเอาชนะพี่สาวตัวเองได้เลย เพียงแต่ว่าไม่อยากพ่ายแพ้จนน่าเกลียดมากเกินไป

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงเลยก็คือ หวางเหวินหย่วนถึงกับช่วยเหลือสนับสนุนหลินโร่หลันอีกแรงหนึ่งด้วย

ด้วยฐานะทางสังคมของตระกูลหวาง เพียงแค่กางแขนโบกมือเรียกคำเดียว ในแวดวงอินเตอร์เทนเม้นต์ทั้งหมด ก็จะต้องมีคนจำนวนมากมายตอบสนองอย่างแน่นอน

ต่อให้วันนี้เธอสามารถได้รับความช่วยเหลือจากบริษัทหวนตี้ก็ตาม แต่ในงานพิธีเปิดบริษัทนั้น ก็ยังเอาชนะพี่สาวไม่ได้อยู่ดี

“จบกัน คราวนี้จะต้องอับอายขายหน้าอีกแล้ว! อีกอย่างยังต้องอับอายขายหน้าผู้คนจำนวนมากมายอีกด้วย” หลินโร่สุ่ยถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “นั่นมันก็ยังไม่แน่เสมอไป ทำอะไรก็ต้องมุ่งมั่นจนถึงวินาทีสุดท้าย อย่าเพิ่งถอดใจเด็ดขาด”

“ฉันเชื่อว่า ปาฏิหาริย์ย่อมมีจริง”

หลินโร่สุ่ยยิ้มเจื่อนๆ “ขอบคุณนะที่คุณมาปลอบใจฉันในเวลานี้! แต่ว่า ฉันรู้ตัวฉันเองดี”

“เมื่อกี้คำพูดของพี่สาวฉัน คุณก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ คนอย่างเธอก็เป็นอย่างนั้นแหละ คุณอย่าไปจริงจังกับคำพูดของเธอเลยนะ”

หลินหยุนพูดว่า “วางใจเถอะ เธอจะต้องได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจมากกว่าฉันอย่างแน่นอน”

“ฮ่าๆ นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว คนที่เพอร์เฟคและเย่อหยิ่งอย่างเธอ ถูกคุณพูดเปรียบเป็นแค่แจกันดอกไม้ คาดเดาว่าป่านนี้คงอัดอั้นใจตายเลย” หลินโร่สุ่ยพูดด้วยเสียงหัวเราะ

ในตระกูลหลิน ไม่เคยมีใครกล้าว่าหลินโร่หลันเช่นนี้เลย หลินหยุนทำอย่างนี้ ทำให้หลินโร่สุ่ยรู้สึกสะใจมาก

ทั้งสองคนต่างก็แยกย้ายกันไปตรงหน้าประตู

หลินโร่สุ่ยก็ไปตามหาคนช่วยเหลือต่อไป ส่วนหลินหยุนก็กลับไปที่บริษัทหวนตี้สาขาย่อยอีกครั้ง

เขาต้องการไปหาหลันโร่หลิน เพื่อจะให้เธอช่วยจัดการเรื่องบางอย่าง

เมื่อมาถึงบริษัทหวนตี้สาขาย่อยแล้ว

ท่าทีของยามรักษาความปลอดภัยและพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ที่มีต่อหลินหยุนนั้น เมื่อเทียบกับคราวที่แล้ว มันกลับเปลี่ยนไปราวกับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว

หลินหยุนกลายเป็นแขกระดับVIP พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ยิ้มต้อนรับตลอดทาง เพื่อนำหลินหยุนไปที่ห้องทำงานของหลันโร่หลิน

เมื่อเข้าไปในห้องทำงานแล้ว หลันโร่หลินกำลังยุ่งอยู่กับการดูเอกสาร

หลังจากหลินหยุนเข้ามาแล้ว พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ก็ปิดประตูให้อย่างระมัดระวัง

หลันโร่หลินก็วางเอกสารในมือลง ลุกขึ้นยืน จ้องมองไปยังหลินหยุน ด้วยสายตาแปลกประหลาดเล็กน้อย

“เจ้านายใหญ่หลินคะ นี่คุณถือว่าเป็นการปลอมตัวมาสืบความลับใช่ไหมคะ?”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “ไม่ใช่หรอก จัดการสองคนนั้นแล้วหรือยังล่ะ?”